**********************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 148
"ไอ้เจคอย่า อย่าทำน้องกู..." ผมหลับตานึกเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนสลบไป แม้ภพาที่นึกออกมันคือความว่างเปล่า แต่อ้อมกอดที่โอบรัดตัวผมไว้นั้นอบอุ่นและคุ้นเคยจนแม้หลับตาผมก็เห็นภาพนั้น นอกจากพ่อกับแม่แล้ว ก็มีไอ้ต้าเท่านั้นที่กอดผมได้เต็มวงแขนของหัวใจที่มีแต่คำว่ารัก
ผมลืมตาช้าๆ จ้องมองไอ้ต้าที่นั่งยิ้มอายๆ สำหรับบางคน การบอกรักให้คนที่เรารักรู้อาจเป็นเรื่องที่ทำได้ไม่บ่อย ไม่ว่าจะเป็นเพราะอายหรือโอกาสไม่เอื้ออำนวย แต่สำหรับไอ้ต้นแล้วถ้ามันมีดอกาสที่จะบอกรักใครสักคน มันจะไม่ลังเลเลย เพราะมันรู้ว่าการที่อยากบอกรักให้คนที่ไม่อาจอยู่รับฟังได้ มันเจ็บที่หัวใจแค่ไหน
"พี่ต้าคับ ผมรักพี่"
ผมพูดกับไอ้ต้าโดยที่ตาจับจ้องหน้ามันอยู่ ถึงไม่อาจจะมองเห็นหัวใจของมันได้ แต่ผมก็รับรู้ความรู้สึกดีใจจากอาการที่มันแสดงสีหน้ายินดีอย่างเห็นได้ชัด ผมพยายามเอื้อมมือไปจับมือไอ้ต้าไว้แน่น "ต้นขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ต้องเจ็บตัว" ผมพูดกับไอ้ต้าอย่างสำนึก ไอ้ต้ายิ้ม "ถ้าพี่ไม่เจ็บตัวเพราะต้น พี่จะเป็นพี่ชายต้นได้ไง ไอ้ตัวแสบ"
ผมหัวเราะกับสิ่งที่ไอ้ต้าพูด พี่ชายอย่างมันคงเตรียมตัวเตรียมใจมารับมือน้องชายสุดแสบอย่างผมอยู่แล้ว ผมยิ้มให้กับไอ้ต้า โดยสัญญากับตัวเองไว้อย่างมั่นคงว่า กูจะทำให้มันเจ็บตัวต่อไป อ้าวว แต่กูก็จะไม่ทำให้มันเจ็บที่หัวใจเด็ดขาด
"พี่ต้า ต้นสลบไปนานแค่ไหนเนี่ย" ผมถามไอ้ต้าเปลี่ยนเรื่อง "ไม่นานหรอก" ไอ้ต้าเหลือบมองนาฬิกา "ต้นมาถึงนี้ตอนเกือบตีสาม ตอนนี้ก็เกือบบ่ายสองแล้ว" ผมคำนวณในใจ ก็เกือบสิบสองชั่วโมง นานเหมือนกันว่ะ ไม่รู้ว่าสิบสองชั่วโมงที่ผ่านมาไอ้ต้ามันจะรู้สึกกังวลใจแค่ไหน
"แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อ่ะ" ผมถามมือจับเสื้อผ้าของโรงพยาบาลที่ใส่อยู่ ไอ้ต้าไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม "เฮ้ยยย แย่ละ พยาบาลก็เห็นควยกูหมดแล้วดิ ป่านนี้ไม่คันดีแย่แล้วเรอะ" ผมพูดยิ้มๆ ความเจ็บปวดมันหายไปหมดเมื่อได้เห็นรอยยิ้มกว้างของไอ้ต้า
"ไอ้ทะลึ่ง ยังจะไม่เข็ด" หุหุ เรื่องอะไรกูจะเข็ด คราวนี้ละมึงเป็นไอ้เดี้ยงแขนเดียวแล้ว จะสู้กูไหวก็เอาเส่ "เออ แต่ตอนมึงหลับ กูเห็นพยาบาลถือมีดเข้ามาด้วย แล้วตัดอะไรไปไม่รู้ท่อนนึง ยาวประมาณนี้" ไอ้ต้าทำท่าประกอบ ผมสะดุ้งอย่างเสียว รีบเปิดกางเกงดูควยตัวเองว่ายังอยู่ครบ แปดจุดสองประการหรือไม่
"เฮ้ออ ยังอยู่ครบเย อย่ามาอำกูเส่" ผมร้องบอก มองควยตัวเองที่ยังห้อยหัวทิ่มพื้นอย่างหมดแรง ไอ้ต้าหัวเราะที่หลอกผมได้ เอาเส่ เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะไอ้ต้น "พี่ต้า ต้นปวดฉี่" ผมร้องแบบเด็กๆ ไอ้ต้ามองหน้าผม ผมก็เลยทำตาปริบๆแบบไร้เดียงสา ให้มันรู้ว่าไอ้ต้นไม่ได้มีอะไรแอบแฝง
"ลุกไหวไหม เดี๋ยวพี่ประคองไปห้องน้ำ" โหยไอ้ต้า สภาพมึงเดินคนเดียวยังไม่รู้จะเดินไหวหรือเปล่าเลย "เอารับอกฉี่มาดิ" ผมรู้ว่าในโรงพยาบาลมันจะต้องมีกระบอกสำหรับใช้ฉี่ที่คล้ายๆคอมฟอร์ทร้อยไว้ประจำตามห้องเสมอ ไม่อยู่ใต้เตียงก็ในห้องน้ำ ไอ้ต้ามองไปแล้วมันก็เจอเลยเอื้อมหยิบมาส่งให้ผม
"อ่าา จับให้ด้วยดิ เจ็บมือ" ผมร้องชูมือสองข้างทั้งๆที่มันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก ไอ้ต้าส่ายหน้าเอาแขนซ้ายที่เหลือใช้งานได้เพียงข้างเดียวหยิบกระบอกฉี่มาวางตรงหน้าขา แล้วบรรจงล้วงควยผมออกมา "ซี้ดดดดดดดด พี่ต้าคับ ต้นเสียววววว" ผมแกล้งร้องครวญคราง ไอ้ต้ามองผมเหล่ๆ "เงียบไปเลย เดี๋ยวบิดให้ขาดเลยนิ" เย้ยยย อย่านะเว้ยยยยยย
ผมซบลงที่ไหล่ไอ้ต้าที่ยืนประคองควยผมพยายามยัดให้ตรงกับท่อของกระบอก ผมไม่ได้มองควยตัวเอง มัวแต่พยายามจ้องหน้าไอ้ต้าไว้ โอยยย ทำไมกูรักมันจังวะเนี่ยยยย
"ไอ้ต้น มึงจะฉี่หรือเปล่า ถ้ามึงฉี่ตอนนี้มึงได้นอนจมเยี่ยวแน่ๆ" เสียงไอ้ต้าพูดตามันยังจับจ้องที่ควยผมอยู่ ผมก้มหน้าลงต่ำ เย้ยยยยย ควยกูแข็งชี้ฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย เล่นเอากระบอกฉี่ที่ครอบควยกูอยู่พลิกหงายท้อง เหมือนเอากระบอกไปเสียบไว้บนตอไม้แข็งๆ ฉี่ออกมามีหวังได้ไหลย้อนกลับกระจายแน่ๆ
"ทำให้มันหายโด่หน่อยจิ" ผมโอนหน้าที่สำคัญให้ไอ้ต้าจัดการ ไอ้ต้ายิ้มยั่วก่อนจะยกกระบอกที่ครอบควยผมออก ผมค่อยๆ นอนหงายลงบนเตียงตาหลับพริ้ม รอให้ไอ้ต้าครอบปากมา เอาวะ มือเจ็บเย็ดไม่ถนัด ดูดควยให้กูแล้วกัน เงี่ยนมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วน้ำก็ไม่ได้แตกสักที
"เจี้ยกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ไอ้ต้นร้องเป็นลิงทันทีที่ไอ้ต้าเอามือบีบกระโปกสองใบที่ห้อยหัวอยู่ข้างๆควย ไอ้ต้าไม่ยอมปล่อยแขนทั้งที่ผมร้องลั่นห้อง เหี้ยเอ้ย เล่นกับกูแบบนี้เลยเรอะ "แสบนักนะ บีบให้แหลกไปเลยดีกว่า" อย่าเส่ อย่าทำแบบน้านนนน ขอกูเก็บไว้ใช้งานบ้างเหอะค้าบบบบบ
ผมแกะมือไอ้ต้าออกสำเร็จ ควยกูกลับมาห้อยหัวแบบเดิมอย่างเจ็บช้ำ ไอ้ต้านะไอ้ต้า คราวหน้าตอนกูเย็ดกับมึงแล้วควยไม่โด่อย่ามาว่ากูแล้วกัน บีบซะไข่กูแทบแหลกคามือ ยังจะไม่ทันแก้แค้นไอ้ต้าคืน ประตูห้องก็เปิดออกผมเลยรีบดึงผ้าห่มขึ้นปิดควย
"ตื่นแล้วเหรอต้น เจ็บมากไหมลูก" พ่อถามผมแต่ไกลทันทีที่เห็นผม ผมยิ้มให้พ่อบางๆ ไม่รู้ว่าพ่อรู้หรือเปล่าว่าไอ้ต้นทำอะไรไปเมื่อคืน ถ้ามันเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โต คนที่เสียใจเพราะผมก็มีพ่ออีกคน "ตื่นก็ดีแล้ว พ่อกังวลแทบแย่" พ่อพูดกับผมพร้อมกับเอามือลูบหัวเบาๆ ผมยกมือไว้ขอโทษ
"พ่อครับ ต้นขอโทษ" ผมพูดสิ่งที่อยากพูดกับพ่อออกมาพร้อมๆกับก้อนสะอื้นที่จุกที่คอหอย พ่อโอบตัวผมไปกอด "ไม่เป็นไรลูก ต้าเขาเล่าให้พ่อฟังหมดแล้วว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น ต้นไม่เจ็บตัวมากไปกว่านี้พ่อก็ดีใจแล้ว" พ่อบอกเสียงขรึม ผมยิ่งรู้สึกผิด "แต่ต้นต้องเชื่อพ่อนะ เราเป็นลูกผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิง อย่าทำให้ผู้หญิงต้องมาเสียน้ำตาเพราะเรา ต้นจะรักกับใครพ่อไม่ว่า แต่อย่าใช้ความรักเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ ถ้าต้นไม่รู้สึกรักเขาแล้วก็อย่าทำ เมื่อไหร่ที่ต้นมั่นใจว่าคนที่ต้นอยากจะมีอะไรด้วยนั้นเป็นคนที่ต้นรักเขาจริงๆ ต้นจะทำเรื่องนี้โดยที่ไม่เอาเปรียบเขาเลยแม้แต่น้อย" พ่อพูดอะไรยากๆให้ผมฟังก้ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือผมจำคำพ่อได้แม่น และเข้าใจในนาทีที่พ่อพูดเลยว่า คนที่ผมรักและมั่นใจว่าอยากมีอะไรด้วยคือไอ้ต้า ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่ใครเลย
ผมอยู่โรงพยาบาลต่ออีกคืนนึง วันรุ่งขึ้นเราก็เก็บของกลับบ้าน สรุปแล้วผมก็หัวแตก อกกับหลังแดงแดงช้ำเพราะส้นตีนไอ้เจคที่ประเคนเข้ามา ถ้าไม่ได้แขนไอ้ต้าที่โอบบังไว้ คงมีซี่โครงหักบ้างแน่ ส่วนไอ้ต้านอกจากแขนหักกับคิ้วแตกแล้ว ก็มีช่วงหลังมันที่เป็นรอยช้ำวงใหญ่ ส่วนสำคัญของเราสองคนปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง แหะๆ
ผมโทรไปบอกไอ้ทักให้ลาพี่ป้องให้ว่าผมจะซ้อมไม่ได้สองสามวัน จริงๆแล้วหมอให้พักสองอาทิตย์ แต่ผมกลัวว่าจะมีปัญหากับทีมเลยพยายามฝืนจะซ้อมหลังจากที่หายพอจะซ้อมได้ ส่วนไอ้ต้าก็ไม่ได้ไปเรียนสองสามวันเหมือนกัน
ระหว่างที่พักอยู่ที่บ้าน ผมยังสงสัยเรื่องฝนกับจอยว่าสองคนนั้นจะรู้ตัวหรือไม่ ถ้าเจอสองคนนั้นผมควรจะพูดว่าอะไรดี แต่ผมก็ไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปหา แต่สองคนนั้นก็ไม่ได้โทรมาหาผมกับไอ้ต้าเลย ผมเลยตัดสินใจว่าจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ไป สิ่งที่สองคนเสียไปคงเกินกว่าจะนำมาเทียบกับสิ่งที่ผมกับไอ้ต้าได้รับ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้ การปล่อยให้ชีวิตมันจัดการเรื่องของตัวมันเองโดยที่เราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวนั้นก้อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
สัปดาห์ถัดมา ผมกับไอ้ต้าก็นัดกันในตอนเย็นวันศุกร์เพื่อที่จะไปหาหมอตามที่หมอนัด หลังจากตรวจทุกอย่างแล้ว ผลที่ออกมาคือทุกอย่างปรกติดีไม่มีปัญหาอะไร แต่หมอก็ยังกำชับว่า ห้ามผมกับไอ้ต้าทำอะไรที่ต้องใช้แรงเยอะ หรือต้องเคลื่อนไหวร่างกายมากๆ เพราะอาจทำให้แผลอักเสบได้ หุหุ แล้วที่กูไม่ได้บอกหมอว่าตั้งแต่วันที่กลับไปบ้านวันนั้น กูกับไอ้ต้าน้ำแตกใส่กันเป็นว่าเล่นแต่แผลไม่อักเสบเนี่ย จะถือว่าเป็นการรักษาตามคำสั่งหมอหรือเปล่า
ผมกับไอ้ต้าออกจากห้องตรวจอย่างสบายใจ ทุกอย่างกำลังกลับมาเป็นปรกติ ในโรงพยาบาลวันนั้นคนไม่มากนัก ผมกวาดสายตาไปรอบๆโรงพยาบาลก็ดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง เลยชี้ให้ไอ้ต้าดู "เดี๋ยวนี้ทำไมพวกหมอมีแต่ตี๋ๆวะ งั้นหน้าอย่างกูกับมึงก็เป็นหมอได้ดิ" ผมพูดยิ้มๆ มือชี้ไปที่หมอหนุ่มคนนึง อายุน่าจะไม่ถึงสามสิบแถมหล่อซะด้วยสิ "ไอ้ต้น มึงคิดอะไรอยู่เปล่าวะ" ไอ้ต้ากระซิบถามผมที่ยังคงชี้นิ้วไปที่หมอหนุ่มรูปหล่อที่เดินผ่านหน้าไปเปิดประตูห้องห้องนึงใกล้ๆ
ผมเงยหน้าดูชื่อห้องที่คุณหมอสุดหล่อเดินเข้าไป "ศูนย์ปรึกษาสุขภาพเพศชาย" ผมก็ยิ้มออกมา แล้วลากไอ้ต้าที่เดินตามงงๆ เข้าไปที่ห้องนั้น พอเปิดประตูห้องเล็กๆนั้นเข้าไป คุณหมอรูปหล่อก็เงยหน้าขึ้นมางงๆ หุหุ อยู่คนเดียวซะด้วย ผมไม่สนใจไอ้ต้าที่ดึงแขนผมจะลากกลับ ผมยิ้มให้คุณหมอหนุ่มก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัด
"คุณหมอครับ ผมกับพี่อยากปรึกษาหน่อยครับ คือผมกับพี่อยากรู้ว่า ปิ๊กกาจู๊ของผมกับพี่ชาย จะต้องขลิบไหมครับ รบกวนคุณหมอดูปิ๊กกาจู๊ผมหน่อยนะครับ"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะค้าบบบบ