**********************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 147
"ยังซิงจริงๆว่ะพี่ต้า แม่งเอ้ย คืนนี้กูจะเย็ดให้หีเคล็ดกันไปข้างนึงเลย" ผมพูดกับไอ้ต้าโดยที่ตายังจับจ้องอยู่กับเยื่อบางๆที่กางกั้นขวางทางเข้าสู่ถ้ำอันมืดมิด กลิ่นหีสดๆลอยกรุ่นเข้าจมูกผมเต็มๆ แม่งเอ้ย แค่นี้ควยกูก็แข็งแทบระเบิดแล้ว ถ้าได้เอาจิ้มนี่มันคงอุ่นควยดีพิลึก
ผมยังเอาสองนิ้วคลึงปากแคมเพื่อเปิดทางให้เม็ดละมุดแหลมๆลอยเด่นอวดสีสันสดสวย หีสดๆมันยน่าเย็ดแบบนี้นี่เอง ผมยืดตัวยืนขึ้นหันไปบอกไอ้ต้า "ชอบดูตอนที่ควยใหญ่ๆ เย็ดจนตูดตึงไม่ใช่เหรอ มาดูใกล้ๆดิ กูรับรองว่าหีจอยมันไม่ตึงก็ฉีกเลยล่ะวะ" ผมพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะจับควยจ่อปากรูหีแล้วเขี่ยไปตามร่อง
"ต้น" เสียงไอ้ต้าดังจากข้างหลัง มันลุกขึ้นมายืนหลังผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ กูมัวแต่สดใจหีที่กูเอาหัวควยเขี่ยเล่นตรงหน้า ขนาดยังไม่เสียบเข้าไปยังหนืดขนาดนี้แล้ว "ทำไมวะ อย่าบอกนะว่ามึงจะเอาตูดกูตอนนี้" ผมพูดโดยไม่หันไปมอง จับควยจ่อกะว่าตรงรูแน่แล้วกำลังจะกด ไอ้ต้าก็เดินมากอดผมไว้แล้วพูดเบาๆที่ข้างหู
"พอเหอะต้น อย่าทำมากกว่านี้เลย" ไอ้ต้าพูดแล้วกอดผมไว้แน่น ผมยืนนิ่งปล่อยให้ควยคาปากรูไว้อย่างนั้น "ทำไมอ่ะ มาห้ามกูทำไม" ผมถามไอ้ต้างงๆ ไม่คิดมาก่อนว่าไอ้ต้าจะห้ามในสิ่งที่ผมต้องการ มันไม่เคยขัดใจกูนี่หว่า "ต้น อย่าเลยนะ พี่ขอ" ไอ้ต้าพูดอีก ผมปล่อยมือออกจากควยแล้วหันไปมองไอ้ต้าที่จ้องหน้าผมจริงจัง
"ต้นอย่าสร้างตราบาปให้น้องสองคนนี้เลยนะ" ไอ้ต้าพูดอีก ผมมองหน้าไอ้ต้าอย่างสับสน "กูไม่เข้าใจ" ผมบอกไอ้ต้าไปตามตรง ไอ้ต้าถอนหายใจเอามือลูบหัว "ต้นรู้ไหม ว่าสิ่งที่ต้นทำ มันจะเป็นเหมือนตราบาปติดตัวของฝนกับจอยไปตลอด ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากโดนเย็ดโดยไม่เต็มใจหรอก" ไอ้ต้าพูดเสียงเบาๆ แต่เจือไว้ด้วยความจริงจังชัดเจน
ผมหันไปมองจอยกับฝนที่นอนไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรก่อนจะกลับมาหันดูไอ้ต้าอีกที ไอ้ต้าพูดกับผมอีก "นะครับต้น พี่ขอนะครับ พี่ไม่อยากให้ต้นมีความสุข แต่ด้วยการทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ ถ้าแม่ต้นยังอยู่ แม่คงไม่ชอบให้ต้นทำแบบนี้แน่" ไอ้ต้าจับไหล่ผมไว้แน่น ผมมองตาไอ้ต้ากลับ ในสายตาที่สะท้อนกลับมา ไม่มีอะไรที่ชัดเจนไปกว่า ความจริงใจที่พี่ชายที่แสนดีคนนี้มอบให้ สิ่งที่ไอ้ต้าคิดและให้ผม เป็นสิ่งที่ถูกต้องและดีที่สุดเสมอ
ผมซบหน้าลงที่อกไอ้ต้า "พี่ต้า ต้นขอโทษ ต้นไม่น่าทำแบบนี้เลย" ผมพูดเสียงสั่นเครือ ไอ้ต้ายิ้มรับโอบผมไว้แนบอก "ผู้ชายนะต้น แค่น้ำแตกก็มีความสุขแล้ว แต่ต้องไม่ทำให้คนอื่นเป็นทุกข์นะ ถึงจะเป็นลูกผู้ชายตัวจริง" ไอ้ต้าพูดกับผม ผมตระหนักในนาทีนั้นเองว่า การเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่ที่กับการที่มึงเย็ดหญิงเป็นหรือเปล่า แต่มันอยู่ที่การรู้สำนึกผิดชอบชั่วดี ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนเป็นทุกข์ นั่นต่างหากที่เรียกว่าลูกผู้ชาย
"เดี๋ยวเราพาฝนกับจอยไปส่งบ้านกันนะ จะได้รีบกลับบ้าน พี่มีอะไรจะให้ต้นอีกเยอะแยะเลย" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ ผมพยักหน้าก่อนจะหอมแก้มไอ้ต้าฟอดใหญ่ "ขอบคุณนะครับพี่ชาย ที่เตือนสติ" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้ต้าก็ดูเขินๆเหมือนกันแหะ น่าร้ากกกก อิอิ
ผมแต่งตัวให้ตัวเองเหมือนเดิม ถึงควยกูจะแข็งอยู่และเก็บยากเพียงใด แต่กูก็เต็มใจเก็บมัน ผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ไอ้ต้ากำลังหยิบเสื้อผ้าของจอยเพื่อจะสวมกลับให้เหมือนเดิม แต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูอย่างร้อนรน "ปังๆๆๆๆ" เสียงเคาะประตูดังจนผมสะดุ้ง ใครวะ หรือจะเป็นเด็กของโรงแรม ว่าแต่มันมาเคาะทำไมเนี่ย ไอ้ต้าส่งกางเกงในจอยให้ผมเพื่อจะให้ผมใส่คืน ก่อนที่มันจะเดินไปเปิดประตู
"ใคร.......โอ๊ยยยย" เสียงไอ้ต้าร้องลั่นจากหน้าประตู ผมกระโดดลงจากเตียงโผล่หัวไปดูก็เจอกับไอ้เจคที่โกรธจนหน้าแดงจัด มันกำลังก้มมองไอ้ต้าที่ตอนนี้กำลังเอามือกุมหน้าตัวเอง เลือดกำเดาสดๆไหลอาบ ผมรุดไปจะฉุดไอ้ต้าลุกขึ้นยืน ไอ้เจคมันก็หันมา
"ไอ้เหี้ย มึงทำน้องกู ไอ้ระยำ" ไอ้เจคด่าผมก่อนจะประเคนหมัดใส่ผมที่ตั้งตัวไม่ทัน ไอ้ต้าเห็นผมโดนไอ้เจคอัดหมัดลุ่นๆใส่หน้าจนลงไปนอนกับพื้น มันก็รีบปรี่มาขวางไว้ ไอ้เจคหันไปเห็นน้องสาวตัวเองที่นอนแหกหีอยู่แล้วเลือดคงขึ้นหน้า มันร้องอย่างโอดครวญเรียกชื่อจอยที่นอนไม่ได้สติก่อนจะหันไปคว้าเก้าอี้ที่อยู่ใกล้มือยกขึ้นแล้วจะเหวี่ยงใส่ไอ้ต้า
ผมแทรกตัวจับไอ้ต้ากอดไว้ ก่อนที่เก้าอี้จะเหวี่ยงถูกตัวมัน แต่ไม่ไวพอที่จะปกป้องตัวเอง ขาเก้าอี้ไม้ถูกเหวี่ยงขึ้นสูงฟาดเข้าที่หลังหัวผมเต็มๆ ภาพไอ้ต้าที่ร้องอย่างตกใจตรงหน้าวูบหายไปเป็นสีดำมืด และนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมมองเห็นในวันนั้น
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรู้สึกปวดระบมร้าวไปทั้งตัว ในความมืดผมรู้สึกตัวเองเหมือนคนที่หลงทางหาทางออกไม่เจอ ภาพสุดท้ายยังจำติดตาคือภาพไอ้ต้าที่อ้าปากร้องอย่างตกใจ แต่ไอ้ต้ามันอยู่ที่ไหนนะ ผมขยับเปลือกตาอย่างยากเย็นเพื่อเปิดตาให้กว้างจะได้หาไอ้ต้าให้พบ
แสงไฟนีออนเจิดจ้าส่องเพดานสีขาวพร่ามัว ผมอ้าปากครางชื่อไอ้ต้าออกมาโดยไม่รู้ตัว สองแขนที่ปวดร้าวเหมือนถูกหักเป็นสองท่อนพยายามไขว่คว้าอากาศตรงหน้า "ต้น.. เป็นไงบ้างลูก" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู ผมจำเสียงนั้นได้จึงพยายามขยับปากถามอย่างร้อนใจ
"พ..พ..พี่..ต..ต..ต้..า" ผมพยายามเรียกชื่อคนที่รักที่สุดออกมา ไม่มีเสียงตอบจากไอ้ต้า มีแต่เสียงพ่อที่ดังอยู่ใกล้หู "ต้าไม่เป็นไรลูก ต้าไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง" เสียงพ่อตอบผมสั่นๆ ผมพยายพามอ้าปากเพื่อจะถามว่าไอ้ต้าอยู่ที่ไหน แต่ผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ ภาพในหัวดับวูบอีกครั้ง
ผมหลับไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ ก่อนที่จะรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะมีมือแข็งแรงเกาะกุมมือผมเอาไว้ "ต้น พี่เอง" เสียงที่ผมอยากได้ยินที่สุดในโลกดังข้างหู ผมน้ำตาไหลอย่างดีใจแม้จะยังลืมตาไม่ขึ้น "เป็นไงบ้างต้น ไม่ต้องห่วงพี่นะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว" เสียงไอ้ต้าดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง ผมพยายามเผยอเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมา ภาพลางเลือนเพราะน้ำตาที่คลอด้วยความดีใจ ถึงแม้จะมองเห็นไอ้ต้าไม่ชัด แต่ผมก็รู้ได้ว่าใช่มันแน่ๆ น้ำเสียงอบอุ่น รอยยิ้มที่ยิ้มให้ผมเสมอไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร อยู่ตรงหน้าผมจริงๆ
ผมใช้เวลาอีกครู่ใหญ่กว่าที่ตาจะปรับโฟกัสได้ ไอ้ต้านั่งอยู่ข้างเตียง ตรงหัวคิ้วมีผ้าปิดแผลปิดอยู่ มือมันจับผมไว้ข้างนึง ไอ้ต้ายิ้มอย่างดีใจที่ผมลืมตามองดุหน้ามันเต็มตา ผมพยายามมองไปรอบๆห้องแต่ไม่เห็นมีใคร "พ่อกลับไปเอาของที่บ้าน เดี๋ยวก็มา" ไอ้ต้าบอกผม ผมพยายามยิ้มให้มัน
"จ..จ.เจ็บ ไหม.." ผมถามไอ้ต้าตาจับจ้องไปที่หัวคิ้วของมัน ตรงข้างจมูกไอ้ต้าก็มีรอยช้ำเขียวคล้ำอยู่ด้วย ไอ้ต้ายิ้มจางๆ "ไม่เป็นไรหรอก ห่วงตัวเองเหอะต้น" ไอ้ต้าพูดเสียงสั่นๆ ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรบ้าง รู้แต่ว่าไม่ว่าจะคิดขยับร่างกายส่วนไหนมันก็เจ็บปวดไปหมด
"ไอ้เจคมันสะกดรอยตามพวกเรามา มันโทรไปถามบริษัทของแท็กซี่ที่เราขึ้นมาเพื่อขอให้แจ้งว่าไปส่งเราสองคนที่ไหน" ไอ้ต้าเล่าให้ผมฟังถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น ผมนึกถาพตาม เหตุการณ์ทุกอย่างยังแจ่มชัดอยู่ในหัว "ต้นโดนเก้าอี้ฟาดที่หัวแล้วสลบไป" ไอ้ต้าบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ยังเป็นกังวล ผมดูหัวโล้นๆของมันแล้วพยายามยิ้ม
"ไอ้เจคมันไม่ฟังเลยว่าพี่กับต้นยังไม่ทำอะไรจอย" โหยย ไอ้ต้า ใครเขาจะเชื่อ ก็แม่งนอนแหกหี กางเกงในก็อยู่ในมือกูด้วย "แล้ว.. แล้วไอ้เจคมันไปตอนไหน" ผมพยายามถามไอ้ต้า ไอ้ต้ามองผม"ต้นสลบไปตั้งนานกว่ามันจะเอาตัวจอยกับฝนไป" ไอ้ต้าพูดเสียงเบา ผมพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บปวดยังรั้งผมไว้
"แล้วพี่ต้าเป็นไรมากเปล่า" ผมถาม ตอนนี้ผมเริ่มพูดได้ถนัดแล้ว ไอ้ต้าเห็นผมจะลุกเลยช่วยด้วยการหมุนหัวเตียงให้ตั้งขึ้น ผมเลยได้เห็นปลอกแขนสีขาวที่ใส่อยู่บนแขนขวาไอ้ต้า "เฮ้ย พี่ต้า แขนหักเหรอ" ผมร้องอย่างตกใจ ไอ้ต้ามองดูแขนตัวเองแล้วยิ้ม "แค่แขนหัก ไม่เป็นไรหรอก" ผมรู้สึกตีบตันขึ้นมาในคอ เพราะความหื่นของกูแท้ๆ ที่ทำให้ไอ้ต้าต้องเจ็บตัวแบบนี้
"พี่ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ" ไอ้ต้าร้องบอกผม ผมอยากจะกอดมันไว้สุดหัวใจ แต่พอแค่ขยับตัว ความเจ็บปวดก็สะท้านไปทั้งหัว "ต้นหัวแตกน่ะ เย็บตั้งสิบเข็ม" ไอ้ต้าบอกผมเอามือยกขึ้นช้าๆ แขนสองข้างของผมถึงแม้จะปวด แต่มันก็ยังคงสภาพดี ไม่มีร่องรอยแตกหักเสียหายแต่อย่างใด
ผมลูบหัวตัวเองช้าๆ อ้าว ใครโกนหัวกูวะเนี่ย ผมลูบไปทั้งหัวแล้วก็ไปสะดุดกับผ้าพันแผลด้านหลังหัว "ต้นหัวแตกเพราะโดนเก้าอี้ฟาด ตอนที่.." ไอ้ต้าพูดเสียงสั่นเครือ ตาจับจ้องใบหน้าผมด้วยแววตาเปี่ยมรัก "ตอนที่ต้นบังเก้าอี้ให้พี่" พี่ต้าพูดก่อนน้ำตาใสๆจะไหลออกมาจากสองตา ผมพยายามเอื้อมมือที่เจ็บปวดอย่างยากเย้นไปจับหน้าไอ้ต้าแล้วยิ้มให้
"แล้วพี่ต้าแขนหัก เพราะกอดต้นไว้ใช่ไหมล่ะ" ผมพยายามฟื้นความทรงจำ ก่อนที่สติจะดับวูบ ผมรู้สึกถึงร่างนึงที่โอบกอดผมไว้แน่น เสียงดังก้องตรงข้างหูชัดเจน ถึงแม้จะไม่อาจช่วยป้องกันไม่ให้ผมได้รับบาดเจ็บได้ แต่มันก็เหมือนเป็นสิ่งที่ผมต้องการได้รับจากผู้ชายคนที่ผมจะฝากชีวิตไว้ทั้งชีวิต บางครั้งคนเราก็ไขว่คว้าให้ได้มาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หรือไม่ใช่ของตัว ทั้งที่จริงแล้วอาจมีบางสิ่งบางอย่างที่พร้อมจะมอบให้คนคนนั้น โดยที่ไม่ต้องร้องขอแม้แต่น้อย ผมยิ้มกับเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่สติสัมปชัญญะจะหลุดออกจากร่าง
"ไอ้เจคอย่า อย่าทำน้องกู..."
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปัจจุบันพี่เจคเข้าใจยังคะ
ตอบลบ