เห็นมีใครถามหาเพื่อนๆ ผมอย่างไอ้เชน พี่อ๊อด ไอ้อาร์ตหรือคนอื่นๆ ว่าเป็นยังไงบ้าง จริงๆแล้วไม่อยากบอกครับ เพราะว่าเพื่อนๆบางคนกลับเข้ามาวนเวียนกับเรื่องราวในชีวิตผมอีก แต่บางคนก็หายไปเลย อย่างนายเชนเป็นต้น เอาเป็นว่าใครจะไปใครจะมา รออ่านไปเรื่อยๆ แล้วกันนะครับ
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 97 มันจะเย็ดกันอีกแล้วววววววว
ผมนั่งยิ้มให้ไอ้ต้าอย่างสุขใจ โลกนี้ไม่มีอะไรที่มีค่ากว่านี้แล้ว เคยได้ยินว่าการมีความรักเป็นสิ่งดี แต่พอได้มาสัมผัสแล้วก็รู้ว่ามันดีกว่าที่ได้ยิน "ร้องไห้ทำไมครับ" ไอ้ต้าถามผมที่จ้องหน้ามันอยู่ ไอ้ห่านี่จะต้องให้กูบอกทุกเรื่องเลยรึไง บางเรื่องมึงก็เก็บไว้สงสัยบ้างก็ได้
"ดีใจครับ..." ผมพูดยิ้มๆ แล้วก็พูดต่อ "เราจะเริ่มครั้งที่หนึ่งในเจ็ดได้รึยัง" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าฟาดเพี้ยะที่แขน "ไอ้หื่น" ผมหัวเราะเขินๆ ลมทะเลพัดหอบความสุขจากแดนไกลมาหล่นโครมที่นี่ ไม่รู้ว่ามันฟุ้งกระจายไปบ้านใครบ้างรึเปล่า แต่ผมไม่หวงหรอกครับ ก็ในเมื่อความสุขตรงหน้ามันมากมายล้นเหลือเกินจะเก็บไว้คนเดียว
"จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆ" อ๋ายยยยยยยยยยยย อายว่ะ ท้องกูร้อง พอหายเครียดแล้วกูก็หิวทันที แม่งเพิ่งรู้ตัว "หิวล่ะสิต้น เมื่อเย็นไม่ได้กินข้าวนี่" ไอ้ต้าถาม ผมพยักหน้า แต่กูกินน้ำเงี่ยนกินกล้วยแทนข้าวก็ได้นะ อิ่มดีมีโปรตีนเหมือนไวตามิลค์ แต่เป็น ไอ้ต้ามิลค์คงแก้ขัดได้ ไอ้ต้าขยับตัวจะลุก ผมคว้าข้อมือไว้
"เดี๋ยวสิ" ผมรั้งตัวไอ้ต้าไว้ ยังไม่ได้ขอบคุณมันเลยสำหรับของขวัญชิ้นพิเศษที่มันให้ "มีอะไร ไม่หิวเหรอ" ไอ้ต้านั่งลงถามผม ผมยิ้มหวานๆ แจกมันไปทีนึง "หิวสิ แต่... กินเลยได้ป่ะ" ผมซุกหน้าลงบนคอไอ้ต้าทันที "เอ้ยยย อย่าเพิ่งเส่" ไอ้ต้าร้องรีบกระโดดลุกขึ้นยืน ผมหัวเราะแต่ไม่ลดความหื่น ตะเกียกตะกายตามไอ้ต้าไป ไอ้ต้ามันไม่ได้วิ่งกลับไปที่รถ แต่มันวิ่งไปที่บังกะโลหลังหนึ่งของรีสอร์ตนี้
ผมวิ่งตามไอ้ต้าไปติดๆ เสียงหัวเราะของเราสองคนดังไปตามทางเดิน ผมไม่สนใจว่าใครจะมาดูผมกับไอ้ต้าหรือเปล่า มาดูก็ดีสิ จะได้รู้ว่ากูกับไอ้ต้ารักกันขนาดไหน ผมวิ่งตามไปทันไอ้ต้าที่ประตู คิดดูดิ มันมีรองเท้า แต่กูวิ่งตีนเปล่ารองเท้ายังจอดอยู่ริมหาด ช่างแม่งมัน รองเท้าหายแต่หัวใจอยู่ แค่นี้กูก็สบายใจแล้ว แต่..
"โครมมมมมมม" ผมวิ่งทันไอ้ต้าพอดี แต่ไม่ทันหลบประตูที่กำลังปิด ไอ้ต้นเลยกระเด้าประตูไปดอกนึงเต็มๆ แม่งทั้งหัวคนหัวควยคงปูดไปแล้ว ไอ้ต้าหัวเราะอยู่ในห้อง มันไม่เปิดประตู ผมก็เลยใช้แผนเดิมที่เคยใช้ "ต้าค้าบบบ เปิดประตูเหอะนะค้าบบบ" ผมพูดพลางเอาตีนกับมือตะกายประตูแกรกๆ แม่งเรียบฉิบหาย ถ้ามีปุ่มปมบ้างคงเสียวเหมือนกัน แหะๆ กับประตูไอ้ต้นยังลามกเลย
"แกร๊ก" เสียงล็อกประตูถูกปลดออก แต่มันไม่ขยับเปิด ผมเลยบิดลูกบิดเข้าไปช้าๆ กลัวไอ้ต้ามันแอบแกล้งกูน่ะเส่ ไฟในห้องมืดสนิท ผมขยับตัวเข้าไป แสงไฟจากทางเดินส่องกระทบผมเป็นเงายาวทอดไปตามพื้นพรม ผมเดินเข้าไปแล้วปิดประตู ห้องทั้งห้องมืดสนิท "ต้า" ผมร้องเบาๆ แม่งเล่นอะไรวะเนี่ย "ไอ้ต้า อยู่ไหน" ผมร้องอีกครั้ง ไอ้ต้าไม่ตอบ แต่ทีวีในห้องถูกเปิดขึ้นมา
ในทีวี ผู้ชายคนที่ผมรักมากที่สุดนั่งยิ้มเขินๆอยู่ในนั้น แม่งทำไมดูมันเด็กกว่าตัวจริงวะ ไอ้ต้าในทีวียิ้มอายๆ พูดกับผมที่ยืนดู เหมือนมันรู้ว่ากูก็เขิน "ไอ้ต้น" เสียงในทีวีเรียกผม ผมยิ้มให้อย่างลืมตัว "กูไม่รู้ว่ามึงจะได้ดูวีดิโอนี้เมื่อไหร่" ผมงงเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร "วันนี้เป็นวันเกิดกู ปีนี้ปี 2545 กูอายุครบยี่สิบพอดี" ผมอึ้ง วิดีโอนี้ถูกถ่ายเมื่อปีก่อน แต่ถ้านับมาถึงตอนนี้ก็เกือบหกปีแล้ว ที่สำคัญคือ ตอนนั้นผมกับไอ้ต้า ยังเป็นแค่พี่น้องกัน
ผมเดินขยับไปนั่งหน้าทีวี ไอ้ต้าในจอยังนั่งยิ้มเผล่ ความเขินอายปรากฏชัดบนใบหน้าเปื้อนยิ้ม "วันนี้เป็นวันพิเศษของกู" ไอ้ต้าในทีวีพูดต่อ "กูเคยได้ยินว่า ถ้าอธิษฐานอะไรในวันเกิด แล้วจะได้อย่างที่ต้องการ" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ ใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่องที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสิ่งที่ไอ้ต้าต้องการคืออะไร "ถ้าคำอธิษฐานจะเป็นจริง" ไอ้ต้าในทีวีหลับตามือพนมตรงหน้า "ผมขอให้น้องชายคนนี้ คนที่ผมรักที่สุด รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา ผลของมันจะเป็นยังไงก็ตาม ผมจะไม่เสียใจเลย" เสียงไอ้ต้าดังก้องในห้องที่เงียบกริบ ผมเอามือลูบจอทีวีที่ฉายภาพหน้าไอ้ต้า น้ำลาย เอ้ย น้ำตาไหลไม่รู้ตัว
ภาพในจอเปลี่ยนไป ไอ้ต้ากำลังหยิบอะไรสักอย่าง พอมันขยับตัวอีกครั้ง ผมก็เห็นขนมเค้กก้อนเล็ก มีเทียนจุดอยู่แท่งนึง ไอ้ต้ายิ้มบางๆให้กับตัวเอง เมื่อปีที่แล้วไอ้ต้ามันคงฉลองวันเกิดคนเดียว ส่วนผมน่ะเหรอ อยู่เชียงรายไง มัวแต่ไประรื่นหื่นกามกับคนอื่น ไอ้ต้าร้องเพลงวันเกิดให้ตัวเอง น้ำเสียงบ่งบอกว่าความเหงาได้เข้ามาครอบงำจิตใจ ไอ้ต้าร้องจบมันก็เป่าเค้กก้อนเล็กนั้น คนเดียว
ผมนั่งน้ำตาไหลมองจอทีวี ภาพในทีวีดับไปแล้ว ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง "แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู...." เสียงเพลงจากปากไอ้ต้า มันเดินออกมาจากมุมห้องในมือมีขนมเค้กก้อนนึง มันใหญ่กว่าที่ผมเห็นในทีวีมากนัก ไอ้ต้ามันร้องไม่เพราะหรอกครับ เหมือนกูแหละ แต่เพลงที่มันไม่เพราะสำหรับคนอื่น มีค่ามากมายสำหรับเราสองคน ไม่เห็นจะต้องร้องเพราะอะไรมากมาย แต่ขอให้มันร้องออกมาจากหัวใจก็พอ "อธิษฐานสิ" ไอ้ต้าพูดบอกผมทันทีที่ร้องจบ
"ผมขอให้พี่ชายคนนี้ คนที่ผมรักที่สุด ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผม ในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมจะไม่เสียใจเลย" ผมพูดยิ้มๆ ก่อนเป่าเค้กก้อนโตนั้น พอเทียนดับ เราสองคนตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมยืนนิ่งถือเค้กไว้ในมือ เสียงไอ้ต้าทำอะไรไม่รู้กุกกัก แล้วทั้งห้องก็สว่างพรึ่บ
ผมยืนอึ้งตะลึงอยู่ ไอ้ต้ามันมาแอบทำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ห้องทั้งห้องสว่างไสวไปด้วยไฟหยดน้ำดวงเล็กๆเป็นร้อยเป็นพันดวง เหมือนผมกับไอ้ต้ายืนท่ามกลางหมู่ดาว ผมยืนอึ้งมองรอบตัว ไฟดวงเล็กๆ พร่างพรายเต็มไปหมด "สวยจัง เหมือนดาวเลย" ผมพูดเบาๆ ไอ้ต้ายิ้มให้ "อือม์ ก็บอกไว้แล้วนี่ ว่าจะพามาบ้านดาว" ผมเก็ททันที ไอ้ต้ามันหลอกผมอีกแล้ว ไม่รู้ว่ามันคิดได้ยังไง แต่ผลของมันสำเร็จมากมาย "เธอออออ เปรียบเสมือนเดือนในหมู่ดาววววววว เด่นทอแสงพราวววอยู่บนฟ้าาาาา" ไอ้ต้าร้องขึ้นมา "เหี้ยยยย กูไม่ได้มาประกวดนางสาวไทยนะโว้ยย" ผมด่าไอ้ต้าอย่างขำๆ
ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสรับประสบการณ์ใหม่ๆมากมาย และรักเด็ก เย้ยยยยยยย ไม่ได้มาประกวดนางงามเว้ยยยย แสงไฟสว่างส่องหน้าผมกับไอ้ต้าเหมือนโดนแสงจันทร์ ไม่รู้เพราะความขาวของมันหรือเปล่าตัวมันถึงดูเหมือนจะเรืองแสง "กินสิ เค้กอ่ะ" ไอ้ต้าร้องบอกผมเขินๆเพราะเห็นผมจ้องมันอยู่ กูไม่กินเค้ก แต่กูจะกินควยมึง หุหุ
ผมวางเค้กลงบนโต๊ะกาแฟกระจกตรงหน้าทีวี แล้วเดินตรงไปหาไอ้ต้าไอ้ต้าถอยกรูดๆๆ "เฮ้ยยย จะทำอะไรกู" ผมหัวเราะ คว้าเอวมันไว้ "กูหิวแล้วอ่ะ" ผมกระซิบบอกมัน ไอ้ต้าดิ้นขลุกในอ้อมกอด "ไปกินเค้กสิ" ไอ้ต้าส่งเสียงร้องบอกผมจากอ้อมแขน ผมไม่ปล่อย "ไม่อ่ะ ก้อนนั้นมันเล็ก กินไม่อิ่ม" ผมพูดยิ้มๆ กอดไอ้ต้าแน่นขึ้น "กูกินก้อนนี้ดีกว่า ใหญ่ดี" ผมพูดพลางคว้าหมับที่ควยมัน แม่เอ้ย ทำเค้กเสร็จแล้วนี่หว่าไม่เรียกกูเลยนะมึง "เค้กอะไร กูไม่มีนะโว้ยยยย อย่าเพิ่งเส่" ไอ้ต้าร้อง
"เค้กแข็งปวย ควยแข็งเป้กขนาดนี้ ไม่ให้กูกินแล้วจะเก็บไว้กินเองรึไงวะ" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าหัวเราะเสียงเบา แม่งเอ้ย เค้กก้อนนี่สงสัยจะอร่อยเหาะ ขอกูเข้าไปดูในครัวหน่อยเหอะ ว่าตู้เย็นสะอาดไหมหรือต้องล้างก่อน ผมประกบปากเข้ากับปากไอ้ต้า ตัวมันอ่อนปวกเปียกในอ้อมแขน
"บอกมาสิ ว่าทำไมต้องหลอกกูเรื่องโทน" ผมถามพลางไซร้ซอกคอมัน ไอ้ต้าหายใจแรงมือประคองหน้าผมไว้ "จะรู้ไปทำไม กูไม่ได้ทำอะไรไม่ดีหรอกน่า" ไอ้ต้าร้องตอบ ผมไม่ได้คำตอบอย่างที่ใจต้องการเลยถามอีก "ไม่ทำอะไรแล้วหลอกทำไม อยากให้กูเข้าใจว่ามึงมีอะไรกับโทนทำไม" ผมถาม ไอ้ต้าถอนหายใจยาว จับหน้าผมนิ่งแล้วจ้องสบตา
"มึงฟังกูนะต้น มึงก็รู้ว่ากูดีใจแค่ไหน ที่มีมึงอยู่ข้างๆแบบนี้ แต่กูไม่อยากเห็นแก่ตัวเอาเปรียบมึงเลย ถ้ากูไม่บอกว่ากูกับไอ้โทนมีอะไรกันแล้ว มึงจะยอมมีอะไรกับคนอื่นไหม" ไอ้ต้าพูด ผมนิ่งคิดตามคำพูดของมัน ถ้าจะว่าตามจริง การที่ไอ้ต้าบอกผมว่าจัดการน้องโทนเรียบร้อยแล้วนั้นทำให้ผมรู้สึกผิดกับไอ้ต้าน้อยลง ผมสบายใจมากขึ้นว่าผมไม่ได้เอาเปรียบหรือไม่ซื่อสัตย์กับไอ้ต้ามัน มันก็คงคิดไม่ต่างจากผม
"กูอยากให้มึงใช้ชีวิตให้คุ้มนะต้น ชีวิตมึงขาดหลายสิ่งที่มึงควรจะมี กูไม่อยากเป็นคนที่เป็นอุปสรรคการใช้ชีวิตให้คุ้มค่าของมึง" ไอ้ต้าพูดค้างไว้แค่นั้น ผมเข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง ถึงชีวิตผมจะขาดพ่อแม่ ขาดครอบครัว ขาดหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ผมควรจะได้รับตั้งแต่ยังเด็ก แต่ในความรู้สึกของผมนั้นผมไม่เคยขาดอะไร ผมไม่เคยต้องร้องขออะไรจากใคร เพราะสิ่งที่กูมีอยู่ตรงหน้านี้เป็นสิ่งที่มีค่ามากเกินพอที่จะมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะ กูรับรองว่าชีวิตกูใช้คุ้มแน่ๆ" ผมพูดยิ้มๆ แค่ตอนนั้นผมเองก็รู้สึกแล้วว่าผมใช้ชีวิตคุ้มค่ามากมายแค่ไหน นอกจากจะไม่ขาดทุนแล้ว กำไรยังบานเบอะ ไอ้ต้ายิ้มตอบ ผมจูบมันเบาๆ ก่อนพูดออกมา
"แต่ตอนนี้กูขาดทุนแล้ววะ ผ่านวันเสาร์มาสามชั่วโมงแล้ว กูยังไม่ได้เย็ดสักดอกจากเจ็ดดอกเลย"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++ไม่ได้ยืดเรื่องนะคร้าบบ แบบว่าอยากให้เห็นความน่ารักของต้ามัน หุหุ
แม่ง บทซึ้งก็เรียกน้ำตาได้หลายเลยเว้ย
ตอบลบเขินแทน
-ใครหนอ-
แสรดด ด อิดฉาวุ้ย ใครโดนอุ้มพี่ต้นหรอ จากน้องต่ำ
ตอบลบ