คำแรกคือ "ขอบคุณ"
ผมอยากขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ติดตามเรื่องราวของผมกับไอ้ต้ามาตลอดหลายปีมานี้ มันทำให้เราสองคนรู้สึกดีมากมายจริงๆ
แต่คำที่อยากเอ่ยมากกว่าในเวลานี้คือคำว่า "ขอโทษ" ด้วยระยะเวลาที่ผ่านมาผมไม่ได้รับผิดชอบเล่าเรื่องที่ยังค้างคาอยู่นั้นให้จบ บางคนอาจจะรอ บางคนอาจจะไม่รอแล้ว ถ้าผมเป็นนักเขียนก็ต้องถือว่าเป็นการละเลยต่อหน้าที่อย่างไม่น่าให้อภัย ในฐานะเพื่อน ผมก็เหมือนเป็นคนทอดทิ้งเพื่อนโดยไม่บอกไม่กล่าวว่าหายไปไหน
สาเหตุที่หายไป ผมคงขอสงวนไว้ไม่บอกกล่าวในที่นี้ ผลจากการสูญเสียคุณพ่อมันมีผลตามมามากกว่านั้นมากมายนัก
ผมกับไอ้พี่ต้ายังรักกันอยู่ ความสุขยังคงอยู่กับเราทั้งสองคน ในภาวะยากลำบากที่ผ่านมา เราสองคนได้เห็นหัวใจของกันและกันชัดและลึกยิ่งไปกว่าเดิม เราช่วยกันต่อสู้แล้วก็ผ่านมันมาด้วยกัน จนวันนนี้ผมเชื่อว่าผมจะกลับมาเป็นคนเดิมได้อีกครั้ง
ผมไม่อยากรับปากหรือขอโอกาสอะไรอีกทั้งสิ้น ผมยังอยากทำหน้าที่ต่อไปให้จบครบ 365 ตอนที่ตั้งใจไว้
โปรดอย่ารอคอย แต่ขอให้รู้ว่า ในไม่ช้า เราจะได้เจอกันอีกครั้ง
รักและคิดถึงเพื่อนเสมอครับ
"Tone" and "The Tar"
