ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 137

ทำไมมีแต่คนบอกว่าไอ้โดมวะ กูว่าไม่นาเท่าไหร่หรอก ถ้าเป็นไอ้พวกลูกครึ่งก็ว่าไปอย่าง แต่กูก็ไม่รู้ว่าใครเหมือนกันว่ะ

**********************************************************

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 137

"กูว่าไอ้ต้นมันไม่ได้เมาแล้วว่ะ สงสัยแม่งหวงพี่ชาย ดูสิ ขนาดควยพี่มันยังไม่ยอมให้ใครมาแตะเลย" เรื่องอะไรล่ะ ควยไอ้ต้ามันของสาธารณะซะที่ไหน กว่ากูจะได้ควยมันมาเป็นของตัวเอง กูต้องทนแสบตูดตั้งกี่ที พวกมึงจะมาจับมาแตะง่ายๆได้ไงวะ

"ไอ้ต้นนน" ไอ้ต้าจับตัวกูเขย่าอีกครั้ง ผมยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่ปากที่คาบควยไอ้ต้าอยู่ตอนนี้เริ่มตอดแล้ว เหอๆ "แกล้งเมาหลับแบบนี้ จับมันเย็ดเลยดีกว่า" เย้ยยยยย ไอ้ท้ากกกกกกกกก มึงจะมายุ่งอะไรกับกู

"เหี้ย" ผมรีบผุดลุกขึ้นมาด่าไอ้ทักก่อนคนอื่น แต่มือยังพยายามปิดควยไอ้ต้าไว้ทั้งที่มันก็ใหญ่ล้นมือจนมือกูปิดไม่มืดอยู่ดี "กลับบ้านเหอะ" ผมออกปากชวนไอ้ต้า ไม่เอาเว้ยวันนี้ ไอ้เหี้ยแมคแม่งจ้องควยไอ้ต้าตาเป็นมัน ไอ้เจคเองก็ใช่ย่อย ไอ้ต้าลุกขึ้นแต่งตัว ส่วนผมก็เก็บควยใส่พกใส่ห่อไว้เหมือนเดิมแล้ว

"ไม่อยู่ก่อนเหรอต้น" ไอ้เจคเรียกผมไว้ เหี้ยเส่ มึงอยากให้อยู่หรืออยากให้ไอ้ต้าอยู่กันแน่ "ไม่ได้อ่ะ พ่อบอกให้รีบกลับ" ผมบอกไอ้เจคตามจริง นี่ขนาดรีบแล้วนะเนี่ยกูดูนาฬิกา ล่อเข้าไปเกือบตีหนึ่งแล้ว ป่านนี้พ่อกูคงนอนไปแล้วล่ะ

"เออ ลืมไปเลยว่ะต้น พ่อด่าแน่เลย รีบกลับเหอะ" ไอ้ต้าพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ พวกไอ้ทักไอ้โทนก็จะกลับด้วย ปล่อยให้คู่ใหม่ปลามันแม่งล่อกันให้เต็มคราบเหอะ ไว้วันหลังกูจะมาแจม ไอ้ต้ากับผม แยกจากพวกไอ้โทนกลับบ้านกันคนละคัน พอมาถึงบ้าน ไฟยังเปิดรอ ไม่รู้ว่าไอ้โตหรือพ่อที่ยังไม่นอน

"ต้น พ่อยังไม่หลับเลยว่ะ" ไอ้ต้าพูดน้ำเสียงไม่ค่อยดี "เฮ้ยไปเหอะ ไม่มีไรหรอก" ผมคะยั้นคะยอไอ้ต้า เพราะถึงยังไงก็ต้องเข้าบ้านอยู่ดี ผมเดินตามตูดไอ้ต้าต้อยๆ พอดผล่หัวเข้าบ้าน เสียงพ่อก็แหวกอากาสมาแต่ไกล

"ไอ้ต้ามานี่เลย พาน้องไปเหลวไหลที่ไหนมา" อ้าว ฉิบหายแล้ว พ่อกูทำไมวันนี้สวมโหมดโหดวะ ผมยืนอึ้งก้มหน้าสำนึกผิด พ่อปราดเข้ามายืนตรงหน้า "ทำไมทำตัวเหลวไหลกันอย่างนี้ ดูสิ แดกเหล้ากันมาตัวเหม็นหึ่งเลย" ผมก้มหน้างุด นานๆพ่อถึงจะของขึ้นสักที วันนี้แกคงรอผมกับไอ้ต้ากลับจนหงุดหงิด มันเลยระเบิดออกมา

"พ่อไว้ใจต้า คิดว่าต้าจะดูแลน้องได้ ทำไมถึงทำให้พ่อผิดหวัง" พ่อพุดเสียงสั่นๆ ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ไม่รู้ว่าพ่อโกรธหรือเสียใจ แต่ที่แน่ๆคือ "เพี้ยะ" ผมเงยหน้าไปตามเสียง ได้เห็นแค่มือพ่อที่ตวัดผ่านหน้าไอ้ต้าที่น้ำตาก็ไหลเหมือนกัน ผมตกใจรีบเข้าไปห้าม

"พ่อ อย่า.." ผมไปยืนขวางแต่พ่อผลักผมออกไป แล้วซัดเข้าที่หน้าไอ้ต้าอีกที ตั้งแต่อยู่กับพ่อ ผมไม่เคยเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้มาก่อน พี่โตคงได้ยินเสียง วิ่งลงจากบันไดลงมาช่วยห้ามพ่อ "ปล่อยพ่อดต ไอ้ต้ามันจะทำน้องเสียคน พ่อปล่อยไว้ไม่ได้" ผมเงยหน้าอาบน้ำตา แล้วพุดกับพ่อ

"พ่อ พี่ต้าไม่ผิด ต้นเป็นคนชวนเอง" ผมไม่ได้แก้ตัว แต่พูดตามความจริง ผมเองแหละที่เป็นคนสั่งเบียร์มาฉลอง แล้วก็ผมเองแหละที่เลือกที่จะไปต่อ แทนที่จะกลับบ้านหลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว พ่อไม่ฟังสียง "แต่ไอ้ต้ามันเป็นพี่ มันต้องห้ามน้อง ไม่ใช่ต่ามใจกันแบบนี้

ผมกำหมัดแน่นมองดุไอ้ต้าที่ไม่พุดอะไรสักคำ พ่อผมจ้องหน้าผมกับไอ้ต้าสลับกัน น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง "ต้าจะให้พ่อไปมองหน้าพ่อแม่ต้นติดได้ไง ในเมื่อลูกชายของพ่อเองไปทำให้ลูกเขาเสียคน" พ่อพูดทั้งน้ำตา ผมหันมองหน้าไอ้ต้าที่ตอนนี้ได้แต่ก้มหน้านิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม

"ผมขอโทษครับพ่อ ผมผิดเองที่ดูแลน้องไม่ดี" ไอ้ต้าตอบเสียงสั่น ไอ้โตที่จับตัวพ่อไว้ก็มองอย่างกังวลใจ "ต้นขอโทษ ต้นก็ผิดครับพ่อ ถ้าต้นไม่ชวนพี่ต้า พี่ต้าคงพาต้นกลับบ้านนานแล้ว" ผมพูดไปน้ำตาไหลไป ทั้งเสียใจที่ทำผิดกับพ่อ แล้วก็เสียใจที่ทำให้ไอ้ต้าต้องมากลายเป็นคนผิดแบบนี้

พ่อนิ่งเงียบจ้องหน้าผมกับไอ้ต้าสลับกัน "ถ้าพ่อตายไป ต้าจะดูแลน้องได้ไหมถ้าเป็นแบบนี้" พ่อยังไม่เลิกตำหนิไอ้ต้า ทั้งที่เป็นความผิดผมเต็มประตู ถึงพ่อจะสงบลงแล้ว แต่ถ้อยคำที่พ่อพูดมันกรีดลึกลงไปกลางจิตใจของผมไม่น้อย ทำไมพ่อจะต้องตาย ในเมื่อพ่อแม่แท้ๆของผมตายไปแล้ว พ่อเต็งจะต้องตายอีกคนทำไม

"พ่อครับ ต้าขอโทษ" ไอ้ต้าทรุดลงกราบเท้าพ่อ ผมทนอดกลั้นสะกดความรู้สึกไม่ไหว ทรุดตัวลงกราบพ่อร้องไห้สะอื้นฮักแบบหมดอาย พ่อทรุดตัวนั่งลงลูบหัวผม "ถึงต้นไม่ใช่ลูกของพ่อ พ่อก็รัก พ่อเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเดินเตาแตะ" พ่อพูดแล้วเงียบไปอึดใจใหญ่ "ส่วนต้า พ่อหวังกับตัวต้ามากนะว่าจะมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ พี่โตแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว พ่อก็หวังพึ่งต้าจะช่วยดูแลน้อง" พ่อหยุดพูดปาดน้ำตา

"ถ้าพ่อไม่อยู่แล้ว ต้าจะดูแลน้องได้ไหม" พ่อถามคำถามที่ทำเอาลูกสะอื้นผมขึ้นมาจุกคอหอยอีกครั้ง ผมมองหน้าพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าถึงได้พูดแต่เรื่องตาย "พ่อไม่ต้องห่วงครับ ต้าสัญญาว่าต้าจะดูแลน้องให้ดี ไม่ทำให้พ่อผิดหวังอีก" ไอ้ต้าพูดเสียงหนักแน่นทั้งๆที่น้ำตายังคงอาบแก้ม

พ่อลูบหัวไอ้ต้าแผ่วเบา "อย่าทำตัวเหลวไหลอย่างนี้อีก ต้าต้องเป็นตัวอย่างให้น้อง อย่าให้น้องมองว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา ต้าเคยเป็นเด็กดีมาตลอด พ่อไม่รู้ว่าอะไรทำให้ลูกพ่อเปลี่ยนไป ต้าต้องปรับปรุงตัวเองใหม่ อย่าทำให้พ่อผิดหวัง น้องทำอะไรผิดก็ต้องเตือน อย่าได้ตามใจจนเสียคน" พ่อพูดกับไอ้ต้าด้วยน้ำเสียงของความรักเต็มปรี่ ผมเงยหน้ามองพ่อ "ต้นก็อย่าทำให้พ่อผิดหวัง พ่อรักพ่อหวังกับต้นมากเหมือนกับลูกพ่อทั้งสองคน พ่อแม่ต้นไว้ใจให้พ่อดูแล ต้นอย่าทำให้พ่อกับแม่เสียใจนะลูก" สิ้นเสียงพ่อผมก็สะอื้นเป็นวรรคเป็นเวร

"ต้าพาน้องไปนอนได้แล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาคุยกับพ่อ" พ่อสั่งไอ้ต้าอีกครั้ง ผมเงยหน้ามองไอ้ต้าที่ยังก้มหน้านิ่งคุกเข่าอยู่ ผมจับไหล่ไอ้ต้าให้กำลังใจมัน ไม่รู้จะขอโทษมันยังไงที่ทำให้มันต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ไอ้ต้าสบตาผม หน้ามันแดงก่ำจากแรงตบของพ่อ ก่อนที่พ่อจะลุกขึ้น ผมโผตัวกอดพ่อ "ต้นขอโทษนะครับที่ทำให้พ่อเสียใจ ต้นสัญญาว่าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก พ่ออย่าโกรธพี่ต้านะครับ พี่ต้าไม่ได้ทำอะไรผิด" ผมกอดพ่อไปร้องให้ไป "ต้า มานี่สิลูก" พ่อเรียกไอ้ต้าที่ก้มหน้าอยู่มาด้วย แล้วเราสามคนก็สวมอดกันแน่น ก่อนที่พ่อจะไล่ไปนอนอีกครั้ง

พ่อกลับเข้าห้องไป ผมกับไอ้ต้าเดินกลับขึ้นห้องเงียบๆ จนเข้าไปในห้อง ผมก็โผเข้าไปกอดไอ้ต้าแน่น "พี่ต้า ต้นขอโทษครับ ต้นทำให้พี่ต้องเดือดร้อนอีกแล้ว" ผมพูดไปร้องไห้ไป ไอ้ต้าหันมายิ้มให้แต่สีหน้ายังเจือความเสียใจอยู่ไม่น้อย "ไม่เป็นไรต้น พี่ก็มีส่วนผิดด้วยอย่างที่พ่อว่าจริงๆ" ไอ้ต้าพูดพลางปาดน้ำตาให้ผม

"เจ็บป่าวคับ ต้นทายาให้ไหม" ผมมองหน้าไอ้ต้าที่แดงช้ำ ไอ้ต้ายิ้มบางๆส่ายหน้า "แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก" ผมมองไอ้ต้าอย่างเป็นห่วง "พี่ต้าอย่าน้อยใจพ่อนะ พ่อรักพี่ต้ากับต้นถึงได้ทำแบบนี้" ผมพูดได้แค่นั้น ไอ้ต้าส่ายหน้า "พ่อทำถูกแล้ว ถ้าพี่ห้ามต้น ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้" ไอ้ต้าพูดปลอบใจผม แต่มันทำให้ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก "พ่อรักต้นมากนะ อย่าทำให้พ่อกับพี่ผิดหวังนะครับ" ไอ้ต้าพูดไปขยี้หัวผมไป ผมหอมแก้มไอ้ต้าตรงรอยมือพ่อเหมือนจะให้สัญญาว่าไอ้ต้นจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก(มั้ง)

"พี่ต้าครับ ต้นรักพี่นะครับ" ผมพูดพลางซบลงหน้าอกอุ่นๆของไอ้ต้า ความอบอุ่นยังทะลักล้นจากตัวไอ้ต้าไม่ขาดสาย แม้ในวันเวลาที่ตัวมันเองก็ต้องเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน ไอ้ต้าลูบหัวผมอย่างเอ็นดู "พี่ก็รักต้นนะครับ รักมากด้วยนะ" อ๊ายยยย อายเว้ยยย กูเลยเอาหน้าซุกหน้าอกมันแน่นไปอีก

"พ่อจะคุยเรื่องอะไรไม่รู้เนอะ สงสัยจะเป็นเรื่องใหญ่" ผมพุดไปคิดไปกับสิ่งที่พ่อจะคุยกับไอ้ต้า ไอ้ต้าไม่ตอบ "ต้น" ไอ้ต้าเรียกชื่อผม ผมเงยหน้ามองไอ้ต้าที่มองหน้าผมอยู่เช่นกัน "พี่คิดอะไรไว้อย่างนึง ที่ว่าจะทำนานแล้ว แต่ยังไม่ได้บอกพ่อ" ไอ้ต้าพูดน้ำเสียงมุ่งมั่น สายตายังจับจ้องที่ผมแน่วแน่

"ปิดเทอมนี้พี่ว่าจะบวชให้พ่อ ต้นว่าดีไหม"

++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++