***********************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 114
"อดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพอถึงชุมพรต้นก็จะรู้ว่าความจริงคืออะไร พี่บอกตอนนี้ไม่ได้ เพราะพี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร" ไอ้ต้าพูดจริงจัง ความจริงที่มันเองก็ยังไม่รู้ มันก็คงร้อนใจไม่แตกต่างจากผมเองเท่าไหร่ ผมเหลือบมองหน้าไอ้ต้า อยากจะถามอะไรมันมากมาย แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ถาม
ผมนั่งมองหลักกิโลผ่านไปอย่างเชื่องช้า อีกหลายร้อยกิโลกว่าจะถึงชุมพร บรรยากาศในรถนิ่งเงียบ แต่ไม่ได้มีกลิ่นอายมาคุแฝงอยู่แม้แต่น้อย สิ่งที่ผมรู้สึกคือ เข้าใจและเห็นใจไอ้ต้า คนที่เป็นทุกข์มากกว่าผมก็คือไอ้ต้า หากพบว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกมันจริงๆ ผมเอง็ไม่รู้ว่าไอ้ต้าจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไง
"หิวไหมต้น กินอะไรกันก่อนนะ" ไอ้ต้าพูดพลางเลี้ยวรถเข้าปั้มน้ำมันข้างทาง แสดงแดดยามสายเริ่มแผดแสงกล้า แต่มันคงไม่เท่ากับความรุ่มร้อนที่ก่อเกิดในจิตใจ ผมกับไอ้ต้าแวะซื้อกาแฟและขนมปังกินกัน ผมพยายามทำตัวให้เป็นปรกติมากที่สุด แต่บางครั้งผมก็พบตัวเองว่าเสียงพูดคุยกับไอ้ต้านั้น มันแปล่งผิดธรรมชาติ
"ต้น.." ไอ้ต้าร้องเสียงเบาเมื่อเรากลับขึ้นรถอีกครั้ง ผมก้มหน้าไม่ได้หันไปมอง ได้แต่รับคำ เวลาของการหลอกตัวเองคงหมดไปแล้ว เวลาที่เราสองคนต้องเผชิญความจริงจะมาถึงในไม่ช้านี้ "ต้นจะโกรธพี่ไหม ถ้าลูกของดาวเป็น..." ไอ้ต้ากล้ำกลืนคำพูดอย่างยากลำบาก คำถามที่มันถามผม เป็นคำถามเดียวกันกับที่ผมถามตัวเองมาตลอดทาง
"กูไม่รู้" ผมตอบเบาๆ กัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดอีกคำนึงออกมา "แต่กูรักมึง ถึงความจริงจะเป็นยังไง กูก็ยังรักมึงอยู่" ผมพูดเสียงสั่น หลับตากล้ำกลืนคลื่นความเสียใจที่โหมซัดเข้ามา กูต้องไม่ร้องไห้ กูสัญญากับตัวเอง สัญญากับพ่อแม่ไว้แล้วนี่ว่าจะไม่ร้องไห้อีก แล้วกูจะผิดสัญญานั้นได้ยังไง
ไอ้ต้าเลี้ยวรถจอดเข้าข้างทาง ผมเงยหน้ามองมัน ไอ้ต้าสีหน้าสับสน "กลับกรุงเทพเหอะ อย่าไปเลย" ไอ้ต้าร้องเสียงเบาเหมือนกับจะสั่งตัวเอง ผมเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่มัน "ไปเหอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด" ผมพูดสิ่งเดียวที่นึกออก ก่อนที่จะพูดอีกคำนึงที่ผมมั่นใจ "กูสัญญาว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูไม่หนีมึงไปไหนแน่นอน"
ไอ้ต้ายิ้มบางๆ ก้มหน้าจูบมือผมเบาๆ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วซบลงที่ไหล่มัน ไอ้ต้าออกรถอีกครั้ง ผมหลับตาซึมซับความรู้สึกอบอุ่น ต่อให้ผลของเรื่องนี้จบลงอย่างเลวร้ายแค่ไหน ความเป็นพี่น้องของเราก็คงไม่มีทางขาดกัน
ผมพยายามหาเรื่องมาคุยกับไอ้ต้าไปเรื่อยๆตลอดทาง ระยะทางลดลงเรื่อยๆ พร้อมๆกับที่เราสองคนกำลังเข้าใกล้ความจริงเข้าไปเรื่อยๆ เช่นกัน ความอึดอัดก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ผมเหลือบมองนาฬิกา เกือบเที่ยงแล้ว แต่ผมไม่รู้สึกหิว กลับรู้สึกตรงข้าม ความอึดอัดก่อตัวเป็นความคลื่นเหียนจนอยากจะอาเจียนเอาสิ่งต่างๆออกมา
ไอ้ต้าขับรถไปจอดหน้าบ้านหลังนึง ผมไม่แปลกใจที่ไอ้ต้ารู้จักบ้านดาว เพราะตอนที่มันเป็นแฟนกัน มันก็เคยมาบ้านดาวหลายครั้ง ประตูรั้วไม้ระแนงตั้งตระหง่าน ผมชะเง้อมองผ่านรั้วไม้นั้นเข้าไป นั่นไง ดาวนั่งอยู่ตรงนั้น สองมือกำลังโอบอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างรักใคร่ ดาวในวันนี้แตกต่างจากที่ผมเคยเห็น สีหน้าอิดโรยแต่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม รูปร่างที่เคยยั่วยวน แปรเปลี่ยนไป หนาขึ้น คงจะเพราะยังลดน้ำหนักลงจากการท้องได้ไม่หมด แต่ดาวก็ยังเป็นดาว เคยสวยน่ารักยังไง วันนี้ก็ยังน่ารักอยู่
ผมหันมองไอ้ต้า มันก็กำลังจับจ้องอยู่ที่ดาวเช่นกัน ผมเอามือตบไหล่ให้กำลังใจมันเบาๆ "ลงไปสิ จะได้จบเรื่องนี้สักที" ผมร้องบอก ทั้งที่ในใจตัวเองว้าวุ่นมากมาย ไอ้ต้าหันมาหาผม หน้าตามันบ่งบอกถึงความอึดอัดใจที่กำลังทะลักล้น ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ประตูรั้วก็เลื่อนเปิดออก
"ต้า.. ต้าจริงๆด้วย" เสียงดาวดังได้ยินเข้ามาในรถ ผมกับไอ้ต้าสบตากันก่อนตัดสินใจเปิดประตูออกมา " อ้าวว ต้นก็มาด้วยเหรอ ดีใจจังไม่ได้เจอตั้งนานแน่ะ" เสียงดาวทักผมอย่างคุ้นเคย ผมกล้ำกลืนความขุ่นมัวในใจ ฝืนยิ้มให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด ไอ้ต้าขยับลงจากรถช้าๆ สายตายังจับจ้องที่เด็กในอ้อมแขนดาว
"หลานน่ารักไหมต้น ดูสิ หน้าเหมือนใคร" เสียงดาวดังเสียดแทงเข้าไปกลางหัวใจผมเต็มๆ ผมมองหน้าเด็กทารกที่หลับตาพริ้ม หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ผิวขาวละเอียดบ่งบอกให้รู้ว่าพ่อแม่เป็นคนที่มีผิวดี ไอ้ต้ายืนมองผมที่กำลังก้มดูเด็กคนนั้น ใจผมดำดิ่งลงต่ำเมื่อเห็นเด็กคนนั้นเต็มตา
"ใครๆก็บอกว่าเต้เค้าหน้าเหมือนพ่อ ไม่เชื่อต้าก็มาดูสิ" ดาวเปลี่ยนความสนใจจากผมไปหาไอ้ต้า ไอ้ต้านิ่งอึ้งมองหน้าผม ผมยิ้มให้กำลังใจมัน ทั้งที่หัวใจตัวเองชาวูบอ่อนแรง ดาวอุ้มเด้กคนนั้นไปใกล้ๆไอ้ต้า ไอ้ต้าก้มมองแล้วก็อึ้ง มือไม้เริ่มสั่น
"แล้วแฟนดาวไม่อยู่เหรอ" ผมรีบร้องตัดบทก่อนที่ไอ้ต้าจะคุมตัวเองไม่อยู่ ดาวหันมาตอบยิ้มๆ "ไปทำงานน่ะ เดี๋ยวเย็นๆ ก็กลับ เค้าเห่อลูกจะตาย ไม่เหมือนพ่อต้าหรอก กว่าจะมาได้" ดาวทำเสียงงอนๆ "ขออุ้มหน่อยได้ไหมอ่ะ" ผมร้อง อยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดๆอีกที ที่เห็นเมื่อกี้แค่ผ่านๆ หน้ามันก็มีเค้าไอ้ต้าอยู่ไม่น้อย
"เอาสิ ระวังนะ อุ้มเป็นเปล่าเนี่ย" ดาวหัวเราะเสียงใส ถ้าตอนกูอารมณ์สนุกกูคงตอบไปแล้วว่าเป็นแต่อุ้มแตง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมเอื้อมมือรับเต้มาจากมือดาวโอบไว้ในอ้อมแขน หน้ายิ้มน้อยๆ หลับตาพริ้มอย่างสบาย "หน้าคล้ายไอ้ต้าเหมือนกันนะเนี่ย" ผมพยายามพูดให้เป็นปรกติ ไอ้ต้ามองผมอย่างกังวล เสียงดาวหัวเราะเบาๆ "ใช่สิ ก็ต้าเค้าเป็นพ่อนี่ ใช่ไหมเต้ พ่อต้าเค้าเป็นพ่อหนูใช่ไหม" ดาวตอบผมแล้วหันไปคุยกับเต้ที่หลับอยู่ ผมมองไอ้ต้ามันสบตาผมอย่างร้อนรน
"ดาว เราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" ไอ้ต้าร้องบอกดาว ดาวหันไปมองอย่างสงสัย "มีอะไรหรือเปล่า ท่าทางกังวลใจ" ดาวพูดเหมือนไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุแห่งความกังวลใจนั้น "จะคุยอะไรล่ะได้สิ แต่ไปคุยกันในบ้านนะ" ดาวรับคำแล้วหันมาหาผม "ต้น ดาวฝากเต้ไว้แป๊บนึงนะ ขอคุยกับต้าก่อน เดี๋ยวมา" ดาวร้องบอกผมพลางจะพาไอ้ต้าเดินเข้าบ้าน ไอ้ต้าร้องเรียกไว้
"คุยตรงนี้แหละดาว ให้ต้นมันอยู่ด้วย" ไอ้ต้าร้อง ดาวหันกลับมามองอย่างแปลกใจ เสียงไอ้ต้ามันดังจนทำให้เต้ตื่น แต่พอไอ้เต้มันมองเห็นผม มันกลับยิ้มเหมือนจะรู้จักว่าผมเป็นใคร ผมก้มหน้าเล่นกับหลาน พยายามทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ไอ้ต้ากับดาวจะคุยกัน แต่หุผมเปิดรับทุกเสียงที่ได้ยิน
"ที่ดาวส่งเมสเสสมาเมื่อคืนน่ะ มันหมายความว่าไง" ไอ้ต้าพูดขึ้นเสียงเบา สายตาจับจ้องไอ้เต้ในอ้อมแขนผม ดาวทำท่าคิดอยู่พักนึงก็ยิ้มออกมา "ก็ต้าไม่มาเยี่ยมเราเลยนี่ เราคลอดตั้งหลายเดือนแล้วไม่เห็นต้ามาก็เลยส่งเมสเสสไปหา" ดาวพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าหน้าเครียดหนัก "แล้วที่บอกว่า.." ไอ้ต้าหยุดพูดแค่นั้น สายตาจับจ้องผมอยู่
"เรื่องที่บอกว่าลูกเต้รอพ่อต้าอ่ะเหรอ"ดาวพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าพยักหน้าช้าๆ ดาวก็ตอบออกมายิ้มๆ "โธ่ดาวนึกว่าต้าจำได้ ก็ตอนที่ดาวท้องต้าบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะเป็นพ่อทูนหัวให้เจ้าเต้มัน" ดาวพูดยิ้มๆ ผมอ้าปากค้าง ความอึดอัดเมื่อกี้ถูกทลายหายหมดสิ้น ผมเข้าใจแล้วว่าที่ดาวพูดถึงคืออะไร พ่อทูนหัวก็เป็นเหมือนพ่อเต็งที่เป็นพ่อทูนหัวผม ไอ้ต้ายิ้มออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"พ่อทูนหัวเหรอ งั้นก็แปลว่า..." ไอ้ต้าจะพูดต่อ แต่เสียงดาวดังขึ้นมาก่อน "ต้าอย่าบอกนะ ว่าต้าเข้าใจว่าเต้มันเป็นลูกต้า จะบ้าเหรอ ก็เราเลิกกันตั้งนานแล้วก่อนที่ดาวจะท้อง จะเป็นลูกต้าได้ยังไง" ดาวพูดไปหัวเราะไป ไอ้ต้าที่อ้าปากค้างอยู่เปลี่ยนเป็นยิ้มเขินๆ ผมยิ้มกว้างให้เจ้าเต้ที่นอนยิ้วตาแป๋วมองผมอยู่ ไอ้หลานทูนหัว มึงกับแม่มึงน่ะ เกือบทำกูหัวใจวายแล้วนะไอ้เวร
"แต่หน้ามันก็เหมือนต้าอยู่นะ" ผมพูดยิ้มๆ มองหลานที่อุ้มในมือ ไอ้ต้าทำตาถลึงใส่ผม ดาวหัวเราะอย่างสนุก "ก็แฟนดาวหน้าเค้าก็คล้ายๆต้าแหละ ออกตี๋ๆ หล่อๆ เหมือนกัน" ผมยิ้มรับคำดาว เหี้ยเอ้ย แล้วกูกังวลเรื่องเหี้ยอะไรกันวะเนี่ย
"ขออุ้มหน่อยสิ" ไอ้ต้าร้องบ้าง ขยับตัวจะขอมาอุ้มเจ้าเต้จากมือผม ผมยิ้มให้มันอย่างสุขใจ ปล่อยเจ้าเต้ออกจากวงแขนให้ไอ้ต้า ไอ้ต้าอุ้มลูกทูนหัวอย่างเก้ๆกังๆ ผมหัวเราะกับมัน แม่งนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าถ้ามึงมีลูกจริงๆเนี่ย มึงจะทำยังไง "ฝากเต้ก่อนนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้" ดาวพูดพลางเดินเข้าไปในบ้าน ผมกับไอ้ต้าเดินตามเข้าไป แต่เรานั่งอยู่บนม้านั่งหน้าบ้านแทน
"หน้าคล้ายมึงจริงๆนะ เห็นตอนแรกกูนึกว่าใช่แล้ว" ผมร้องบอกไอ้ต้า มันหัวเราะเขินๆ "ถ้าเหมือนกูก็เหมือนมึงด้วยอีกคนแหละ" ไอ้ต้าร้องบอก ผมหัวเราะไปกับมัน พอหายเครียดแล้วความเลวไอ้ต้นก็กลับคืนมา "ไหนดูสิ เหมือนจริงหรือเปล่า" ผมพูดพลางแกะผ้าอ้อมไอ้เต้ออก ไอ้ต้าร้อง "เฮ้ย มึงจะทำอะไรลูกเค้า" ไอ้เหี้ยยย มึงคิดว่ากูจะเย็ดตูดมันหรือไง ผมไม่หยุดมือแกะผ้าอ้อมไอ้เต้สำเร็จ แล้วก็หัวเราะชี้ให้ไอ้ต้าดูหนอนชาเขียวตัวน้อยที่นอนสงบนิ่งตรงหว่างขาไอ้เต้
"นี่ไง มึงดูเส่ ลูกกูไม่มีทางควยเล็กแบบนี้หรอก"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะค้าบบบบ