ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 289 Rest In Peace นะเพื่อน

สำหรับคนบางคนแล้วโลกแห่งความจริงอาจจะดูโหดร้ายเกินไปหน่อย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ว่าโลกความจริงจะเป็นอย่างไร แต่มันอยู่ที่เราจะอยู่กับมันได้อย่างไรต่างหาก

********************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 289 Rest In Peace นะเพื่อน

"ไอ้ต้นช่วยกูด้วย กูรถคว่ำบี้มันนั่งมาด้วย ไอ้บี้มัน...มัน...มันตายแล้ว" ไอ้อาร์ตพูดแล้วก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ผมเองก็ช็อกไม่แพ้กัน น้ำตาไหลตามไอ้อาร์ตออกมาไม่รู้ตัว ทำไมนะ คนดีๆ แบบไอ้อาร์ตมันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย จะมีโอกาสได้มีความสุขแบบคนอื่นเขาได้ไม่ทันถึงเดือน โชคชะตาก็กลั่นแกล้งพาหัวใจมันลอยหายไป

"อาร์ต ทำใจดีๆ ไว้นะ" ผมบอกไอ้อาร์ต ไม่รู้จะช่วยมันอย่างไรแล้ว แน่นอนว่าจุดจบของทุกคนก็คือความตาย แต่ทำไมมันมาหาไอ้บี้รวดเร็วอย่างนี้ เร็วจนไม่ได้ทันเตรียมใจไว้ก่อน "อาร์ต มึงเข้มแข็งไว้นะ เดี๋ยวกูไปหา" ผมบอกไอ้อาร์ตด้วยน้ำเสียงขาดห้วง

ผมพยายามปลอบไอ้อาร์ตทางโทรศัพท์ มือก็เก็บของใส่กระเป๋า เวลาอย่างนี้ไอ้อาร์ตมันคงต้องการเพื่อนที่จะเข้าใจมัน ผมเก็บเสื้อผ้าทั้งของตัวเองกับของไอ้ต้าโดยไม่ได้ถามไอ้ต้าด้วยซ้ำว่ามันจะไปด้วยกันหรือเปล่า เพราะผมมั่นใจว่าไอ้ต้ามันไม่ทิ้งเพื่อนในเวลาอย่างนี้หรอก

ไอ้อาร์ตร้องไห้กับผมอีกพักใหญ่พอมันเริ่มทำใจได้มันก็วางสายไป ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ต้าแล้วเราเรื่องราวคร่าวๆ ให้ฟัง ไอ้ต้ายังอยู่ที่บ้านพี่โอห์มอยู่เลย พอมันรู้ข่าวมันก็ตกใจแล้วบอกให้ผมเตรียมตัว มันจะพาไปเชียงใหม่ด้วยกัน

ผมรอไอ้ต้าไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ไอ้ต้ามาแล้ว มันขับรถพี่โอห์มมาด้วย สงสัยมันคงยืมรถพี่โอห์ม พอไอ้ต้าจอดรถมันก็วิ่งขึ้นมาหาผม "รีบไปเหอะต้น เดี๋ยวอาร์ตจะแย่" ผมคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปที่รุถ ส่วนไอ้ต้าแวะไปบอกพ่อว่าเราสองคนจะไปไหน

พอไอ้ต้ากลับมามันก็สตาร์ทรถแล้วขับตรงไปเชียงใหม่ บนรถเราสองคนแทบไม่ได้พูดอะไรกันเลย ผมเองก็พูดอะไรไม่ออก ในใจคิดแต่ว่าถ้าคนที่โชคร้ายในครั้งนี้ไม่ใช่ไอ้บี้ แต่กลับกลายเป็นไอ้ต้าขึ้นมา ผมจะทำใจได้อย่างที่บอกให้ไอ้อาร์ตทำใจได้หรือไม่

เราสองคนไปถึงเชียงใหม่เกือบตีสาม ตามที่รู้ไอ้อาร์ตมันประสบอุบัติเหตุเมื่อตอนค่ำนี้ และตอนนี้มันยังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะมันก็เจ็บไม่ใช่น้อย ศพไอ้บี้เองก็อยู่ที่โรงพยาบาล คนสองคนอยู่ที่เดียวกัน แต่ไม่สามารถที่จะพูดคุยหรือแม้กระทั่งมองตากันได้

พอไปถึงโรงพยาบาลปรากฏว่าไม่ใช่เวลาเยี่ยม แต่ผมรู้อยู่ว่าไอ้อาร์ตมันอยู่ห้องไหน ก็เลยแอบปีนขึ้นทางบันไดหนีไฟแล้วไปที่ห้องไอ้อาร์ต ตอนนั้นเองผมก็ยังไม่รู้ว่าจะปลอบใจไอ้อาร์ตยังไงให้มันหายเศร้า ผมเปิดประตูเข้าไปช้าๆ ตอนแรกเข้าใจว่าพ่อแม่ไอ้อาร์ตหรือไม่ก็พี่ออยคงมาเฝ้าไอ้อาร์ตอยู่ แต่ปรากฏว่าผมเปิดไปกลับไม่เจอใคร

"ต้น" เสียงไอ้อาร์ตร้องเรียกผม ผมเปิดไฟในห้องเห็นมันกำลังพยายามลุก ตาสองข้างแดงก่ำบ่งบอกให้รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผมไม่พูดอะไรตรงเข้าไปกอดไอ้อาร์ตที่เริ่มร้องไห้อีกครั้ง แม้มันจะไม่มีน้ำตาให้ไหลแล้ว แต่ไอ้อาร์ตก็ยังสะอึกสะอื้น

ไอ้ต้าลงนั่งข้างๆผม มือลูบหัวไอ้อาร์ตไปด้วย ไม่ต้องมีใครพูดอะไร เราก็รู้กันดีว่าแต่ละคนรู้สึกยังไง ไอ้อาร์ตเอาแต่โอดครวญตลอดเวลา สภาพมันตอนนี้ก็แย่เหมือนกัน แขนหักข้างนึง ส่วนคอก็ใส่เฝือกอ่อนไว้

ผมกอดไอ้อาร์ตอยู่พักใหญ่ มันก็เริ่มสงบลงแล้วเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น บี้มันขับรถพาอาร์ตไปเที่ยวแล้วขากลับระหว่างที่นั่งกันมา ไอ้บี้มันก็หันมาเล่นกับไอ้อาร์ต จังหวะนั้นมีรถออกจากซอยมาโดยที่ไม่ได้ดูว่ามีรถวิ่งมาด้วยความเร็ว ไอ้อาร์ตมันเห็นมันเลยร้องไอ้บี้เลยหักพวงมาลัยหลบออกข้างทางแต่ไม่พ้น หน้ารถฝั่งไอ้บี้มันเสยท้ายรถคันที่ออกจากซอยแล้วรถก็หมุนพลิกหลายตลบ

ผมกับพี่ต้านั่งฟังเรื่องราวจากปากของไอ้อาร์ตอย่าสงบ ไอ้อาร์ตเล่าไปร้องไห้ไป มันบอกว่าสิ่งที่ไอ้บี้พูดกับมันเป็นสิ่งสุดท้ายคือบี้มันเรียกชื่อไอ้อาร์ตก่อนที่อาร์ตจะสลบไป ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ไอ้อาร์ตมันก็เหมือนผมและพี่ต้า คนที่รักจากไปเพราะอุบัติเหตุ แล้วสิ่งสุดท้ายที่พูดกับเราก็คือเขาเป็นห่วงเรา บอกให้เราระวัง แต่เขาไม่มีโอกาสได้เห็นเราอีกแล้ว

ผมโอบหัวไอ้อาร์ตให้มาซบลงที่บ่า พี่ต้าพยักหน้าให้ผมแล้วลงไปนั่งตรงที่นั่งเฝ้าไข้ "แล้วพ่อแม่มึงรู้รึยัง" ผมถาม ไอ้อาร์ตส่ายหน้า "กูยังไม่ได้บอก พอรู้ว่าบี้มันตายกูก็ทำอะไรไม่ถูก" อ้อาร์ตตอบเศร้าๆ ผมเอามือลูบหัวมัน "งั้นพอเช้าแล้วเราค่อยบอกนะ ว่าแต่มึงเหอะได้นอนรึยัง" ผมถาม ไอ้อาร์ตส่ายหน้า "กูนอนไม่หลับ หลับตาก็เห็นแต่หน้าไอ้บี้มัน" ไอ้อาร์ตตอบเบาๆ

"นอนพักซะเหอะอาร์ต เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว" พี่ต้าบอกไอ้อาร์ต ผมพยักหน้าเห็นด้วย มือก็ลูบหัวไอ้อาร์ตที่ยังสะอื้นเป็นระยะ "ได้กินอะไรบ้างรึยัง" ผมถามไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตไม่ตอบได้แต่มองเหม่อไปข้างหน้า ผมยิ่งเป็นห่วงมันใหญ่อยากให้มันทำใจได้เร็วๆ

"ต้นอยู่เป็นเพื่อนอาร์ตไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา" ไอ้ต้าบอกก่อนเปิดประตูออกไป พอผมอยู่กับไอ้อาร์ตแค่สองคนไอ้อาร์ตมันก็กอดผมแน่น "ต้น กูทนไม่ไหวแล้ว ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดขึ้นกับกูด้วย" ไอ้อาร์ตร้อง ผมกอดไอ้อาร์ตไว้ในวงแขน ไม่รู้จะตอบมันว่ายังไงดี "อาร์ต มึงต้องสู้นะ ยังไงมึงก็มีกู มีพี่ต้า" ผมบอก ไอ้อาร์ตยังคงปล่อยโฮ

"มึงดูกูสิอาร์ต ถ้ากูไม่มีพี่ต้ากูก็ไม่เหลือใครเลย พ่อแม่กูก็ตายหมด ญาติพี่น้องก็ไม่มี มึงยังมีพ่อแม่ มีพี่ออยนะ" ผมพยายามปลอบใจไอ้อาร์ต "วันนี้ไอ้บี้มันไปสบายแล้ว มึงอย่าเสียใจเลย" ผมพยายามบอก ทั้งที่ตัวเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ พ่อกับแม่ก็ไปสบายแล้วใช่ไหมครับ แต่ต้นก็ยังคิดถึงพ่อกับแม่อยู่นะ

ผมพยายามปลอบไอ้อาร์ตอยู่นาน จนเห็นว่าไอ้อาร์ตมันอิดโรยเต็มที่ก็เลยกอดตัวมันแล้วล้มลงนอนบนเตียงคนป่วยไปด้วยกัน ไอ้อาร์ตมันนอนหนุนแขนผมอยู่ ยังคงสะอื้นเป็นพักๆ ผมเอามือลูบหัวมันไปด้วย สักพักไอ้อาร์ตก็เงียบเสียงลง

ไอ้ตากลับมาแล้ว ในมือมันถือถุงใส่ขนมแล้วก็นมมาด้วย ผมยังไม่หลับพอเห็นไอ้ต้ามาก็เลยจะลุกลงจากเตียง แต่ไอ้ต้ายกมือห้าม "ต้นนอนกอดอาร์ตไว้น่ะดีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก" ไอ้ต้าบอก ผมเลยลดตัวลงตามเดิม "หิวไหม" ไอ้ต้าถามผม ผมส่ายหน้า กินอะไรไม่ลงจริงๆ ท่าทางไอ้ต้าก็กินไม่ลงเหมือนกัน แต่มันคงซื้อมาเผื่อไว้ก่อน

ไอ้ต้านั่งลงที่ข้างเตียง มองผ่านผมไปทางไอ้อาร์ตเศร้าๆ ผมเอื้อมมืออีกข้างไปจับมือไอ้ต้าไว้ไอ้ต้าก็ซุกหน้าลงกับมือผม แล้วดึงมือผมไปแนบหน้ามัน ผมมองตาไอ้ต้า แสงสลัวจากทางเดินส่องให้เห็นแววตาเศร้าชัดเจน ผมบีบมือไอ้ต้าแน่นแล้วบอกมันเบาๆ

"พี่ต้า ถ้าพี่จะไปแบบไอ้บี้พี่ต้าต้องบอกต้นก่อนนะ ต้นจะได้ไปด้วย ต้นอยู่คนเดียวไม่ได้จริงๆ" ผมบอกไอ้ต้าไอ้ต้าบีบมือผมแน่นแล้วพยักหน้าก่อนจะซบหน้าลงที่มือผมอีกครั้ง ผมปล่อยตัวเองล่องลอยไปตามความคิดได้ครู่ใหญ่ ก็เคลิ้มหลับไป

ผมตื่นมาอีกครั้ง ไอ้ต้ากับไอ้อาร์ตยังคงหลับอยู่ แสงสว่างข้างนอกเริ่มส่องมาให้เห็น พอผมขยับตัวไอ้อาร์ตมันก็ลืมตา ผมเลยก้มหน้าจูบหน้าผากมันเบาๆ ไอ้อาร์ตยังคงมีแววตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด "ต้น พากูไปหน่อย" ไอ้อาร์ตบอกเสียงสั่น

ผมพอจะรู้ว่าไปไหน เลยพยักหน้าให้มันแล้วค่อยๆ ลุกออกจากเตียง ไม่อยากปลุกไอ้ต้าเพราะมันนั่งหลับอยู่ อยากให้หลับต่อเพราะมันเองก็ขับรถมาทั้งคืนแล้ว ผมโผล่หน้าออกไปตรงทางเดิน เห็นรถเข็นพับอยู่ตรงเคาเตอร์เลยเข็นมาคันนึง แล้วไปรับไอ้อาร์ตที่ยืนรออยู่ที่หน้าห้อง

ไอ้อาร์ตเขย่งลงมานั่งบนรถเข็นแล้วผมก็ค่อยๆ เข็นออกไปตามทางเดินเงียบๆ สิ่งที่รู้อย่างนึงก็คือพ่อกับแม่ของบี้รู้เรื่องลูกชายแล้ว แต่ฝากศพไว้ที่โรงพยาบาลก่อนเพราะเมื่อวานนี้ค่ำแล้วทำอะไรไม่ทัน ไอ้อาร์ตมันอยากให้ผมพามันไปหาไอ้บี้ตอนที่ยังไม่มีใครพาร่างมันไป

ผมเข็นรถไปเรื่อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเก็บศพกันไว้ห้องไหน จนมาเจอเจ้าหน้าที่เดินสวนทางมาก็เลยถาม เจ้าหน้าที่คนนั้นก็มองทั้งผมและไอ้อาร์ตแปลกๆ แต่ก็ยอมบอกทางเราโดยดี พอผมไปถึงห้องเก็บศพมีเจ้าหน้าที่อีกคนเฝ้าอยู่ ผมเลยไปขอร้องโดยอ้างว่าไอ้อาร์ตมันเป็นน้องชายที่ประสบอุบัติเหตุมาด้วยกัน และอยากเห็นศพพี่ชาย

ตอนแรกเจ้าหน้าที่ไม่ยอมเพราะไม่ใช่เวลาทำงานของเขา แต่ผมก็พยายามอ้อนวอนจนเขาใจอ่อนเปิดประตูให้เราสองคนเข้าไป ผมเข็นรถพาอาร์ตเข้าไปช้าๆ ความเย็นในห้องทำให้บรรยากาศรอบตัวหดหู่กว่าเดิม หลายศพที่นอนอยู่บนเตียง บ่งบอกว่ามีคนต้องเสียใจอีกมากมาย

ผมเข็นรถผ่านเตียงหลายเตียงที่มีผ้าคลุม ความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้มีความกลัวเลย มีแต่ความสลดใจกับภาพที่เห็น ผมไม่รู้หรอกว่าเตียงที่บี้มันนอนอยู่คือเตียงไหน แต่ไอ้อาร์ตมันก็ชี้ไปที่เตียงนึงที่อยู่ตรงสุดห้อง

ผมเข็นรถเข้าไปช้าๆ ไอ้อาร์ตเริ่มสะอื้นอีกแล้วผมต้องเอามือจับบ่ามันไว้ข้างนึงแล้วค่อยๆ เข็นเข้าไปจนถึงเตียงที่มีผ้าสีขาวสะอาดคลุมอยู่ ตรงปลายเท้าที่ยื่นออกมาเล้กน้อยมีป้ายเล้กๆห้อยอยู่ ผมจับป้ายนั้นพลิกขึ้นมาดู ใช่บี้จริงๆด้วย ผมหันไปหาไอ้อาร์ตที่จ้องร่างนั้นนิ่ง น้ำตาไหลเป็นทาง

ไอ้อาร์ตพยายามดันตัวลุกขึ้นยืนผมเลยเข้าไปประคอง มันวางมือไว้บนร่างที่แน่นิ่ง แขนข้างที่หักอีกข้างพยายามเปิดผ้าคลุมออก ผมจับแขนไอ้อาร์ตไว้ "อย่าเลยอาร์ต เก็บภาพดีๆ ของบี้ไว้ในใจเหอะ" ผมบอกไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตไม่ละความพยายาม เอามืออีกข้างดึงผ้าลงช้าๆ

ผ้าที่ปิดคลุมถูกเปิดออกช้าๆ ใบหน้าของกำบี้ค่อยเปิดขึ้นมาทีละนิด ไม่มีร่องรอยความเสียหายบนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นแม้แต่น้อย เหมือนบี้มันกำลังหลับอยู่มีเพียงแต่หน้าที่ซีดเผือดบ่งบอกว่าเจ้าของได้ทิ้งร่างนี้ไปแล้ว ไอ้อาร์ตเปิดผ้าลงทีละนิดจนเห็นริมฝีปากของบี้ที่ยักขึ้นเล็กน้อยตรงมุมปาก เหมือนคนกำลังยิ้มอยู่ คงเพราะมันจากไปตอนที่กำลังมีความสุขนั่นเอง

ผมมองไอ้อาร์ตด้วยจิตใจที่หดหู่ ไอ้อาร์ตน้ำตานองหน้าก้มลงตรงหน้าบี้แล้วหอมแก้มมันเบาๆ ก่อนสะอื้นอีกครั้งจนผมต้องช่วยประคองให้มันกลับมานั่งบนรถเข็น ผมปล่อยให้อาร์ตมันคุยกับบี้ตามลำพังพักนึง ก่อนเห็นว่าเราสองคนควรจะไปได้แล้วเลยสะกิดบอกไอ้อาร์ตไอ้อาร์ตมันเลยก้มหน้าจูบแก้มบี้อีกครั้ง แล้วเอาผ้าคลุมศพบี้มันไว้ตามเดิม

ผมเข็นรถไอ้อาร์ตออกมาจากห้องเก็บศพ ขอบคุณเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้วก็เข็นออกมาเรื่อยๆ ยังไม่อยากกลับห้องเลยเข็นไปตามทางเดินไปเรื่อยๆ ให้ไอ้อาร์ตมันได้ผ่อนคลายลงบ้าง แต่แล้วผมก็เห็นคนกลุ่มนึงกำลังลงจากรถ ทั้งหมดใส่ชุดดำ พอดีไอ้อาร์ตมันก็พูดขึ้นมา

"พ่อกับแม่บี้มาแล้ว" ผมลังเลว่าจะเอายังไงดี ไม่รู้ไอ้อาร์ตมันอยากเผชิญหน้าหรือเปล่า "อาร์ต กลับห้องไหม" ผมถามตอนที่คนกลุ่มนั้นกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ "ไม่ต้องหรอก อยู่ที่นี่แหละ" ไอ้อาร์ตตอบผม ผมเลื่อนมือมาจับบ่าไอ้อาร์ตบีบไว้ ไอ้อาร์ตมันก็พยายามดันตัวลุกขึ้นช้าๆ

พอคนกลุ่มนั้นเข้ามาใกล้ไอ้อาร์ตมันก็ยกมือไหว้ ผมเลยต้องยกมือไหว้ตาม คนที่เหมือนจะเป็นพ่อแม่ของบี้รับไหว้แล้วก็ยืนจ้องอยู่สักพัก เหมือนแม่ของบี้จะเข้าใจอะไรได้ง่ายกว่าคนอื่น เดินมาหาอาร์ตแล้วถามเบาๆ มือจับที่แขนไอ้อาร์ต

"หนูคือเพื่อนกำบี้คนที่ชื่ออาร์ตใช่ไหม"

**************************************