***********************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 113 หนึ่งร้อยสิบสาม
"ไหนต้าบอกจะมาหา ดาวกับลูกเต้รอพ่อต้าอยู่ทั้งคืน" เมสเสสจากดาวแสดงข้อความบนหน้าจอมือถือของไอ้ต้า ผมจ้องมองมันอย่างอึ้งๆ ความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ กดทับในใจ ลูกเต้ พ่อต้า คำสองคำนี้จะมีความหมายเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากไอ้ต้าเป็นลูกของดาว
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ขอบตาร้อนผ่าว ไม่ใช่เพราะความอิจฉา แต่มันกำลังบ่งบอกว่าผมอาจต้องเสียใจอีกครั้ง ไอ้ต้ามันโกหกผมหรือเปล่า ผมไม่รู้จริงๆ ถ้าสิ่งที่ดาวส่งมาเป็นเรื่องจริง ผมควรจะทำยังไงดี
ผมเหลือบมองไอ้ต้าอย่างสับสน ผมเชื่อในความรักที่ไอ้ต้ามอบให้ สิ่งที่มันทำให้ผมตั้งแต่เมื่อวานจถึงวันนี้บ่งบอกถึงความรู้สึกในใจมันให้ผมรับรู้ได้อย่างชัดเจน แต่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ใจผมร้อนรนจนทนไม่ไหวเอื้อมมือจะเขย่าตัวปลุกไอ้ต้าให้มาอธิบายความจริง แต่ไอ้ต้าก็พูดขึ้นมาแบบละเมอ
"พี่รักต้นนะครับ อย่าหนีไปไหนอีกนะ" เสียงไอ้ต้างึมงำออกมาเบาๆ ดวงตายังหลับพริ้มเหมือนตกอยู่ในความฝัน ผมชะงักมือที่เอื้อมคว้า ความสับสนก่อเกิดในใจขึ้นอีกครั้งอย่างรุนแรง ใช่ กูรู้ว่ามึงรักกู แล้วกูก็รักมึงด้วย แต่ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกมึงจริง แล้วจะให้กูทำยังไง
ผมดึงมือที่ยกค้างกลับมาข้างตัว ที่นอนอยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ผมรักที่สุด แต่คงไม่ใช่ผมคนเดียวที่รัก ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ตัวผมอีกครั้ง ผมกลืนน้ำลายกลั้นน้ำตา ผมต้องไม่เสียใจ ผมต้องเชื่อในตัวไอ้ต้า เชื่อในตัวของคนที่ผมรักที่สุด มันไม่มีทางโกหกผม
ความจริงอีกอย่างที่สะท้อนขึ้นมาในใจ ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของไอ้ต้า แล้วกูก็เท่ากับว่าทำให้ครอบครัวเขาแตกแยก ผมเข้าใจดีว่าการที่เป็นลูกที่ไม่มีพ่อแม่นั้นเป็นอย่างไร ถึงผมจะมีพ่อเต็ง พ่อแท้ๆของไอ้ต้าที่รักผมเหมือนลูกคนนึง แต่ในจิตใจผมก็ยังโหยหาความรักจากพ่อแท้ๆของตัวเองอยู่เสมอ แล้วถ้าเต้เป็นลูกของต้าจริง แต่ไม่มีโอกาสได้อยู่กับพ่อ เพราะพ่อของมันอยู่กับแม่มันไม่ได้ เพราะต้องอยู่กับผม ผมเห็นแก่ตัวไปไหม
ผมกลั้นน้ำตาเต็มที่ บอกตัวเองว่าจะต้องไม่เสียใจ ลูกไอ้ต้ามันก็เป็นหลานผม ขอให้มันไม่รู้ว่าพ่อกับแม่มันไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะอาคนนี้ด้วยเถิด ภาพในหัวย้อนไปถึงตอนที่ผมนั่งคุกเข่าตรงหน้าเจดีย์เก็บอัฐิของพ่อกับแม่ คำพูดที่ผมให้สัญญากับพ่อแม่ตัวเองไว้ว่า
"พ่อครับแม่ครับ ถึงพ่อกับแม่จะโกรธหรือไม่พอใจ แต่ต้นอยากให้พ่อกับแม่รู้ไว้ ว่าต้นมีความสุขมากนะครับที่มีพี่ต้าอยู่ข้างๆ ต้นอาจจะทำในสิ่งที่ผิดหรือไม่เหมาะสม แต่ต้นมีความสุขมากจริงๆ ต้นขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นนะครับ แต่ถึงจะย้อนเวลากลับไปได้ ต้นก็ขอให้พี่ต้ากับต้นรักกันแบบวันนี้ ต้นไม่ขอเปลี่ยนอะไร เพราะต้นไม่เสียใจเลยครับที่ได้รักผู้ชายคนนี้"
คำพูดของตัวเองดังก้องอยู่ในหัว ผมยังเชื่อมันในสิ่งที่บอกพ่อกบแม่ไว้ ว่าไม่เสียใจที่ได้รักผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ชื่อต้า ผู้ชายที่เป็นมากกว่าชีวิตของผมเอง
ใจผมสงบลงแล้ว ผมแปลกใจตัวเองเล็กน้อยว่าผมเองก็เปลี่ยนไป จากที่เป็นคนใจร้อนไม่ยอมใคร แต่พอเปิดรับเอาความรักเข้ามาในชีวิต ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ควบคุมตัวเองได้ ยอมทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ถ้าเป็นแต่ก่อนผมอาจะหนีไปหรือไม่ก็กระชากคอไอ้ต้ามาถามแล้ว
ผมกดเปลี่ยนข้อความให้เป็นยังไม่ได้อ่าน ก่อนวางโทรศัพท์ของไอ้ต้าลงไว้ที่เดิม หน้าไอ้ต้ายิ้มน้อยๆ มันคงกำลังหลับฝันดี ผมยิ้มให้มันบางๆ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อย่างมากกูก็มีหลานเพิ่มอีกคน แล้วยิ่งเป็นลูกของคนที่กูรักแล้ว ยิ่งไม่มีเหตุผลที่กูจะไม่รักไอ้หลานคนนี้
ผมล้มตัวลงนอนข้างๆไอ้ต้าอีกครั้ง หลับตาพยายามรวบรวมสมาธิให้หลับต่อ แต่ทำไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้วก็จริง แต่จิตใต้สำนึกยังกรุ่นไปด้วยควันจากไอร้อนจากไฟที่คุไหม้ในใจ คำว่ารักที่ไอ้ต้าละเมอบอกเมื่อกี้ช่วยดับไฟที่ลุกโพลงในใจให้มอดลง แต่มันยังไม่สิ้นเชื้อ ความร้อนระอุปะทุข้างในจนผมนอนไม่หลับ
"เป็นไรต้น นอนไม่หลับเหรอ" เสียงไอ้ต้าร้องถาม ผมอึ้งไม่ทันตั้งตัว "อ้าวว ร้องไห้อีกแล้ว เป็นอะไรครับ" ไอ้ต้าถาม ผมรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ไอ้ต้าขยับตัวลุกนั่งข้างๆ สองมือโอบตัวผมไว้ "ฝันร้ายหรือเปล่า" ไอ้ต้าถามอย่างเอาใจใส่ ผมอึกอักไม่รู้จะตอบอะไรดี เลยพยักหน้าช้าๆ
"ฝันเห็นพ่อกับแม่น่ะ" ผมตอบเสียงสั่นเทา ผมทำผิดอีกแล้ว ทำผิดด้วยการโกหกคนที่รักผม แต่ผมไม่ได้เจตนาทำอะไรไม่ดี พ่อกับแม่คงไม่โกรธนะ ไอ้ต้าขยับวงแขนแน่นขึ้น จูบเบาๆบนหน้าผากผม "ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่ต้นหรอก ตอนนี้คงนั่งขำเราจากบนสวรรค์" ไอ้ต้าพูดเบาๆ คำพูดติดตลกของมันทำให้ผมผ่อนคลายได้เล็กน้อย
"อีกสักสิบยี่สิบปี เราจะเป็นยังไงนะ" ผมพูดเบาๆ ชีวิตคู่ของเรากำลังดำเนินอย่างไม่รู้ชะตากรรม ไม่บ่อยครั้งเลยที่ผมจะนึกถึงตัวเองในอนาคต ผมมีความสุขกับการอยู่ไปวันๆ สนุกกับการที่ได้ด่าคนที่คิดวางแผนให้ตัวเองในอนาคตว่าเป็นคนคิดมาก แต่เมื่อผมมองดูอนาคตตัวเองอย่างจริงจัง มันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย
"ไม่รู้สิ ต้นก็คงเป็นลุงแก่ๆ พุงห้อย วิ่งไล่จับหลานมั้ง" ไอ้ต้าตอบยิ้มๆ ผมเจ็บจี้ดที่หัวใจ มึงจะยอมรับความจริงแล้วใช่ไหม ว่ามึงมีหลานให้กูแล้ว "พี่ก็คงแก่พอๆกับต้น อาจจะวิ่งไม่ไหวแล้วก็ได้" ไอ้ต้าพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ผมฝืนยิ้มให้มัน บอกความจริงกูมาเหอะ กูอยากรู้ว่าหลานของกูคือลูกของมึงใช่ไหม
"แล้วกูจะไปหาหลานที่ไหนวะ อย่าบอกนะว่ามึง.." ผมพูดแล้วก็ต้องหยุด เพราะก้อนสะอึกเข้ามาจุกคอหอย ไอ้ต้ามองผมอย่างสงสัย "ก็ลูกพี่โตไง เราสองคนก็เป็นอา แล้วเลี้ยงหลานกัน" ไอ้ต้าพูดเบาๆ ยิ้มให้ แต่ผมยิ้มไม่ออก แค่ลูกพี่โตจริงเหรอ แล้วลูกมึงล่ะ
"เป็นอะไรไปวะต้น ทำไมดูซึมๆ ไม่สบายหรือเปล่า" ไอ้ต้าถามผมอย่างเป็นห่วง เอามือมาแตะหน้าผากผม ผมอึกอัก สิ่งที่คาค้างอยู่ในใจรอวันปะทุออกมา เอาไงดีวะไอ้ต้น วันนึงมึงก็ต้องรู้อยู่ดี จะรู้วันนี้ หรือรู้วันไหนมึงก็ต้องได้รู้ แล้วมึงจะเอาเรื่องนี้มาคั่งค้างให้ใจมึงเจ็บทำไม "ต้า กูถามอะไรอย่างนึง ตอบตามจริงนะ" ผมกลั้นใจพูดสิ่งที่อยากพูดออกไป เอาวะไอ้ต้น มึงต้องกล้า มึงต้องทำได้ ถ้ามึงไม่ทำ หัวใจมึงก็จะมีแผลนี้อยู่ไปตลอด ไม่มีวันหาย
แสงทองจับขอบฟ้ารางๆ ความเช้ามาเยือนแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะพาความจริงมาเยือนด้วยหรือเปล่า ไอ้ต้าจ้องมองผมอย่างตั้งใจว่าผมจะพูดอะไร
"ลูกของดาว เป็นลูกมึงหรือเปล่า"
ผมจ้องตาไอ้ต้า ไอ้ต้าอึ้งไปเล็กน้อยทำเอาผมใจแป้วไปเยอะเหมือนกัน ได้โปรดบอกกูเหอะนะว่ามันไม่จริง "ทำไมมึงถามแบบนี้วะ" ไอ้ต้าไม่ตอบ กลับย้อนถามผมกลับ ผมชี้ไปที่มือถือไอ้ต้า ไอ้ต้ารีบคว้ามือถือมาเปิดดู "กูเห็นมีข้อความเข้า ก็เลยกดดู" ผมสารภาพว่าผมเห็นอะไร ไอ้ต้ากดอ่านข้อความแล้วก็เงยหน้ามองผม ไม่มีสีหน้าของความกังวล ไม่มีรอยยิ้มเปื้อนหน้า ถ้าจะพูดให้ถูก หน้าไอ้ต้าไม่บอกอะไรเลย
"ถ้าอยากรู้ก็ไปด้วยกัน" ไอ้ต้าบอกผมพลางดึงมือให้ผมลุกยืน มันจะพากูไปไหนวะ "ไปไหน" ผมถามเบาๆ ไอ้ต้าไม่ตอบ ผลักผมเข้าไปอาบน้ำพร้อมกับมัน แต่ตอนนั้นไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกัน ผมกับไอ้ต้าอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แสงแดดยามเช้าอ่อนๆส่องปะทะหน้าผมทันทีที่เดินออกมาจากบ้าน ไอ้ต้าพาผมขึ้นรถแล้วขับออกจากรีสอร์ตที่เราพักอยู่ทันที
"จะไปไหน" ผมร้องถามไอ้ต้าที่ทำสีหน้าจริงจังจนผมเริ่มกังวล ผมคิดว่าผมรู้จุดหมายปลายทางที่ไอ้ต้าตั้งใจจะไป ในใจอยากจะร้องบอกมันเหลือเกินว่า อย่าไปเลย กูยังไม่พร้อม แต่อีกใจนึงก็บอกตัวเองว่า ไปเลย ไปให้เร็วที่สุด จะได้รู้ความจริงสักที ผมอ้าปากจะถามไอ้ต้าอีกครั้ง แต่ไอ้ต้ามันก็อ้าปากพูดมาพอดี
"อดทนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพอถึงชุมพรต้นก็จะรู้ว่าความจริงคืออะไร พี่บอกตอนนี้ไม่ได้ เพราะพี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร"
น่าเห็นใจนายต้นนะความกังวลใจมาเยือนอีกแล้วสู้ๆนะครับ
ตอบลบ