จริงๆแล้วไอ้ต้นเป็นคนไม่ชอบความเศร้าเอาซะเลย แต่ช่วงนี้มันจำเป็นครับ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นอย่างนี้จริงๆ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไอ้อาร์ตนะครับ อย่างที่เขาบอกกันว่าฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ วันนี้ฟ้าหลังฝนของไอ้อาร์ตก็สวยงามไม่แพ้ของใครเหมือนกัน
********************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 290 ก่อนดอกไม้จะบาน
"หนูคือเพื่อนกำบี้คนที่ชื่ออาร์ตใช่ไหม" แม่ของบี้พูดกับไอ้อาร์ต มือจับที่แขนไอ้อาร์ตเหมือนจะส่งผ่านความรู้สึกสูญเสียให้แก่กัน ไอ้อาร์ตเม้มปากแล้วพยักหน้ารับ แล้วแม่ของบี้ก็กอดไอ้อาร์ตไว้ในอ้อมแขน
ผมยืนดูภาพคนสองคนยืนกอดกันตรงหน้าแล้วรู้สึกอึดอัดในใจจนต้องเบนหน้าหนี ถึงไอ้อาร์ตจะรักบี้มันมากแค่ไหน แต่หัวใจของคนเป็นแม่ก็ต้องสลายเมื่อลูกชายที่รักต้องจากไปก่อนวัยอันควร ไม่ยุติธรรมเลยที่คนหนุ่มต้องมาตายก่อนคนแก่ ไม่ยุติธรรมเลยที่แม่ต้องมาเผาศพลูกชายตัวเอง
แม่ของบี้เอามือลูบหัวไอ้อาร์ตก่อนหันไปหาพ่อ "คุณไปดูลูกก่อนเถอะ" พ่อของบี้แค่มองที่ไอ้อาร์ตแต่ไม่พูดอะไร แล้วก็พาญาติๆ เดินไปทางห้องเก็บศพของลูกชาย ตอนนั้นเหลือแค่ผม แม่บี้ แล้วก็อาร์ตเท่านั้น ไม่รู้อะไรทำให้ผมคิดว่าแม่ของบี้อาจจะมีอะไรคุยกับไอ้อาร์ตเป็นการส่วนตัว ผมเลยเดินเลี่ยงออกมายืนห่างออกไป
แม่ของบี้คุยอะไรกับไอ้อาร์ตสักครู่ใหญ่ก่อนจะเดินมาทางผม "หนูเป็นเพื่อนอาร์ตใช่ไหม" แม่ของบี้ถาม ผมเลยพยักหน้าตอบรับ แม่มองไปทางอาร์ตก่อนจับที่แขนผม "มีฝากดูแลอาร์ตด้วยนะ อาร์ตคงจะเสียใจมาก" แม่ของบี้ยังอุตสาห์ฝากผมให้ช่วยดูแลเพื่อนรักของลูกชาย ทั้งที่ตัวเองใจสลายไม่แพ้กัน
พอแม่เดินห่างออกไปแล้ว ผมก็เดินไปหาไอ้อาร์ตที่นั่งร้องไห้เงียบๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยได้แต่เอามือจับไหล่มันบีบเบาๆ ไอ้อาร์ตเงยหน้ามองผมก่อนส่งกระดาษแผ่นนึงให้ผมอ่าน ข้อความที่เขียนในกระดาษแผ่นนั้น ผมจะเอามาถ่ายทอดลงในนี้ด้วย ขอบคุณไอ้อาร์ตที่ให้ยืมและอนุญาตให้ผมเอามาลงด้วยนะ
"แม่ครับ
บี้เขียนจดหมายฉบับนี้เพราะบี้มีเรื่องอยากให้แม่รู้ แต่บี้ไม่กล้าบอกกับแม่ตรงๆ บี้อยากบอกแม่ว่าวันนี้บี้มีความสุขมากๆ แต่แม่ก็คงจะสงสัยว่าอะไรที่ทำให้บี้มีความสุขแบบนี้
สิ่งที่ทำให้บี้มีความสุขตอนนี้อาจจะเป็นสิ่งที่คนทั่วไปเข้าใจและรู้จักกันว่าความรัก ใช่ครับแม่ บี้กำลังมีความรัก แต่แม่ก็คงสงสัยอีกแหละว่าทำไมบี้ถึงไม่กล้าบอกแม่ว่าบี้กำลังมีความรัก
ความรักของบี้อาจจะไม่เหมือนคนอื่นทั่วไปจนทำให้บี้ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ตรงๆ บี้เลยคิดที่จะเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา เผื่อวันนึงข้างหน้าบี้กล้าพอบี้จะได้เอาให้แม่ได้อ่าน หรือถ้าบี้กล้าได้มากกว่านั้น บี้จะบอกกับแม่ด้วยปากของบี้เองที่บี้บอกว่าความรักของบี้ไม่เหมือนคนอื่นทั่วไป ก็เพราะคนที่บี้รักนั้น เค้าไม่ได้เป็นผู้หญิง แต่เป็นผู้ชายครับ
อย่าเพิ่งตกใจนะครับแม่ บี้อยากให้แม่อ่านต่อให้จบก่อน บี้ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่ในวันนี้บี้รู้สึกรักเค้ามาก รักมากจริงๆ แม่ยังจำเพื่อนที่บี้เคยพูดถึงบ่อยๆที่ชื่ออาร์ตได้ใช่ไหมครับ ที่ผ่านมาเราสองคนเป็นเพื่อนกันมาโดยตลอด และไม่เคยได้มีโอกาสเปิดใจกันเลย แต่แล้ววันนึงบี้กับเค้าก็มีโอกาสได้เรียนรู้ความรู้สึกของกันและกัน และบี้ก็ค้นพบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนนั้นคือความรัก
แม่อย่าเสียใจนะครับที่ลูกชายของแม่คนนี้เป็นแบบนี้ แม่เคยบอกบี้ใช่ไหมครับว่าแม่ไม่เคยตั้งความหวังไว้ว่าบี้จะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ บี้ขอใช้โอกาสที่แม่บอกนี้นะครับ บี้ขอรักผู้ชายคนนี้เหมือนกับที่แม่รักบี้ และบี้จะเป็นคนดี เป็นเด็กดี ไม่ทำให้แม่เสียใจในเรื่องอื่นๆ เลย บี้ขอแค่เพียงได้รักเขานะครับ
บี้ขอโทษนะครับถ้าเรื่องนี้ทำให้แม่ต้องเสียใจ บี้ไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่าให้แม่เข้าใจ และบี้ก็หวังว่าวันนึงแม่จะรู้สึกรักอาร์ตได้เหมือนกับที่แม่รักบี้ในวันนี้
บี้รักแม่นะครับ"
ผมอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นจนจบ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว บี้มันกล้ากว่าผมอีก ถึงมันยังไม่กล้าจะบอกความจริงกับแม่ แต่มันก็กล้าที่จะบันทึกเรื่องราวระหว่างมันกับไอ้อาร์ตเผื่อว่าวันนึงมันจะได้มีโอกาสบอก ผมกับไอ้ต้าคบกันมาตั้งนานแล้ว เราสองคนยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดบอกเรื่องของเราสองคนให้พ่อได้รู้
ผมส่งกระดาษคืนให้ไอ้อาร์ตที่ยังคงนั่งมองไปไกลๆ น้ำตามันไหลออกมาช้าๆ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว ได้แต่โอบบ่ามันไว้เงียบๆ จนพักใหญ่ก็มีญาติของบี้คนนึงเดินมาหา "อาร์ตจะไปดูบี้หน่อยไหม เดี๋ยวจะเอาลงโลงแล้ว" ผมใจหายวาบขึ้นมาทันที โอกาสสุดท้ายที่ไอ้อาร์ตมันจะได้เห็นบี้ในสภาพนี้กำลังจะมาถึง ผมไม่รู้ว่าไอ้อาร์ตมันจะรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้อีกหรือเปล่า แต่ไอ้อาร์ตก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเงียบๆ
ผมเดินตามไอ้อาร์ตไป สักพกัมันก็หยุดหันมาหาผม "ไม่เป็นไรต้น กูไปคนเดียวได้" ไอ้อาร์ตบอก ผมยังมองมันอย่างเป็นห่วง แต่มันก็พยักหน้ายืนยันผมเลยถอยมายืนรออยู่ ปล่อยให้ไอ้อาร์ตเดินกระย่องกระแย่งไป
ในระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวายในห้องเก็บศพ ไอ้ต้าก็มาหาผม เหมือนมันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมกับมันยืนจับมือกันตรงทางเดิน ไม่ช้าบรรดาญาติก็ช่วยกันนำโลงศพของบี้ออกมา พ่อของบี้ถือรูปถ่ายของลูกชายไว้ในมือ ส่วนอาร์ตกับแม่ของบี้เดินจับมือกันมาช้าๆ ไม่มีใครพูดอะไร
ผมกับไอ้ต้ายกมือไว้ศพ ขอขมาในสิ่งที่เราสองคนอาจเคยล่วงเกินไป บรรยากาศตอนนั้นมีแต่ความเศร้า ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย ผมกับไอ้ต้าเดินตามไปจนเอาโลงขึ้นรถเรียบร้อย แม่ของบี้ยังไม่ปล่อยมือไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตมองภาพตรงหน้าน้ำตานองหน้า ก่อนหันไปหาแม่ของบี้
"แม่ครับ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร ผมขอบวชหน้าไฟให้บี้นะครับ" ไอ้อาร์ตบอกกับแม่ของบี้เบาๆ แม่ไม่ตอบอะไร ได้แต่ดึงตัวไออาร์ตเข้าไปกอดแน่นน้ำตาไหลเป็นทางก่อนแม่จะจับไหล่ไอ้อาร์ตทั้งสองข้าง
"อาร์ต ถึงไม่มีบี้แล้วหนูก็ต้องมาหาแม่บ้างนะ" ผมได้ยินสิ่งที่แม่ของบี้บอกไอ้อาณืตแล้วก็ประมวลเข้ากับสิ่งที่บี้มันเขียนในจดหมายได้ทันที ความเป็นแม่ไม่ว่าลูกจะทำอะไรหรือเป็นอะไร แม่ก็ยอมรับได้เสมอ ไอ้อารืตพยักหน้าก่อนยกมือไหว้ แล้วแม่ก็ไปขึ้นรถ ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไปช้าๆ
ผม ไอ้ต้าและไอ้อาร์ต ยืนมองรถที่เลี้ยวไปสุดสายตาก่อนไปจับไหล่ไอ้อาร์ต แววตามันยังบ่งบอกถึงความเสียใจอยู่อย่างเห็นได้ชัด แต่ดูว่าไอ้อาร์ตมันจะเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม มันไม่ยอมกลับมานั่งรถเข็นอีก ถึงแม้จะเจ็บแต่มันก็พยายามเดินด้วยตัวเอง คงอยากให้บี้ได้เห็นว่ามันสามารถอยู่ได้
ไอ้อาร์ตอยู่โรงพยาบาลอีกหนึ่งคืน หลังจากนั้นก็ไปพักที่หอ ญาติๆ บี้มาเก็บของที่หอของบี้ไปหมดแล้ว เหลือแต่ห้องเปล่าๆ ผมไม่รู้ว่าไอ้อาร์ตมันจะรู้สึกอย่างไรที่ทุกวันเวลาเดินขึ้นหรือเดินลงจากห้อง จะต้องเห็นห้องของคนที่ตัวเองรักมากแต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว แต่ไอ้อาร์ตก็ไม่แสดงความเสียใจมากมายให้ได้เห็นอีกเลย มันแค่แอบร้องไห้เงียบๆ ไม่ได้ฟูมฟายอะไร
พวกเราไปงานศพของบี้ทุกคืน จนถึงวันเผาอาร์ตมันก็บวชหน้าไฟให้กับบี้จริงๆตามที่มันบอกแม่ของบี้ไว้ จนกระทั่งงานศพของบี้เรียบร้อยไปแล้ว ผมก็คุยกับไอ้อาร์ตมันตรงๆ "อาร์ต มึงไปอยู่บ้านกูให้สบายใจก่อนไหม" ผมถามไอ้อาร์ต เพราะไม่อยากให้มันอยู่ที่นี่คนเดียว และมันคงไม่กลับไปอยู่ที่บ้านแน่ๆ เพราะไอ้อาร์ตมันไม่ได้บอกพ่อแม่ หรือพี่ออยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
ไอ้อาร์ตมองไปรอบๆ "ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่ได้" ไอ้อาร์ตตอบเสียงเรียบ ผมกับไอ้ต้ามองหน้ากัน ก่อนนี้ผมคุยกับไอ้ต้าไว้แล้วว่าจะชวนอาร์ตมันมาอยู่ด้วยสักพัก ให้มันทำใจได้ก่อน แต่ไอ้อาร์ตดูเหมือนจะไม่อยากจากที่นี่ไปเลย
"ไปอยู่บ้านพี่เหอะอาร์ต จะได้สบายใจ" ไอ้ต้าช่วยอีกแรง แต่อย่าคิดนะเว้ยว่ากูกับไอ้ต้าจะคิดอะไรกับไอ้อาร์ต แม่งช่วงนั้นไม่มีอารมณ์จริงๆว่ะ ขนาดกูกับไอ้ต้าเองก็ยังไม่ได้เอากันเลย แล้วคิดเหรอว่าไอ้อาร์ตจะโดน
ผมกับไอ้ต้าพยายามคะยั้นคะยอแต่ไอ้อาร์ตก็ไม่ยอม จนผมกับไอ้ต้าตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นเพื่อนมันต่อที่นี่อีกสักหนึ่งสัปดาห์ อย่างน้อยให้มันได้มีเพื่อนคุยสักคนก็ยังดีกว่าต้องพูดกับตัวเองในความคิด
เวลาค่อยๆเดินทางอย่างเชื่องช้า เหมือนที่มีคนเคยบอกว่า เวลาที่เราอยู่ในความทุกข์ เวลามันเหมือนจะเคลื่อนที่ได้ช้ากว่าเวลาที่เรามีความสุข จริงๆแล้วโลกของเราก็ยังหมุนในอัตราความเร็วเท่าเดิม เพียงแต่หัวใจเราเต้นช้าลงต่างหาก
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ทุกอย่างดูจะดีขึ้นมาก ไอ้อาร์ตยังคงมีแววตาเศร้าสร้อยเหมือนเคย แต่มันดูเข้มแข็งกว่าเดิมเยอะ สามารถยิ้มและหัวเราะได้บ้างแล้ว ผมกับไอ้ต้าโล่งใจขึ้นเรื่อยๆที่เห็นไอ้อาร์ตมันสามารถอยู่กับโลกแห่งความจริงได้ดีขึ้น
อีกสองสัปดาห์ มหาลัยผมจะเปิดเทอมแล้ว ผมกับไอ้ต้าก็ต้องกลับมาเคลียร์เรื่องต่างๆอีกเยอะ ผมพยายามถ่วงเวลาอยู่ที่นี่ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้ว แต่สุดท้ายเราสองคนก็ต้องกลับมาอยู่ดี จนวันสุดท้ายผมก็ถามไอ้อาร์ตมันตรงๆ ว่า มันสามารถอยู่คนเดียวได้ไหม ไอ้อาร์ตมันยิ้มและตอบผมอย่างมั่นใจในแววตา ถึงแม้มันจะดูเศร้าๆ ก็ตามที
"ทำไมจะอยู่ไม่ได้ กูไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย ทุกวันนี้กูก็มีไอ้บี้อยู่ในใจกูเสมอแหละ"
**************************************
