"ไอ้ต้น กูบอกให้เอาออกได้แล้วไง เสียบคาอยู่ได้ ไม่สนุกนะเว้ย" แสรดดดดดดดด แล้วมันติดเข้าไปได้ไงวะเนี่ย "พี่ต้า ต้นขอโทษ" ผมร้องบอกไอ้ต้าที่ยังบิดตูดเหมือนจะรำคาญ "ขอโทษทำไม" ยังจะมาถามอีก กูชูปากกามาร์กเกอร์ที่เหลือแต่แท่งสักหลาดเล็ดๆอยู่ตรงปลาย ไอ้ต้าเหมือนจะเข้าใจในทันที
"ไอ้ต้น ไอ้เหี้ย มึงเอาอีกแล้วนะ" ก็เค้าขอโต๊ดแล้วไงอ่ะ อย่าโกรธดิ ไอ้อาร์ตมันก็ดูจะตกใจเหมือนกัน ไอ้ต้าล้มตัวลงนอนกับพื้น ผมกลัวมันจะโกรธที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกแล้วเลยรีบลงไปนอนกอดมัน "อย่าตกใจนะ เดี๋ยวต้นจะเอาออกให้ได้" ไอ้ต้ามองหน้าผมนิ่งๆ แม่งโกรธกูแหงๆ
"แผนมึงหรือเปล่าวะต้น" ไอ้อาร์ตถาม แผนเหี้ยอะไรวะ กูไม่เห็นจะรู้เรื่อง "แผนไรอ่ะ" ผมถามไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตชี้ไปที่ตูดพี่ต้า "ก็เนี่ย มึงเอาไปอุดคาตูดพี่ต้าไว้ กูก็เอาไม่ได้ดิ" เชี่ยอาร์ต คนเขากำลังคอขาดบาดตาย มึงยังจะมาอยากเย็ดอีก
"เบ่งหน่อยดิ เผื่อมันจะหลุด เบ่งเหมือนเบ่งขี้อ่ะ" ผมร้องบอกไอ้ต้า ไม่สนไอ้อาร์ตแล้วเว้ย ขอช่วยไอ้ต้าก่อน "กูไม่ปวดนี่ กูจะเอาอะไรมาเบ่ง" ไอ้ต้าค้าน ผมได้แต่ร้องบอกว่าขอโทษๆ อยู่อย่างนั้น ในใจไม่ได้ตคิดเลยว่าเรื่องมันจะบานปลายเรียวโคนขนาดนี้
"พี่ต้า โก่งตูดหน่อยนะ เดี๋ยวต้นเอาออกให้" ผมบอกไอ้ต้า ไอ้ต้าค่อยๆ ชันขามาเหมือนเดิม ผมลุกนั่งอยู่ด้านข้างแล้วค่อยๆเอานิ้วชี้แหย่เข้าไป ถ้านิ้วกูยาวพอ แล้วกูดันผนังรูตูดเพื่อให้สามารถเกี่ยวไอ้ปลอกปากกาเจ้าปัญหาออกมาได้ มันก็คงไม่ยาก
"เจอแล้ว" ผมร้องบอกหลังจากแหย่ไปเกือบสุดนิ้ว ไอ้ต้ากัดฟันกรอด ไอ้อาร์ตก็ช่วยลุ้นซะตัวโก่ง ผมพยายามเอาปลายนิ้วเขี่ยปลอกเพื่อให้มันมีพื้นที่พอจะเอาออกได้ แต่มันกลับไม่เป็นดังคาด
"ไอ้ต้น มึงอย่าดันมันดิ แม่งลึกกว่าเดิมอีก" ไอ้ต้าร้อง ผมรีบหยุดนิ้ว ตอนนี้ผมเริ่มกังวลแล้ว ปลอกปากกาถึงมันจะไม่ใหญ่ แต่พอมันเข้าไปแล้วมันออกยากกว่าถุงเท้า แถมมันยังแข็งอีก โหยยย ไอ้ต้า กูผิดอีกแล้วอ่ะ แล้วทำไมต้องเป็นมึงที่ซวย
"เอาเคครื่องดูดฝุ่นมาดูดดิ" ไอ้อาร์ตเสนอ เชี่ยแม่งกูขอลองเอามาดูดตูดมึงให้ไส้ปลิ้นก่อนเหอะ "ไอ้เหี้ย ไม่เอา" ผมร้องบอกไอ้อาร์ต ไอ้ต้ามันก็คงไม่เอาด้วย "เจ็บป่าวครับ" ผมถามไอ้ต้า ไอ้ต้าส่ายหน้า "ม่เจ็บ แต่มันอึดอัด รีบหาทางเอาออกเหอะ" ไอ้ต้าบอก
"ถ้าต้นเอาปากกาเสียบเข้าไปใหม่ แล้วให้มันลงล็อก มันจะออกไหมอ่ะ" ผมถามพร้อมเสนอแนวทางแก้ปัญหา ไอ้ต้าทำหน้าเหย "เดี๋ยวมันเข้าลึกกว่าเดิม ไม่เอาอ่ะ" ผมเลยรีบบอก "เดี๋ยวพอเข้าไปได้แล้วพี่ต้าก็ขมิบตูดดิ ขมิบแรงๆนานๆเลยนะ จะได้ไม่ลึกว่าเดิม
ไอ้ต้าหยุดคิดนิดนึง "เออ กูลองดู แต่อย่าดันแรงนะเว้ย" ไอ้ต้าอนุญาตในที่สุด ผมเอาปากกาจ่อรูตูดไอ้ต้าแล้วค่อยๆกดปลายหัวสักหลาดเข้าไปช้าๆ ไอ้ต้าปล่อยกล้ามเนื้อตรงก้นเต็มที่เพื่อให้ผมแยงปากกาเข้ารูได้โดยง่าย
"เออ ตรงนั้นแหละ" ไอ้ต้าร้องบอก ผมจับหลังมันให้ตรง "เกร็งเลย" ไอ้ต้าเกร็งขมิบตูดแน่น ผมค่อยๆดันปากกาเข้าไป ไม่รู้มันตรงปลอกหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ไอ้ต้าอะหน้ายิ่งกว่าตอนโดนกูเย็ดตูดอีก
"เจ็บไหม ทนหน่อยนะ" ผมร้องบอก ไอ้ต้ากัดฟันเกร็งเต็มที่ ผมดันเข้าไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่ามันเข้าล็อกแล้ว เลยบอกไอ้ต้า "เลิกเกร็งได้แล้ว คราวนี้คลายให้เต็มที่เลยนะ" ผมบอกไอ้ต้า ไอ้ต้าพยักหน้า ก่อนจะก้มหน้าลงกับพื้น มันคงนึกสภาพตูดมันตอนนี้ออก ผมค่อยๆจับปลายปากกาที่ติดอยู่แค่ผลายนิ้วหมุนออกมาทีละน้อย ไอ้ต้าครางฮือ ปากก็ร้องบ่น
"ไอ้ต้น เบาหน่อย อย่าหมุนด้วย ตรงปลอกมันมีรอยหยัก" ไอ้ต้าร้องบอกผม ผมจึงหยุดหมุน "ช่วยเบ่งด้วยดิ " ผมบอก ไอ้ต้าออกแรงเบ่งอีกหน่อยพร้อมกับมือผมที่ดึงปากกาออกมาช้าๆ "ออกแล้วๆๆ" ผมร้องอย่างดีใจที่เห็นขอบของปลอกปากกาโผล่ออกมา
"รีบเอาออกเลย กูเจ็บแล้ว ไอ้ต้าร้องบอก ขอบคมๆของปลอกปากกามันคงบาดรูตูดไอ้ต้าตอนเอาออก ผมรีบดึงชิ้นส่วนที่เหลือออกจนหมดด้าม ไอ้ต้าถอนหายใจโล่งอกที่มันไม่ต้องกลายเป็นมนษย์ปากกาทอง
"ออกมาแล้วนะ หายเจ็บหรือยัง" ผมบอกไอ้ต้า ไอ้ต้ามองหน้าผมนิ่ง ผมเอาหน้าซุกหมอนที่ไอ้ต้าหนุนอยู่ ตาจ้องตาห่างกันไม่ถึงคืบ "พี่ต้า ต้นขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ" ผมบอกไอ้ต้าหน้าอย่างเศร้า ไม่ใช่กูแกล้งนะเว้ย กูเศร้าจริง
"เลิกพูดคำว่าขอโทษได้แล้วต้น" ไอ้ต้าพูดกับผมน้ำเสียงจริงจัง ผมอึ้งนิ่งไปนานจนไอ้ต้าพูดต่อ "พี่ไม่อยากได้ยินต้นขอโทษอีก เพราะถ้าต้นขอโทษแปลว่าต้นต้องทำอะไรผิด" ผมเงียบอึ้ง น้ำตาเริ่มคลอเบ้าแล้วดิ ก็กูไม่ได้ตั้งใจนี่
"พี่ไม่ได้โกรธต้นนะครับ แต่ที่พี่พูดเพราะพี่อยากให้ต้นคิดอะไรก่อนทำ เรื่องแค่นี้พี่ไม่โกรธต้นหรอกนะ แต่ถ้าต้นทำอะไรที่มีผลตามมาแย่ๆ แล้วต้นต้องมานั่งขอโทษพี่อยู่ทุกวัน พี่ไม่เอานะ" ไอ้ต้าพูดน้ำเสียงหนักแน่น เน้นย้ำความคิด
ผมเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตา ผมไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เพื่อนเห็น กับไอ้ต้าแล้วผมไม่เคยที่จะปิดบังความรู้สึกตัวเอง แต่ถ้ามีเพื่อนอยู่ ผมก็มักจะแสดงความรู้สึกที่มันเข้มแข็ง ผมไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมเป็นไอ้อ่อน ไอ้ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไอ้บ๊วย ไอ้ห่วย หรืออะไรที่ใครๆชอบพูดกัน
"ต่อไป ต้นจะคิดก่อนทุกครั้งครับ ต้นสัญญา" ผมพูดกับไอ้ต้า น้ำตาที่มันจะไหลเมื่อกี้ตอนนี้ไหลอาบเป็นสายแล้ว ไอ้ต้าเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ "ร้องไห้ทำไมครับ พี่ไม่เป็นไรสักหน่อย" ทำไมจะไม่เป็น ถ้าเอาไม่ออกนี่คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆเลยว่ะ
"ก็ต้นเสียใจนี่ที่ทำพี่ต้าเจ็บตัวตลอดเลย ต้นทำพี่แขนหัก ทำพี่เจ็บตูด แล้วก็จะต้องมาเสียตูดให้ไอ้อาร์ตอีก" ผมพูดไปน้ำตาไหลไป ไอ้ต้าอมยิ้มอย่างเอ็นดู มือข้างที่ไม่หัก แต่ก็เคยเป็นมือข้างที่นิ้วหักเพราะโดนผมกระชากกระเป๋าเมื่อตอนที่เข้าใจผิดกันครั้งก่อนลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา
"ถ้าต้นเลือกได้ ต้นอยากเจ็บแทนพี่" ผมบอกไอ้ต้า ไอ้ต้าเลื่อนหน้ามาจูบผมที่หน้าผาก ผมหมดแรงจะยืนหยัดความเข้มแข็งต่อหน้าใครๆแล้ว ผมโผกอดไอ้ต้าแน่นแล้วซุกหน้าลงที่หน้าอก เสียงหัวใจที่มีแต่คำว่าให้อภัย ดังก้องอยุ่ตรงหน้า "ไม่ต้องมาเจ็บแทนพี่หรอกน้องชาย พี่เป็นพี่นะ ยังไงพี่ก็ต้องเสียสละ" ไอ้ต้าพูดกับผมอย่างจริงใจ ความจริงข้อนี้มันอยู่ในใจผมตลอดเวลาอยูแล้ว ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไอ้ต้าทำด้วยความรู้สึกตรงข้ามกับความในใจของมัน
"อิจฉามึงจังวะต้น กูอยากมีพี่แบบนี้จัง" ไอ้อาร์ตพูดขึ้นมา ผมกับไอ้ต้าหันไปดู อ่าว เมียใครมานั่งร้องไห้อยู่ปลายตีนกูวะ "ไอ้อาร์ต มึงเป็นเพื่อนกู มึงก็เป็นน้องพี่ต้าด้วยแหละ" ผมบอกไอ้อาร์ตที่นั่งปาดน้ำตา "ใช่ๆ อาร์ตก็เป็นน้องพี่คนนึงนะ" ไอ้ต้าสนับสนุน ไอ้อาร์ตยิ้มออกผมเลยกวักมือเรียกมันมาใกล้
"นอนตรงนี้ดิ" ผมบอกไอ้อาร์ตให้มานอนตรงกลางระหว่างผมกับไอ้ต้า สำหรับผมกับไอ้ต้าแล้วผมมั่นใจอยู่อย่างนึงว่าไม่มีใครที่จะมาคั่นกลางความรู้สึกของเราสองคนได้ แต่ผมอยากให้ไอ้อาร์ตได้รับความรู้สึกอบอุ่นนั้น เหมือนที่ผมได้รับอยู่ตอนนี้
ไอ้อาร์ตไม่ใช่คนที่ขาดความอบอุ่นจากครอบครัว พ่อแม่และพี่สาวของมันล้วนให้ความรักความอบอุ่นในครอบครัว แต่อาร์ตมันก็เป็นแค่คนคนนึงที่มีความรู้สึกต้องการเหมือนคนอื่นเขา ข้อนี้ผมเข้าใจไอ้อาร์ตดี ที่ผ่านมามันไม่เคยบ่นน้อยใจหรือเสียใจที่ผมไม่สามารถเป็นอะไรกับมันได้มากกว่าเพื่อน สิ่งที่มันพูดอยู่เสมอก็คือ ผมกับมันเป็นเพื่อนกันดีว่าเป็นแฟนกัน เพราะคำว่าเพื่อนไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต มีแต่ปัจจุบัน ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามเราเห็นว่าคนคนนึงไม่ใช่เพื่อนเรา นั่นก็คือเราเห็นเขาเป็นศัตรู
ผมเอามือวางพาดบนอกไอ้อาร์ตที่นอนต่ำลงไป พี่ต้าเลื่อนมือจากหัวผมไปลูลบหัวไอ้อาร์ตด้วย "อาร์ตเป็นน้องพี่แล้วนะ อย่าแสบเหมือนไอ้ต้นล่ะ" อ้าวไอ้เชี่ย ยังซึ้งไม่เสร็จจะชวนกูโชว์แสบอีกแล้วเรอะ "ใครแสบ ไม่มีอ่ะ" ผมเถียง ไอ้ต้าเอามือมาบีบจมูกผม
"ไม่แสบแล้วไอ้หน้าที่เยินๆเนี่ย ได้มาจากไหนวะ" อ้าว กูโดนต่อยไง แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวกับความแสบของกูซะหน่อย แค่กูถีบไอ้นักบาสโหดนั่นมันไปตีนเดียวเอง "เจ็บอ่ะ" ผมร้องบอกไอ้ต้า ไอ้ต้าเลยเลิกบีบจมูกผม จ้องหน้าผมยิ้มๆ
"ทีอย่างนี้มาร้องว่าเจ็บ ทีทำคนอื่นไม่เห็นกลัวคนอื่นเจ็บเลยนะ" แสรดดดดดดดดดดด ก็กูบอกแล้วไงว่าขอโทษ อย่าพูดอีกดิ เอ๊ะ พูดถึงเรื่องนี้ กูลืมไปเลยว่า "ไอ้อาร์ต มึงคิดจะเอาพี่ชายมึงจริงๆเหรอ" ผมถามไอ้อาร์ตเรื่องเย็ดไอ้ต้า
"กูก็เหมือนมึงไงต้น เอาพี่เอาน้อง" ไอ้อาร์ตตอบ ในผมหายแว้บ ไอ้ต้าก็หน้าขรึมขึ้นมาทันที "ไอ้อาร์ตอย่าเอาเลยนะ ไม่ดีหรอก" ผมร้องบอก ไอ้อาร์ตส่ายหัว "ไม่ได้ แค่นี้กูก็ขาดทุนป่นปี้แล้ว ยังไงกูก็ต้องได้เอา" ไอ้อาร์ตตอบสียงแข็ง
ผมเหลือบมองไอ้ต้า ไม่พบอะไรบนดวงตานิ่งขรึมนั้น ผมเอามือลูบหน้าอกไอ้อาร์ต "กูขอมึงได้ป่าววะอาร์ต อย่าเอาพี่กูเลย กูขอร้อง" ผมพูดกับไอ้อาร์ต แต่ตามองหน้าไอ้ต้าตลอดเวลา "แล้วมึงจะมาชวนกูเล่นเกมทำไม ถ้ามึงเล่นแพ้แล้วโกงแบบนี้" ไอ้อาร์ตพูด ผมสะอึกทันที ถ้าผมเป็นไอ้อารืตในฐานะผู้ชนะ ผมก็ต้องมีสิทธิได้รางวัลตามกติกา
ผมมองหน้าไอ้ต้าแล้วก็ตัดสินใจ อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าผมต้องยอมเสียสละ ไอ้ต้าไม่ใช่คนโลเล มันจริงจังทุกเรื่อง ในเมื่อเรื่องนี้มันเล่นอยู่ในเกมด้วยแล้วเกิดแพ้ มันก็ต้องยอมเสียในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากเสีย ผมเลื่อนมือจากผมไอ้อาร์ตมาวางตรงหน้าอกไอ้ต้า
"อาร์ต มึงจะโอเคไหม ถ้ากู... ถ้ากูยอมเสียตูดให้มึง แทนพี่ต้า"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะค้าบบบบ