๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 290 ก่อนดอกไม้จะบาน


จริงๆแล้วไอ้ต้นเป็นคนไม่ชอบความเศร้าเอาซะเลย แต่ช่วงนี้มันจำเป็นครับ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นอย่างนี้จริงๆ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไอ้อาร์ตนะครับ อย่างที่เขาบอกกันว่าฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ วันนี้ฟ้าหลังฝนของไอ้อาร์ตก็สวยงามไม่แพ้ของใครเหมือนกัน

********************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 290 ก่อนดอกไม้จะบาน

"หนูคือเพื่อนกำบี้คนที่ชื่ออาร์ตใช่ไหม" แม่ของบี้พูดกับไอ้อาร์ต มือจับที่แขนไอ้อาร์ตเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกสูญเสียให้แก่กัน ไอ้อาร์ตเม้มปากแล้วพยักหน้ารับ แล้วแม่ของบี้ก็กอดไอ้อาร์ตไว้ในอ้อมแขน

ผมยืนดูภาพคนสองคนยืนกอดกันตรงหน้าแล้วรู้สึกอึดอัดในใจจนต้องเบนหน้าหนี ถึงไอ้อาร์ตจะรักบี้มันมากแค่ไหน แต่หัวใจของคนเป็นแม่ก็ต้องสลายเมื่อลูกชายที่รักต้องจากไปก่อนวัยอันควร ไม่ยุติธรรมเลยที่คนหนุ่มต้องมาตายก่อนคนแก่ ไม่ยุติธรรมเลยที่แม่ต้องมาเผาศพลูกชายตัวเอง

แม่ของบี้เอามือลูบหัวไอ้อาร์ตก่อนหันไปหาพ่อ "คุณไปดูลูกก่อนเถอะ" พ่อของบี้แค่มองที่ไอ้อาร์ตแต่ไม่พูดอะไร แล้วก็พาญาติๆ เดินไปทางห้องเก็บศพของลูกชาย ตอนนั้นเหลือแค่ผม แม่บี้ แล้วก็อาร์ตเท่านั้น ไม่รู้อะไรทำให้ผมคิดว่าแม่ของบี้อาจจะมีอะไรคุยกับไอ้อาร์ตเป็นการส่วนตัว ผมเลยเดินเลี่ยงออกมายืนห่างออกไป

แม่ของบี้คุยอะไรกับไอ้อาร์ตสักครู่ใหญ่ก่อนจะเดินมาทางผม "หนูเป็นเพื่อนอาร์ตใช่ไหม" แม่ของบี้ถาม ผมเลยพยักหน้าตอบรับ แม่มองไปทางอาร์ตก่อนจับที่แขนผม "มีฝากดูแลอาร์ตด้วยนะ อาร์ตคงจะเสียใจมาก" แม่ของบี้ยังอุตสาห์ฝากผมให้ช่วยดูแลเพื่อนรักของลูกชาย ทั้งที่ตัวเองใจสลายไม่แพ้กัน

พอแม่เดินห่างออกไปแล้ว ผมก็เดินไปหาไอ้อาร์ตที่นั่งร้องไห้เงียบๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่เอามือจับไหล่มันบีบเบาๆ ไอ้อาร์ตเงยหน้ามองผมก่อนส่งกระดาษแผ่นนึงให้ผมอ่าน ข้อความที่เขียนในกระดาษแผ่นนั้น ผมจะเอามาถ่ายทอดลงในนี้ด้วย ขอบคุณไอ้อาร์ตที่ให้ยืมและอนุญาตให้ผมเอามาลงด้วยนะ

"แม่ครับ

บี้เขียนจดหมายฉบับนี้เพราะบี้มีเรื่องอยากให้แม่รู้ แต่บี้ไม่กล้าบอกกับแม่ตรงๆ บี้อยากบอกแม่ว่าวันนี้บี้มีความสุขมากๆ แต่แม่ก็คงจะสงสัยว่าอะไรที่ทำให้บี้มีความสุขแบบนี้

สิ่งที่ทำให้บี้มีความสุขตอนนี้อาจจะเป็นสิ่งที่คนทั่วไปเข้าใจและรู้จักกันว่าความรัก ใช่ครับแม่ บี้กำลังมีความรัก แต่แม่ก็คงสงสัยอีกแหละว่าทำไมบี้ถึงไม่กล้าบอกแม่ว่าบี้กำลังมีความรัก

ความรักของบี้อาจจะไม่เหมือนคนอื่นทั่วไปจนทำให้บี้ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ตรงๆ บี้เลยคิดที่จะเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา เผื่อวันนึงข้างหน้าบี้กล้าพอบี้จะได้เอาให้แม่ได้อ่าน หรือถ้าบี้กล้าได้มากกว่านั้น บี้จะบอกกับแม่ด้วยปากของบี้เองที่บี้บอกว่าความรักของบี้ไม่เหมือนคนอื่นทั่วไป ก็เพราะคนที่บี้รักนั้น เค้าไม่ได้เป็นผู้หญิง แต่เป็นผู้ชายครับ

อย่าเพิ่งตกใจนะครับแม่ บี้อยากให้แม่อ่านต่อให้จบก่อน บี้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่ในวันนี้บี้รู้สึกรักเค้ามาก รักมากจริงๆ แม่ยังจำเพื่อนที่บี้เคยพูดถึงบ่อยๆที่ชื่ออาร์ตได้ใช่ไหมครับ ที่ผ่านมาเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาโดยตลอด และไม่เคยได้มีโอกาสเปิดใจกันเลย แต่แล้ววันนึงบี้กับเค้าก็มีโอกาสได้เรียนรู้ความรู้สึกของกันและกัน และบี้ก็ค้นพบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนนั้นคือความรัก

แม่อย่าเสียใจนะครับที่ลูกชายของแม่คนนี้เป็นแบบนี้ แม่เคยบอกบี้ใช่ไหมครับว่าแม่ไม่เคยตั้งความหวังไว้ว่าบี้จะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ บี้ขอใช้โอกาสที่แม่บอกนี้นะครับ บี้ขอรักผู้ชายคนนี้เหมือนกับที่แม่รักบี้ และบี้จะเป็นคนดี เป็นเด็กดี ไม่ทำให้แม่เสียใจในเรื่องอื่นๆ เลย บี้ขอแค่เพียงได้รักเขานะครับ

บี้ขอโทษนะครับถ้าเรื่องนี้ทำให้แม่ต้องเสียใจ บี้ไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่าให้แม่เข้าใจ และบี้ก็หวังว่าวันนึงแม่จะรู้สึกรักอาร์ตได้เหมือนกับที่แม่รักบี้ในวันนี้

บี้รักแม่นะครับ"

ผมอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นจนจบ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว บี้มันกล้ากว่าผมอีก ถึงมันยังไม่กล้าจะบอกความจริงกับแม่ แต่มันก็กล้าที่จะบันทึกเรื่องราวระหว่างมันกับไอ้อาร์ตเผื่อว่าวันนึงมันจะได้มีโอกาสบอก ผมกับไอ้ต้าคบกันมาตั้งนานแล้ว เราสองคนยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดบอกเรื่องของเราสองคนให้พ่อได้รู้

ผมส่งกระดาษคืนให้ไอ้อาร์ตที่ยังคงนั่งมองไปไกลๆ น้ำตามันไหลออกมาช้าๆ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว ได้แต่โอบบ่ามันไว้เงียบๆ จนพักใหญ่ก็มีญาติของบี้คนนึงเดินมาหา "อาร์ตจะไปดูบี้หน่อยไหม เดี๋ยวจะเอาลงโลงแล้ว" ผมใจหายวาบขึ้นมาทันที โอกาสสุดท้ายที่ไอ้อาร์ตมันจะได้เห็นบี้ในสภาพนี้กำลังจะมาถึง ผมไม่รู้ว่าไอ้อาร์ตมันจะรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้อีกหรือเปล่า แต่ไอ้อาร์ตก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเงียบๆ

ผมเดินตามไอ้อาร์ตไป สักพกัมันก็หยุดหันมาหาผม "ไม่เป็นไรต้น กูไปคนเดียวได้" ไอ้อาร์ตบอก ผมยังมองมันอย่างเป็นห่วง แต่มันก็พยักหน้ายืนยันผมเลยถอยมายืนรออยู่ ปล่อยให้ไอ้อาร์ตเดินกระย่องกระแย่งไป

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวายในห้องเก็บศพ ไอ้ต้าก็มาหาผม เหมือนมันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมกับมันยืนจับมือกันตรงทางเดิน ไม่ช้าบรรดาญาติก็ช่วยกันนำโลงศพของบี้ออกมา พ่อของบี้ถือรูปถ่ายของลูกชายไว้ในมือ ส่วนอาร์ตกับแม่ของบี้เดินจับมือกันมาช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไร

ผมกับไอ้ต้ายกมือไว้ศพ ขอขมาในสิ่งที่เราสองคนอาจเคยล่วงเกินไป บรรยากาศตอนนั้นมีแต่ความเศร้า ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย ผมกับไอ้ต้าเดินตามไปจนเอาโลงขึ้นรถเรียบร้อย แม่ของบี้ยังไม่ปล่อยมือไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตมองภาพตรงหน้าน้ำตานองหน้า ก่อนหันไปหาแม่ของบี้

"แม่ครับ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร ผมขอบวชหน้าไฟให้บี้นะครับ" ไอ้อาร์ตบอกกับแม่ของบี้เบาๆ แม่ไม่ตอบอะไร ได้แต่ดึงตัวไออาร์ตเข้าไปกอดแน่นน้ำตาไหลเป็นทางก่อนแม่จะจับไหล่ไอ้อาร์ตทั้งสองข้าง

"อาร์ต ถึงไม่มีบี้แล้วหนูก็ต้องมาหาแม่บ้างนะ" ผมได้ยินสิ่งที่แม่ของบี้บอกไอ้อาณืตแล้วก็ประมวลเข้ากับสิ่งที่บี้มันเขียนในจดหมายได้ทันที ความเป็นแม่ไม่ว่าลูกจะทำอะไรหรือเป็นอะไร แม่ก็ยอมรับได้เสมอ ไอ้อารืตพยักหน้าก่อนยกมือไหว้ แล้วแม่ก็ไปขึ้นรถ ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไปช้าๆ

ผม ไอ้ต้าและไอ้อาร์ต ยืนมองรถที่เลี้ยวไปสุดสายตาก่อนไปจับไหล่ไอ้อาร์ต แววตามันยังบ่งบอกถึงความเสียใจอยู่อย่างเห็นได้ชัด แต่ดูว่าไอ้อาร์ตมันจะเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม มันไม่ยอมกลับมานั่งรถเข็นอีก ถึงแม้จะเจ็บแต่มันก็พยายามเดินด้วยตัวเอง คงอยากให้บี้ได้เห็นว่ามันสามารถอยู่ได้

ไอ้อาร์ตอยู่โรงพยาบาลอีกหนึ่งคืน หลังจากนั้นก็ไปพักที่หอ ญาติๆ บี้มาเก็บของที่หอของบี้ไปหมดแล้ว เหลือแต่ห้องเปล่าๆ ผมไม่รู้ว่าไอ้อาร์ตมันจะรู้สึกอย่างไรที่ทุกวันเวลาเดินขึ้นหรือเดินลงจากห้อง จะต้องเห็นห้องของคนที่ตัวเองรักมากแต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว แต่ไอ้อาร์ตก็ไม่แสดงความเสียใจมากมายให้ได้เห็นอีกเลย มันแค่แอบร้องไห้เงียบๆ ไม่ได้ฟูมฟายอะไร

พวกเราไปงานศพของบี้ทุกคืน จนถึงวันเผาอาร์ตมันก็บวชหน้าไฟให้กับบี้จริงๆตามที่มันบอกแม่ของบี้ไว้ จนกระทั่งงานศพของบี้เรียบร้อยไปแล้ว ผมก็คุยกับไอ้อาร์ตมันตรงๆ "อาร์ต มึงไปอยู่บ้านกูให้สบายใจก่อนไหม" ผมถามไอ้อาร์ต เพราะไม่อยากให้มันอยู่ที่นี่คนเดียว และมันคงไม่กลับไปอยู่ที่บ้านแน่ๆ เพราะไอ้อาร์ตมันไม่ได้บอกพ่อแม่ หรือพี่ออยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

ไอ้อาร์ตมองไปรอบๆ "ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่ได้" ไอ้อาร์ตตอบเสียงเรียบ ผมกับไอ้ต้ามองหน้ากัน ก่อนนี้ผมคุยกับไอ้ต้าไว้แล้วว่าจะชวนอาร์ตมันมาอยู่ด้วยสักพัก ให้มันทำใจได้ก่อน แต่ไอ้อาร์ตดูเหมือนจะไม่อยากจากที่นี่ไปเลย

"ไปอยู่บ้านพี่เหอะอาร์ต จะได้สบายใจ" ไอ้ต้าช่วยอีกแรง แต่อย่าคิดนะเว้ยว่ากูกับไอ้ต้าจะคิดอะไรกับไอ้อาร์ต แม่งช่วงนั้นไม่มีอารมณ์จริงๆว่ะ ขนาดกูกับไอ้ต้าเองก็ยังไม่ได้เอากันเลย แล้วคิดเหรอว่าไอ้อาร์ตจะโดน

ผมกับไอ้ต้าพยายามคะยั้นคะยอแต่ไอ้อาร์ตก็ไม่ยอม จนผมกับไอ้ต้าตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นเพื่อนมันต่อที่นี่อีกสักหนึ่งสัปดาห์ อย่างน้อยให้มันได้มีเพื่อนคุยสักคนก็ยังดีกว่าต้องพูดกับตัวเองในความคิด

เวลาค่อยๆเดินทางอย่างเชื่องช้า เหมือนที่มีคนเคยบอกว่า เวลาที่เราอยู่ในความทุกข์ เวลามันเหมือนจะเคลื่อนที่ได้ช้ากว่าเวลาที่เรามีความสุข จริงๆแล้วโลกของเราก็ยังหมุนในอัตราความเร็วเท่าเดิม เพียงแต่หัวใจเราเต้นช้าลงต่างหาก

ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ทุกอย่างดูจะดีขึ้นมาก ไอ้อาร์ตยังคงมีแววตาเศร้าสร้อยเหมือนเคย แต่มันดูเข้มแข็งกว่าเดิมเยอะ สามารถยิ้มและหัวเราะได้บ้างแล้ว ผมกับไอ้ต้าโล่งใจขึ้นเรื่อยๆที่เห็นไอ้อาร์ตมันสามารถอยู่กับโลกแห่งความจริงได้ดีขึ้น

อีกสองสัปดาห์ มหาลัยผมจะเปิดเทอมแล้ว ผมกับไอ้ต้าก็ต้องกลับมาเคลียร์เรื่องต่างๆอีกเยอะ ผมพยายามถ่วงเวลาอยู่ที่นี่ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้ว แต่สุดท้ายเราสองคนก็ต้องกลับมาอยู่ดี จนวันสุดท้ายผมก็ถามไอ้อาร์ตมันตรงๆ ว่า มันสามารถอยู่คนเดียวได้ไหม ไอ้อาร์ตมันยิ้มและตอบผมอย่างมั่นใจในแววตา ถึงแม้มันจะดูเศร้าๆ ก็ตามที

"ทำไมจะอยู่ไม่ได้ กูไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย ทุกวันนี้กูก็มีไอ้บี้อยู่ในใจกูเสมอแหละ"

**************************************

๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 289 Rest In Peace นะเพื่อน


สำหรับคนบางคนแล้วโลกแห่งความจริงอาจจะดูโหดร้ายเกินไปหน่อย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ว่าโลกความจริงจะเป็นอย่างไร แต่มันอยู่ที่เราจะอยู่กับมันได้อย่างไรต่างหาก

********************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 289 Rest In Peace นะเพื่อน

"ไอ้ต้นช่วยกูด้วย กูรถคว่ำบี้มันนั่งมาด้วย ไอ้บี้มัน...มัน...มันตายแล้ว" ไอ้อาร์ตพูดแล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ผมเองก็ช็อกไม่แพ้กัน น้ำตาไหลตามไอ้อาร์ตออกมาไม่รู้ตัว ทำไมนะ คนดีๆ แบบไอ้อาร์ตมันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย จะมีโอกาสได้มีความสุขแบบคนอื่นเขาได้ไม่ทันถึงเดือน โชคชะตาก็กลั่นแกล้งพาหัวใจมันลอยหายไป

"อาร์ต ทำใจดีๆ ไว้นะ" ผมบอกไอ้อาร์ต ไม่รู้จะช่วยมันอย่างไรแล้ว แน่นอนว่าจุดจบของทุกคนก็คือความตาย แต่ทำไมมันมาหาไอ้บี้รวดเร็วอย่างนี้ เร็วจนไม่ได้ทันเตรียมใจไว้ก่อน "อาร์ต มึงเข้มแข็งไว้นะ เดี๋ยวกูไปหา" ผมบอกไอ้อาร์ตด้วยน้ำเสียงขาดห้วง

ผมพยายามปลอบไอ้อาร์ตทางโทรศัพท์ มือก็เก็บของใส่กระเป๋า เวลาอย่างนี้ไอ้อาร์ตมันคงต้องการเพื่อนที่จะเข้าใจมัน ผมเก็บเสื้อผ้าทั้งของตัวเองกับของไอ้ต้าโดยไม่ได้ถามไอ้ต้าด้วยซ้ำว่ามันจะไปด้วยกันหรือเปล่า เพราะผมมั่นใจว่าไอ้ต้ามันไม่ทิ้งเพื่อนในเวลาอย่างนี้หรอก

ไอ้อาร์ตร้องไห้กับผมอีกพักใหญ่พอมันเริ่มทำใจได้มันก็วางสายไป ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ต้าแล้วเราเรื่องราวคร่าวๆ ให้ฟัง ไอ้ต้ายังอยู่ที่บ้านพี่โอห์มอยู่เลย พอมันรู้ข่าวมันก็ตกใจแล้วบอกให้ผมเตรียมตัว มันจะพาไปเชียงใหม่ด้วยกัน

ผมรอไอ้ต้าไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ไอ้ต้ามาแล้ว มันขับรถพี่โอห์มมาด้วย สงสัยมันคงยืมรถพี่โอห์ม พอไอ้ต้าจอดรถมันก็วิ่งขึ้นมาหาผม "รีบไปเหอะต้น เดี๋ยวอาร์ตจะแย่" ผมคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปที่รุถ ส่วนไอ้ต้าแวะไปบอกพ่อว่าเราสองคนจะไปไหน

พอไอ้ต้ากลับมามันก็สตาร์ทรถแล้วขับตรงไปเชียงใหม่ บนรถเราสองคนแทบไม่ได้พูดอะไรกันเลย ผมเองก็พูดอะไรไม่ออก ในใจคิดแต่ว่าถ้าคนที่โชคร้ายในครั้งนี้ไม่ใช่ไอ้บี้ แต่กลับกลายเป็นไอ้ต้าขึ้นมา ผมจะทำใจได้อย่างที่บอกให้ไอ้อาร์ตทำใจได้หรือไม่

เราสองคนไปถึงเชียงใหม่เกือบตีสาม ตามที่รู้ไอ้อาร์ตมันประสบอุบัติเหตุเมื่อตอนค่ำนี้ และตอนนี้มันยังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะมันก็เจ็บไม่ใช่น้อย ศพไอ้บี้เองก็อยู่ที่โรงพยาบาล คนสองคนอยู่ที่เดียวกัน แต่ไม่สามารถที่จะพูดคุยหรือแม้กระทั่งมองตากันได้

พอไปถึงโรงพยาบาลปรากฏว่าไม่ใช่เวลาเยี่ยม แต่ผมรู้อยู่ว่าไอ้อาร์ตมันอยู่ห้องไหน ก็เลยแอบปีนขึ้นทางบันไดหนีไฟแล้วไปที่ห้องไอ้อาร์ต ตอนนั้นเองผมก็ยังไม่รู้ว่าจะปลอบใจไอ้อาร์ตยังไงให้มันหายเศร้า ผมเปิดประตูเข้าไปช้าๆ ตอนแรกเข้าใจว่าพ่อแม่ไอ้อาร์ตหรือไม่ก็พี่ออยคงมาเฝ้าไอ้อาร์ตอยู่ แต่ปรากฏว่าผมเปิดไปกลับไม่เจอใคร

"ต้น" เสียงไอ้อาร์ตร้องเรียกผม ผมเปิดไฟในห้องเห็นมันกำลังพยายามลุก ตาสองข้างแดงก่ำบ่งบอกให้รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผมไม่พูดอะไรตรงเข้าไปกอดไอ้อาร์ตที่เริ่มร้องไห้อีกครั้ง แม้มันจะไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว แต่ไอ้อาร์ตก็ยังสะอึกสะอื้น

ไอ้ต้าลงนั่งข้างๆผม มือลูบหัวไอ้อาร์ตไปด้วย ไม่ต้องมีใครพูดอะไร เราก็รู้กันดีว่าแต่ละคนรู้สึกยังไง ไอ้อาร์ตเอาแต่โอดครวญตลอดเวลา สภาพมันตอนนี้ก็แย่เหมือนกัน แขนหักข้างนึง ส่วนคอก็ใส่เฝือกอ่อนไว้

ผมกอดไอ้อาร์ตอยู่พักใหญ่ มันก็เริ่มสงบลงแล้วเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น บี้มันขับรถพาอาร์ตไปเที่ยวแล้วขากลับระหว่างที่นั่งกันมา ไอ้บี้มันก็หันมาเล่นกับไอ้อาร์ต จังหวะนั้นมีรถออกจากซอยมาโดยที่ไม่ได้ดูว่ามีรถวิ่งมาด้วยความเร็ว ไอ้อาร์ตมันเห็นมันเลยร้องไอ้บี้เลยหักพวงมาลัยหลบออกข้างทางแต่ไม่พ้น หน้ารถฝั่งไอ้บี้มันเสยท้ายรถคันที่ออกจากซอยแล้วรถก็หมุนพลิกหลายตลบ

ผมกับพี่ต้านั่งฟังเรื่องราวจากปากของไอ้อาร์ตอย่าสงบ ไอ้อาร์ตเล่าไปร้องไห้ไป มันบอกว่าสิ่งที่ไอ้บี้พูดกับมันเป็นสิ่งสุดท้ายคือบี้มันเรียกชื่อไอ้อาร์ตก่อนที่อาร์ตจะสลบไป ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ไอ้อาร์ตมันก็เหมือนผมและพี่ต้า คนที่รักจากไปเพราะอุบัติเหตุ แล้วสิ่งสุดท้ายที่พูดกับเราก็คือเขาเป็นห่วงเรา บอกให้เราระวัง แต่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นเราอีกแล้ว

ผมโอบหัวไอ้อาร์ตให้มาซบลงที่บ่า พี่ต้าพยักหน้าให้ผมแล้วลงไปนั่งตรงที่นั่งเฝ้าไข้ "แล้วพ่อแม่มึงรู้รึยัง" ผมถาม ไอ้อาร์ตส่ายหน้า "กูยังไม่ได้บอก พอรู้ว่าบี้มันตายกูก็ทำอะไรไม่ถูก" อ้อาร์ตตอบเศร้าๆ ผมเอามือลูบหัวมัน "งั้นพอเช้าแล้วเราค่อยบอกนะ ว่าแต่มึงเหอะได้นอนรึยัง" ผมถาม ไอ้อาร์ตส่ายหน้า "กูนอนไม่หลับ หลับตาก็เห็นแต่หน้าไอ้บี้มัน" ไอ้อาร์ตตอบเบาๆ

"นอนพักซะเหอะอาร์ต เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว" พี่ต้าบอกไอ้อาร์ต ผมพยักหน้าเห็นด้วย มือก็ลูบหัวไอ้อาร์ตที่ยังสะอื้นเป็นระยะ "ได้กินอะไรบ้างรึยัง" ผมถามไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตไม่ตอบได้แต่มองเหม่อไปข้างหน้า ผมยิ่งเป็นห่วงมันใหญ่อยากให้มันทำใจได้เร็วๆ

"ต้นอยู่เป็นเพื่อนอาร์ตไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา" ไอ้ต้าบอกก่อนเปิดประตูออกไป พอผมอยู่กับไอ้อาร์ตแค่สองคนไอ้อาร์ตมันก็กอดผมแน่น "ต้น กูทนไม่ไหวแล้ว ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดขึ้นกับกูด้วย" ไอ้อาร์ตร้อง ผมกอดไอ้อาร์ตไว้ในวงแขน ไม่รู้จะตอบมันว่ายังไงดี "อาร์ต มึงต้องสู้นะ ยังไงมึงก็มีกู มีพี่ต้า" ผมบอก ไอ้อาร์ตยังคงปล่อยโฮ

"มึงดูกูสิอาร์ต ถ้ากูไม่มีพี่ต้ากูก็ไม่เหลือใครเลย พ่อแม่กูก็ตายหมด ญาติพี่น้องก็ไม่มี มึงยังมีพ่อแม่ มีพี่ออยนะ" ผมพยายามปลอบใจไอ้อาร์ต "วันนี้ไอ้บี้มันไปสบายแล้ว มึงอย่าเสียใจเลย" ผมพยายามบอก ทั้งที่ตัวเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ พ่อกับแม่ก็ไปสบายแล้วใช่ไหมครับ แต่ต้นก็ยังคิดถึงพ่อกับแม่อยู่นะ

ผมพยายามปลอบไอ้อาร์ตอยู่นาน จนเห็นว่าไอ้อาร์ตมันอิดโรยเต็มที่ก็เลยกอดตัวมันแล้วล้มลงนอนบนเตียงคนป่วยไปด้วยกัน ไอ้อาร์ตมันนอนหนุนแขนผมอยู่ ยังคงสะอื้นเป็นพักๆ ผมเอามือลูบหัวมันไปด้วย สักพักไอ้อาร์ตก็เงียบเสียงลง

ไอ้ตากลับมาแล้ว ในมือมันถือถุงใส่ขนมแล้วก็นมมาด้วย ผมยังไม่หลับพอเห็นไอ้ต้ามาก็เลยจะลุกลงจากเตียง แต่ไอ้ต้ายกมือห้าม "ต้นนอนกอดอาร์ตไว้น่ะดีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก" ไอ้ต้าบอก ผมเลยลดตัวลงตามเดิม "หิวไหม" ไอ้ต้าถามผม ผมส่ายหน้า กินอะไรไม่ลงจริงๆ ท่าทางไอ้ต้าก็กินไม่ลงเหมือนกัน แต่มันคงซื้อมาเผื่อไว้ก่อน

ไอ้ต้านั่งลงที่ข้างเตียง มองผ่านผมไปทางไอ้อาร์ตเศร้าๆ ผมเอื้อมมืออีกข้างไปจับมือไอ้ต้าไว้ไอ้ต้าก็ซุกหน้าลงกับมือผม แล้วดึงมือผมไปแนบหน้ามัน ผมมองตาไอ้ต้า แสงสลัวจากทางเดินส่องให้เห็นแววตาเศร้าชัดเจน ผมบีบมือไอ้ต้าแน่นแล้วบอกมันเบาๆ

"พี่ต้า ถ้าพี่จะไปแบบไอ้บี้พี่ต้าต้องบอกต้นก่อนนะ ต้นจะได้ไปด้วย ต้นอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ" ผมบอกไอ้ต้าไอ้ต้าบีบมือผมแน่นแล้วพยักหน้าก่อนจะซบหน้าลงที่มือผมอีกครั้ง ผมปล่อยตัวเองล่องลอยไปตามความคิดได้ครู่ใหญ่ ก็เคลิ้มหลับไป

ผมตื่นมาอีกครั้ง ไอ้ต้ากับไอ้อาร์ตยังคงหลับอยู่ แสงสว่างข้างนอกเริ่มส่องมาให้เห็น พอผมขยับตัวไอ้อาร์ตมันก็ลืมตา ผมเลยก้มหน้าจูบหน้าผากมันเบาๆ ไอ้อาร์ตยังคงมีแววตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด "ต้น พากูไปหน่อย" ไอ้อาร์ตบอกเสียงสั่น

ผมพอจะรู้ว่าไปไหน เลยพยักหน้าให้มันแล้วค่อยๆ ลุกออกจากเตียง ไม่อยากปลุกไอ้ต้าเพราะมันนั่งหลับอยู่ อยากให้หลับต่อเพราะมันเองก็ขับรถมาทั้งคืนแล้ว ผมโผล่หน้าออกไปตรงทางเดิน เห็นรถเข็นพับอยู่ตรงเคาเตอร์เลยเข็นมาคันนึง แล้วไปรับไอ้อาร์ตที่ยืนรออยู่ที่หน้าห้อง

ไอ้อาร์ตเขย่งลงมานั่งบนรถเข็นแล้วผมก็ค่อยๆ เข็นออกไปตามทางเดินเงียบๆ สิ่งที่รู้อย่างนึงก็คือพ่อกับแม่ของบี้รู้เรื่องลูกชายแล้ว แต่ฝากศพไว้ที่โรงพยาบาลก่อนเพราะเมื่อวานนี้ค่ำแล้วทำอะไรไม่ทัน ไอ้อาร์ตมันอยากให้ผมพามันไปหาไอ้บี้ตอนที่ยังไม่มีใครพาร่างมันไป

ผมเข็นรถไปเรื่อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเก็บศพกันไว้ห้องไหน จนมาเจอเจ้าหน้าที่เดินสวนทางมาก็เลยถาม เจ้าหน้าที่คนนั้นก็มองทั้งผมและไอ้อาร์ตแปลกๆ แต่ก็ยอมบอกทางเราโดยดี พอผมไปถึงห้องเก็บศพมีเจ้าหน้าที่อีกคนเฝ้าอยู่ ผมเลยไปขอร้องโดยอ้างว่าไอ้อาร์ตมันเป็นน้องชายที่ประสบอุบัติเหตุมาด้วยกัน และอยากเห็นศพพี่ชาย

ตอนแรกเจ้าหน้าที่ไม่ยอมเพราะไม่ใช่เวลาทำงานของเขา แต่ผมก็พยายามอ้อนวอนจนเขาใจอ่อนเปิดประตูให้เราสองคนเข้าไป ผมเข็นรถพาอาร์ตเข้าไปช้าๆ ความเย็นในห้องทำให้บรรยากาศรอบตัวหดหู่กว่าเดิม หลายศพที่นอนอยู่บนเตียง บ่งบอกว่ามีคนต้องเสียใจอีกมากมาย

ผมเข็นรถผ่านเตียงหลายเตียงที่มีผ้าคลุม ความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้มีความกลัวเลย มีแต่ความสลดใจกับภาพที่เห็น ผมไม่รู้หรอกว่าเตียงที่บี้มันนอนอยู่คือเตียงไหน แต่ไอ้อาร์ตมันก็ชี้ไปที่เตียงนึงที่อยู่ตรงสุดห้อง

ผมเข็นรถเข้าไปช้าๆ ไอ้อาร์ตเริ่มสะอื้นอีกแล้วผมต้องเอามือจับบ่ามันไว้ข้างนึงแล้วค่อยๆ เข็นเข้าไปจนถึงเตียงที่มีผ้าสีขาวสะอาดคลุมอยู่ ตรงปลายเท้าที่ยื่นออกมาเล้กน้อยมีป้ายเล้กๆห้อยอยู่ ผมจับป้ายนั้นพลิกขึ้นมาดู ใช่บี้จริงๆด้วย ผมหันไปหาไอ้อาร์ตที่จ้องร่างนั้นนิ่ง น้ำตาไหลเป็นทาง

ไอ้อาร์ตพยายามดันตัวลุกขึ้นยืนผมเลยเข้าไปประคอง มันวางมือไว้บนร่างที่แน่นิ่ง แขนข้างที่หักอีกข้างพยายามเปิดผ้าคลุมออก ผมจับแขนไอ้อาร์ตไว้ "อย่าเลยอาร์ต เก็บภาพดีๆ ของบี้ไว้ในใจเหอะ" ผมบอกไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตไม่ละความพยายาม เอามืออีกข้างดึงผ้าลงช้าๆ

ผ้าที่ปิดคลุมถูกเปิดออกช้าๆ ใบหน้าของกำบี้ค่อยเปิดขึ้นมาทีละนิด ไม่มีร่องรอยความเสียหายบนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นแม้แต่น้อย เหมือนบี้มันกำลังหลับอยู่มีเพียงแต่หน้าที่ซีดเผือดบ่งบอกว่าเจ้าของได้ทิ้งร่างนี้ไปแล้ว ไอ้อาร์ตเปิดผ้าลงทีละนิดจนเห็นริมฝีปากของบี้ที่ยักขึ้นเล็กน้อยตรงมุมปาก เหมือนคนกำลังยิ้มอยู่ คงเพราะมันจากไปตอนที่กำลังมีความสุขนั่นเอง

ผมมองไอ้อาร์ตด้วยจิตใจที่หดหู่ ไอ้อาร์ตน้ำตานองหน้าก้มลงตรงหน้าบี้แล้วหอมแก้มมันเบาๆ ก่อนสะอื้นอีกครั้งจนผมต้องช่วยประคองให้มันกลับมานั่งบนรถเข็น ผมปล่อยให้อาร์ตมันคุยกับบี้ตามลำพังพักนึง ก่อนเห็นว่าเราสองคนควรจะไปได้แล้วเลยสะกิดบอกไอ้อาร์ตไอ้อาร์ตมันเลยก้มหน้าจูบแก้มบี้อีกครั้ง แล้วเอาผ้าคลุมศพบี้มันไว้ตามเดิม

ผมเข็นรถไอ้อาร์ตออกมาจากห้องเก็บศพ ขอบคุณเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้วก็เข็นออกมาเรื่อยๆ ยังไม่อยากกลับห้องเลยเข็นไปตามทางเดินไปเรื่อยๆ ให้ไอ้อาร์ตมันได้ผ่อนคลายลงบ้าง แต่แล้วผมก็เห็นคนกลุ่มนึงกำลังลงจากรถ ทั้งหมดใส่ชุดดำ พอดีไอ้อาร์ตมันก็พูดขึ้นมา

"พ่อกับแม่บี้มาแล้ว" ผมลังเลว่าจะเอายังไงดี ไม่รู้ไอ้อาร์ตมันอยากเผชิญหน้าหรือเปล่า "อาร์ต กลับห้องไหม" ผมถามตอนที่คนกลุ่มนั้นกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ "ไม่ต้องหรอก อยู่ที่นี่แหละ" ไอ้อาร์ตตอบผม ผมเลื่อนมือมาจับบ่าไอ้อาร์ตบีบไว้ ไอ้อาร์ตมันก็พยายามดันตัวลุกขึ้นช้าๆ

พอคนกลุ่มนั้นเข้ามาใกล้ไอ้อาร์ตมันก็ยกมือไหว้ ผมเลยต้องยกมือไหว้ตาม คนที่เหมือนจะเป็นพ่อแม่ของบี้รับไหว้แล้วก็ยืนจ้องอยู่สักพัก เหมือนแม่ของบี้จะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่าคนอื่น เดินมาหาอาร์ตแล้วถามเบาๆ มือจับที่แขนไอ้อาร์ต

"หนูคือเพื่อนกำบี้คนที่ชื่ออาร์ตใช่ไหม"

**************************************

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 288 ในขณะที่โลกของบางคนกำลังสว่าง แต่ของอีกคนกำลังมืดดับลง


วันนี้มาลงเร็วหน่อยครับ เนื่องจากตอนเย็นไอ้ต้นมีแข่งบาส แล้วแข่งกับใครไม่แข่ง ดันแข่งกับทีมป๋าทอมมี่แชมป์เก่าซะอีก งานนี้กลายเป็นแมทช์แห่งศักดิ์ศรีที่กูต้องคว้าถ้วยแชมป์บาสประจำตำบลมาให้ได้ ฮ่าๆๆๆ

********************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 288 ในขณะที่โลกของบางคนกำลังสว่าง แต่ของอีกคนกำลังมืดดับลง

"เจ้ครับ ขอบคุณเจ้มากนะครับ เจ้จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขออยู่ตอบแทนบุญคุณเจ้ที่นี่สักระยะ" พี่ชัยพูดออกมมจนผมแปลกใจ แน่ใจแล้วเหรอวะที่แกจะอยู่เป็นผัวอิเจ้ที่นี่ แม่งยังกะหนังสยองขวัญเลยนะเว้ย อิเจ้เองก็ดูจะช็อกไปเหมือนๆกัน ปากอ้าค้างตาจ้องที่พี่ชัย

"น้องปอนด์ว่าอะไรนะ" อิเจ้ถามย้ำ พี่ชัยยิ้มแล้วมองหน้าผมที่กำลังเอ๋อ ก่อนหันไปบอกอิเจ้อีกรอบ เสียงดังฟังชัดว่า "ผมขออยู่กับเจ้ที่นี่สักพักนะครับ เจ้จะให้ผมทำอะไรได้ทุกอย่าง" สินเสียงพี่ชัย อิเจ้ก็โอบหัวพี่ชัยแนบพุง "โถ น่ารักจริงเลยน้องปอนด์ ตกลงจ๊ะเจ้ให้อยู่ที่นี่ได้ จะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้นะ แล้วเจ้จะดูแลหนูเอง"

พี่ชัยยิ้มให้ผมนิดๆ ผมก็งงๆ อยู่เพราะตั้งแต่มาพี่ชัยไม่ได้มีท่าทีว่าชอบอิเจ้เลยนี่หว่า แล้วทำไมถึงกะจะลงหลักปักฐานเสียบควยอยู่ที่นี่เป็นการถาวรวะ พี่ชัยปล่อยให้อิเจ้กอดสักพัก เหมือนแกจะรู้ว่าผมสงสัยอะไร เลยหันไปมองหน้าอิเจ้

"เจ้ครับ เจ้ไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายใจก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวเราค่อยมาสนุกกัน" พี่ชัยบอก ทำหน้าตากรุ้มกริ่มจนอีเจ้ถึงกับเขินไปเลย อิเจ้พยักหน้าตามอย่างว่าง่ายก่อนพริ้วกายหายเข้าห้องน้ำไป

"พี่ชัย แน่ใจเหรอ" ผมถาม พี่ชัยเอื้อมมือมาตบบ่าผม "เอาเหอะต้น ต้นช่วยพี่มาเยอะแล้ว ให้พี่ได้ทำอะไรให้ต้นบ้างเหอะ" พี่ชัยตอบ ผมก็ยังงงๆ กับคำตอบของพี่ชัยแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ ไม่แน่นนะพี่ชัยอาจจะมองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้หนังเหี่ยวๆของอิเจ้ก็เป็นได้

ผมไม่ได้คุยอะไรกับพี่ชัยอีก เพราะพี่แกมัวแต่ปลุกควยตัวเองอยู่ คงกลัวอิเจ้ไม่ประทับใจมั้งถ้าออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นพี่ชัยควยเหี่ยว กูก็ไม่กล้าทักเดี๋ยวแม่งหน้ามืดจับกูปล้ำก็แย่ดิ แต่ไอ้ลีลาที่แกคลึงควยเล่นเนี่ยเล่นเอากูตัวเกร็งควยกระดกตามไปด้วยเลย

พออีเจ้ออกจากห้องน้ำก็ตาโตที่เห็นควยพี่ชัยกำลังบานได้ที่ แกเดินปรี่เข้าหาแบบไม่เห็นหัวกูที่นั่งโด่อยู่ในห้อง อ้าว เชี่ยแล้วสิ แล้วกูจะไปอยู่ไหนวะเนี่ย เสียงพี่ชัยพูดกับเจ้อ้อนๆ แต่ผมก็ได้ยินชัด "เจ้ครับ ผมขออะไรเจ้อีกสักหน่อยได้ไหม" พี่ชัยพูด ส่งสายตาเป็นประกาย จนอิเจ้ที่เงยหน้ามองถึงกับยิ้มออกมา

"จะเอาอะไรอีกละจ๊ะ อยากได้รถหรืออะไร็บอกเจ้มา เพื่อน้องปอนด์เจ้ให้ได้ทุกอย่าง" อิเจ้บอก แม่งทีกูขอโน่นขอนี่ทำเป็นเหนียวนะมึง กูยังเคยนึกเลยว่าไอ้นิสัยเหนียวๆของมึงเนี่ยมันเหมือนหนังหน้ามึงหรือเปล่า

"ไม่เอาหรอกครับของพวกนั้น มีแค่เรื่องระหว่างเราเท่านั้นแหละที่ผมอยากจะขอ" พี่ชัยอ้อนต่อ กูได้แต่นั่งมองผัวเมียคู่ใหม่เขาตกลงกัน อิเจ้ลุกขึ้นมานั่งจับมือพี่ชัย รอฟังว่าพี่ชัยจะพูดอะไร "ต่อไปนี้เจ้จะเป็นเมียผมแล้ว ผมขอว่าเจ้อย่าให้ใครเย็ดเจ้อีกได้ไหมครับ" พี่ชัยถาม กูเริ่มเข้าใจเลาๆ แล้วว่าที่พี่ชัยบอกจะตอบแทนกูคืออะไร

"ได้สิจ๊ะ เจ้ก็นึกว่าเรื่องอะไร โถเรื่องแค่นี้เอง" อิเจ้ตอบ กูก็เริ่มเก็บควยใส่กางเกงแล้วดิ ฮ่าๆ ไม่เกี่ยวแล้วนี่หว่า จะอยู่ทำไม กลับไปเย็ดเมียที่บ้านดีกว่าสบายใจ ผมยังเก็บควยไม่เสร็จเสียงอิเจ้ก็ยังพูดต่อ "เจ้สัญญาเลยนะ หลังจากวันนี้ที่ต้นกับปอนด์เย็ดเจ้แล้ว เจ้จะไม่ยอมให้ใครอีกเลย" ง่ะ กูนึกว่ากูจะรอดแล้ว ยังไม่พ้นบ่วงกรรมหรือวะเนี่ย

"ไม่ได้เจ้ ไอ้ต้นก็ไม่ได้ ผมหึง" พี่ชัยรีบบอก อิเจ้หันหน้ามามองผม "แต่เจ้าต้นมันติดหนี้เจ้หลายทีแล้วนะ เจ้ไม่ยอมปล่อยให้มันรอดไปได้หรอก" ง่ะ เวรกรรมยังไม่หมดสักทีเว้ยกู "ไม่รู้ล่ะ ถ้าเจ้ยอมให้ไอ้ต้นมันเอา ผมก็จะไม่อยู่กับเจ้หรอก" พี่ชัยเริ่มเล่นแง่ อิเจ้ถึงกับชะงัก

"เจ้เลือกเอาแล้วกัน ระหว่างจะให้ไอ้ต้นมันเอา กับให้ผมอยู่กับเจ้ที่นี่ เจ้จะเลือกอะไร" พี่ชัยยื่นคำขาด อิเจ้หน้าซีดหันมองผมกับพี่ชัย "โอเค เจ้ยอมแล้ว ยังไงเจ้ก็ต้องเลือกน้องปอนด์อยู่แล้วจ๊ะ" อิเจ้พูด เหอๆ ลองเอาคำถามนี้ไปถามไอ้ต้าบ้างดิ คำตอบต้องเป็นตรงกันข้ามแน่นอน

กูรีบแต่งตัวยัดควยยัดไข่ใส่กางเกงเรียบร้อยก็เตรียมเผ่นออกจากบ้าน ไม่อยากอยู่ดูหนังสยองขวัญหรอก พี่ชัยกำลังกอดอีเจ้อยู่ตอนผมย่องออกไป แกโบกมือให้ผม ผมเลยไว้ขอบคุณแกไปก่อนวิ่งแน่บออกจากบ้าน แต่พอเดินออกจากซอยได้สักครึ่งทางผมก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรตุงๆในกระเป๋าเลยหยิบออกดู

"อ้าวว" ผมร้องออกมาเพราะที่ล้วงออกมาคือห่อทองที่อิเจ้ให้ แต่อย่างที่บอกว่ากูไม่อยากได้ผมเลยตัดสินใจเดินกลับหลังกะเอาไปคืน หรือไม่ก็ให้พี่ชัยไว้ พอไปถึงที่บ้านอิเจ้เด็กแกก็ยังไม่กลับจากธนาคาร ส่วนชั้นบนกูได้ยินเสียงคนร้องครวญครางแว่วๆ เลยค่อยๆย่องขึ้นไป

พอผมไปถึงหน้าห้องอิเจ้ก้ได้ยินเสียงร้องปานโลกจะแตกอย่างชัดเจน ตามประสบกามแล้วถึงกูโผล่หน้าไปมันก็คงไม่หยุดภารกิจนี้ง่ายๆแน่ ผมเลยค่อยๆเปิดประตูโผล่หน้าเข้าไป ตอนแรกเห็นหัวอิเจ้ก่อน มันกำลังโก่งตูดในท่าหมาหัวสั่นหัวคลอนปากร้องไม่หยุดเหมือนคนไม่ได้สติ พอกูแง้มเข้าเรื่อยๆ กูก็ได้เห็นความสยองขวัญเต็มตา

บนเตียงที่ยับยู่ยี่ภาพอีเจ้กำลังถูกกระแทกตูดจนหัวสั่นหัวคลอนมันสยองขวัญน้อยกว่าตรงช่วงล่างของแก ตูดเหี่ยวๆ ตอนนี้แดงแป๊ดเพราะแรงกระแทก หน้าขาสองข้างมีเลือดสดๆ ไหลเปรอะเต็มง่ามขา พี่ชัยกำลังกระแทกอย่างรุนแรง มือสองข้างจับแขนอิเจ้ไพล่มาข้างหลังเป็นเหมือนหลักยึด ปากอีเจ้ร้องครวญคราง

"พอก่อน เจ้ไม่ไหวแล้ว" อิเจ้ร้อง ผมสยองกับภาพตรงหน้าเลยรีบโยนห่อทองไว้บนเตียงแล้ววิ่งเผนออกมา "ต้นนนน ช่วยเจ้ด้วยยยยยย" อิเจ้เรียกชื่อผม ผมเลยผงะไปมอง เห็นอิเจ้น้ำตาไหลพรากจ้องอยู่ ปากร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด พี่ชัยเงยหน้ามามองผม "อย่ามายุ่งนะไอ้ต้น เรื่องของผัวเมีย" ง่ะ ยังกะกูอยากยุ่งนักนี่ แค่ควยเดียวอีเจ้คงแหกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ขืนกูเข้าไปอีกคนมีหวังอินี่ได้ตายคาควยแน่ๆ

ผมถอยหลังกรูดๆ จนไปชนประตู ก่อนรีบเปิดมายืนใจเต้นตุ๊บๆ อยู่นอกห้อง โหยแม่งพี่ชัยทำไมแงดหดแบบนี้วะ แต่กูก็ไม่อยู่ถามหรอก เผ่นก่อนดีกว่า เดี่ยวเผื่ออิเจ้เกิดตายขึ้นากูจะซวยไปด้วย ผมรีบเผ่นออกจากบ้านอิเจ้แล้วกลับมารอไอ้ต้าที่บ้าน ใจก็อยากรู้ว่าอิเจ้จะเป็นไงบ้าง ป่านนี้พี่ชัยแม่งกระแทกจนม้ามแตกตับทะลุไปแล้วมั้ง คิดแล้วกูสยองแทน

ผมกลับมาถึงบ้านได้สักพัก ไอ้ฟ้าก็โทรมาคุยด้วยเรื่องรับน้อง ไอ้ห่านี่คิดแผนที่จะแกล้งน้องไว้แต่ละอย่างพิศดารพันลึกฉิบหาย แถมไอ้ห่านี่ยังมีแกใจคิดถึงพี่ชัยอีก สงสัยจะอยากได้ควยพี่ชัยกับเขาบ้างละมั้ง แต่ผมก็ไม่ได้เล่าเรื่องพี่ชัยกับอิเจ้ให้มันฟัง ได้แต่บอกว่าพี่ชัยปลอดหนี้เรียบร้อยแล้ว

ผมวางหูจากไอ้ฟ้าได้สักพัก ก็มีสายเข้ามาอีกครั้ง ผมหยิบโทรศัพท์มาดู นึกว่าไอ้ฟ้ามันลืมบอกอะไรหรือเปล่า แต่คนที่โทรมากลับไม่ใช่ ผมยิ้มใส่โทรศัพท์ก่อนกดรับสายแล้วกรอกน้ำเสียงแบบสดใจสุดๆลงไป

"ว่าไงไอ้อาร์ต โดนไอ้บี้ล่อจนตูดบานไปแล้วรึยัง" ผมแซวมันก่อนเลย ไอ้อาร์ตมันคงเขินอ่ะดิมันถึงได้เงียบ ผมเลยถามอีก "เฮ้ย ปากก็แหกจนพูดไม่ได้เลยเหรอ" ผมแซวอีก แต่ไอ้อาร์ตตอบกลับมาเป็นเสียงคนร้องไห้โหใหญ่ จนผมหน้าซีดรีบระล่ำระลักถาม

"ไอ้อาร์ต มึงเป็นอะไร ใครทำอะไรมึง" ผมถามไอ้อาร์ตอย่างตกใจ ตอนแรกนึกว่าไอ้บี้มันทำร้ายไอ้อาร์ตหรือหมดรักมันแล้ว ไอ้อาร์ตร้องไห้ไม่หยุด เสียงหมือนไม่ค่อยได้สติ จนผมต้องถามมันตลอดเวลาว่าเกิดอะไรขึ้น จนสักพักไอ้อาร์ตมันก็เริ่มสงบลงแล้วบอกกับผมด้วยเสียงสั่นเครือ

"ไอ้ต้นช่วยกูด้วย กูรถคว่ำบี้มันนั่งมาด้วย ไอ้บี้มัน...มัน...มันตายแล้ว"

**************************************