ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 248 อั้ยละอ่อนเจี้ยวโตอินเจียงใหม่ 5

มาลุ้นไอ้อาร์ตกันต่อเน้อออออ
*******************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 248 อั้ยละอ่อนเจี้ยวโตอินเจียงใหม่ 5

"พอแล้วต้น มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กูได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว" ไอ้อาร์ตพูดแล้วหันหลังกลับเดินไปทางบันได ผมที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นมองไอ้อารืตเดินลับไปก็ได้สติ วิ่งตามไอ้อาร์ตไป "อาร์ต" ผมได้แต่เรียกชื่อไอ้อาร์ต ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี

"ขอกูอยู่คนเดียวได้ไหม" ไอ้อาร์ตพูดเสียงสั่นเครือ ผมอึ้งไปเล็กน้อย แต่พอไอ้อาร์ตมันไขประตูห้องเข้าไป ผม็กอดมันไว้จากข้างหลัง "มึงมีกูอยู่นะอาร์ต" ผมบอกไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตตัวสั่นเทิ้มก่อนปล่อยโฮออกมา

ผมจับไหล่ไอ้อาร์ตให้หันมาแล้วกอดมันไว้แน่น ไอ้อาร์ตร้องไห้สะอึกสะอื้น "ร้องเลยเว้ย ร้องไปเลย กูเข้าใจความรู้สึกมึง" ผมบอกไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตซบหน้ากับหน้าอกผมแล้วสะอื้นฮั่กๆ นี่กูทำผิดไปใช่ไหม ถ้ากูไม่ใจร้อน ปล่อยให้เขาสองคนได้พูดคุยกัน ได้เปิดใจกันเอง มันย่อมดีกว่าได้ยินเพราะคนอย่างกูไปกระตุ้นไอ้บี้มัน

ผมปล่อยให้ไอ้อาร์ตซบอกร้องไห้อยู่นาน ความรู้สึกเงี่ยนอยากเย็ดมันไม่มีอีกแล้ว ในใจตอนนี้เหลือแต่ความสงสาร ผมรู้หรอกว่าไอ้อาร์ตมันไม่อยากได้ความสงสารจากใครทั้งนั้น แต่เมื่อมองดูภาพตรงนี้ผมก็อดสงสารมันไม่ได้ คนดีๆอย่างมันทำไมต้องมาเจอแต่เรื่องผิดหวังก็ไม่รู้

ผมคิดถึงไอ้ต้าขึ้นมา ถ้าในตอนนี้ไอ้ต้าอยู่ข้างๆ มันคงมีวิธีทำให้ไอ้อาร์ตกลับมามีความสุขได้อีกครั้งแน่ๆ เวลาผ่านไปช้าๆจนเหมือนโลกหยุดหมุน ผมเอามือลูบหัวไอ้อาร์ตไม่ได้พูดอะไรสักคำ ทั้งๆที่ในใจคับแน่นจนแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง

ไอ้อาร์ตร้องไห้จนเคลิ้มหลับไป ผมปล่อยให้มันนอนซุกหน้าอกผมไว้อย่างนั้น กลับกลายเป็นผมเองที่นอนไม่หลับ ในใจคิดแต่เรื่องไอ้อาร์ต อยากให้มันมีความสุข มีคนรักให้สมกับที่มันมีความรักเผื่อแผ่ให้คนอื่นตลอดเวลา ไอ้ต้นนะไอ้ต้น ทีคนอื่นมึงเพิ่งรู้จักเขาแต่มึงก็ทำให้เขารักกันได้สำเร็จ แล้วทำไมกับคนที่มึงรู้จักมาเนิ่นนาน มึงทำไมช่วยเขาไม่ได้วะ

ผมเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เที่ยงคืนกว่าแล้ว ไอ้ต้ามันคงหลับไปแล้ว แต่ผมก็ตัดสินใจกดส่งข้อความหาไอ้ต้ามัน "คืนนี้ต้นขอนอนกอดไอ้อาร์ตนะ รักพี่ต้านะครับ" ผมส่งข้อความให้ไอ้ต้าแล้วพยายามข่มตาหลับ สักพักไอ้ต้าก็โทรกลับมา

"มีอะไรหรือเปล่าต้น" ไอ้ต้าถามอย่างเป็นห่วง ผมเหลือบตามองไอ้อาร์ตที่ยังหลับสนิท ขอบตาแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก "เดี๋ยวนะ" ผมบอกไอ้ต้าแล้วค่อยๆ จับไอ้อาร์ตให้ลงนอนกับหมอน ก่อนเดินไปคุยกับไอ้ต้าที่ระเบียง

ผมเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ไอ้ต้าฟัง ไอ้ต้าไม่ได้ตำหนิผม ไม่ได้ตำหนิไอ้บี้หรือใครเลย สิ่งที่ไอ้ต้าพูดเป็นเหมือนสิ่งที่สะกิดต่อมยอมรับความจริงให้กับผม "ในเมื่อไอ้บี้มันเลือกที่จะรักไอ้อาร์ตแบบเพื่อน เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปปฏิเสธความคิดของมัน" ผมมองหน้าไอ้อาร์ตผ่านแสงที่ลอดมาจากช่องไฟตรงทางเดิน ไอ้อาร์ตยังหลับสนิทอยู่

ผมจุดบุหรี่แล้วพ่นควันออกเป็นสาย จริงอย่างไอ้ต้าว่า ในเมื่อไอ้บี้มันเลือกจะรักแบบนั้นแล้วกูจะไปสั่งให้มันทำอย่างนั้นอย่างนี้ทำไม ผมยังคุยกับไอ้ต้าในเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ ตามองไปไกล พอทอดสายตากลับมาอีกครั้ง ก็เห็นกลุ่มควันลอยออกมาจากห้องที่อยู่ข้างใต้ ไอ้บี้ยังไม่นอน

ผมตัดสินใจบอกลาไอ้ต้าแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนเดินออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ผมเดินลงบันไดมาอีกชั้นนึง ห้องไอ้บี้ยังคงเปิดไฟเหมือนเจ้าของเองก็คงนอนไม่หลับเหมือนกัน ผมยืนอยู่หน้าห้องไอ้บี้อยู่นานก่อนตัดสินใจเคาะประตู

สักพักประตูห้องก็เปิดออก ไอ้บี้เองก็ดูท่าทางแปลกใจที่เห็นผม หน้าไอ้บี้แดงก่ำคงเป็นเพราะเบียร์ที่มันซัดเข้าไปเต็มที่ มันเปิดประตูแล้วเดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ผมเดินตามเข้ามา ผมปิดประตูช้าๆ แล้วกดปิดไฟ

"มึงจะทำอะไร" ไอ้บี้ร้องถาม ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันหรอก สิ่งที่ผมกลัวคือไอ้อาร์ตจะกลับลงมาตามหาผมอีกครั้ง แล้วมันจะได้ยินอะไรที่ทำให้หัวใจต้องเจ็บอีกหรือเปล่าแค่นั้น "มึงไปคุยกับกูตรงระเบียงแล้วกัน" ผมพูดเบาๆ ก่อนเดินนำไปตรงระเบียง

ไอ้บี้เดินตามมาช้าๆ มันเห็นผมนั่งพิงราวระเบียงอยู่มันก็เลยลงนั่งข้างๆ "ไอ้บี้ กูถามอะไรมึงหน่อย มึงบอกกูตามความเป็นจริงนะ" ผมเริ่มต้น ไม่มีอะไรต้องอ้อมค้อมแล้ว ในเมื่อความจริงทุกอย่างที่กูกับไอ้อาร์ตมีมันถูกเปิดเผยไปหมดแล้ว เหลือแต่ความจริงของไอ้บี้ที่กูต้องเค้นออกมา

ไอ้บี้มองหน้าผม มือจับบุหรี่อัดใส่ปากแล้วพ่นออกมา "กูถามจริงๆ มึงเป็นเกย์หรือเปล่า" พอจบคำถาม ไอ้บี้เงยหน้ามองผม ทำสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกู ไอ้บี้หันกลับไปมองุหรี่ในมือ เปลวไฟวูบวาบแดงขึ้นอีกครั้งก่อนจะถูกแทนที่ด้วยควันมะเร็งสีขาวขุ่น

"กูไม่รู้" ไอ้บี้ตอบ ผมยิ้มกับตัวเองในความมืด ไอ้เพราะมึงไม่รู้นี่แหละที่ทำร้ายเพื่อนกู ผมปล่อยให้คำตอบของมันลอยหายไปในอากาศ ก่อนจะถามอีกคำถาม "แล้วมึงคิดกับไอ้อาร์ตยังไง" ผมถาม ไอ้บี้จ้องมองบุหรี่ในมือ

"ไอ้อาร์ตมันเป็นคนดี กูรู้สึกดีทุกครั้งเวลากูอยู่กับมัน" ไอ้บี้ตอบออกมา ผมใส่อีกคำถาม "แล้วมึงรู้ได้ไงว่าที่มึงรู้สึกกับไอ้อาร์ต ไม่ใช่ความรัก" ผมถามไอ้บี้มัน ไอ้บี้เงยหน้ามองผม น้ำตามันไหลออกมา "ไอ้ต้น ถ้ามึงรักเค้าแล้วทำให้เค้าต้องเจ็บ มึงจะรักเค้าไหมวะ" คำถามไอ้บี้เล่นเอาผมสะอึก คำบางคำที่เคยได้ยิน "รักไม่ใช่การครอบครอง แค่ได้มองก็สุขใจ" อาจจะตรงกับเรื่องนี้ทีเดียว

ผมเอามือแตะไหล่ไอ้บี้เบาๆ "มึงเล่าให้กูฟังหน่อย ว่าทำไมเรื่องนี้ต้องทำให้มีใครเจ็บ" ผมถามไอ้บี้ตรงๆ ไอ้บี้มันนิ่งไปสักพักก่อนเปิดเผยเรื่องราวของมันให้ฟัง ไอ้บี้มันเล่าถึงครอบครัวของมัน มันมีน้าชายคนนึง เอ๊ะ หรือว่าน้าสาวดีวะ เอ่อ น้าชายอ่ะแหละ แต่จิตใจเป็นหญิง แล้วทำให้ที่บ้านมันมีปัญหา โดยเฉพาะกับแม่ของไอ้บี้มัน ถึงกับประกาศตัดพี่ตัดน้องกันเลยทีเดียว รายละเอียดเรื่องนี้กูคงไม่เล่า เพราะมันไม่เกี่ยวกับเรื่องของกู

"แล้วทำไมมึงต้องเอาเรื่องนี้มาแบกไว้เองวะ" ผมถามไอ้บี้หลังจากที่มันเล่าเรื่องของมันจบ ไอ้บี้เงยหน้ามองผม "กูก็ไม่ได้อยากแบกเอาไว้หรอก แต่ถ้ามึงมีแม่ที่เกลียดคนที่เป็นเกย์ แล้วมึงจะกล้าเป็นไหม" ไอ้บี้ถามผม ผมนั่งคิดถึงเรื่องตัวเอง อาจจะเพราะกูไม่มีพ่อมีแม่ให้ต้องแคร์ กูก็เลยมองข้ามจุดนี้ไป็ได้

"ถ้ากูจะรักไอ้อาร์ตแบบแฟน แล้วแม่กูต้องเกลียดกู กูขอไม่รักมันดีกว่า ไอ้อาร์ตมันจะได้ไม่เจ็บด้วย มึงเข้าใจกูใช่ไหมต้น" ไอ้บี้ถามผมกลับ ผมนิ่งอึ้งในสิ่งที่ไอ้บี้มันพูด มันพูดสิ่งที่ถูกทุกอย่าง เป็นสิ่งที่ควรทำ แต่... แต่มันเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึก บางครั้งคนเราก็เลือกจะทำในสิ่งที่ถูกต้อง มากกว่าสิ่งที่ถูกใจ

"ถ้ามึงไม่อยากให้ไอ้อาร์ตเจ็บ มึงควรจะบอกความจริงทุกอย่างกับไอ้อาร์ต ถ้ามึงรักมัน มึงควรจะไปบอกมันว่ามึงรักมากแค่ไหน" ผมกลับบอกไอ้บี้ไปอีกทาง ไอ้บี้มองหน้าผม "ถ้ามึงได้บอกรักคนที่มึงรัก ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงมึงก็ได้ทำในสิ่งที่ควรต้องทำนะ" ผมบอกไอ้บี้

"แล้วไอ้อาร์ตมันจะไม่เจ็บเหรอ" ไอ้บี้ถาม ผมเข้าใจความรู้สึกมันดี "เจ็บ แต่กูบอกได้เลยว่ามันเจ็บน้อยกว่าการที่มันรักมึงโดยที่ไม่ได้รู้ว่ามึงก็รักมัน" ผมบอกไอ้บี้ด้วยใจสัตย์จริง การรักกันไม่จำเป็นต้องได้ใช้ชีวิตร่วมกันหรอก บางทีแค่ได้รู้สึกรัก แค่ได้เป็นห่วงเป็นใยกัน มันก็ดีกว่าการที่ไม่มีใครให้รัก ให้ได้เป็นห่วงเลย

"ไปบอกไอ้อาร์ตมันเหอะ อย่างน้อยมันจะได้รู้ว่า ความรักที่มันให้มึงไป มันมีค่ากับมึงหรือเปล่า" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้บี้มีสีหน้าสดชื่นขึ้น มันเช็ดน้ำตาออกจากหน้าแล้วลุกขึ้นยืน ผมเดินตามมันกลับไปในห้อง "เอ่อ ห้องไอ้อาร์ตไม่ได้ล็อกนะ" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้บี้หันมามอง ผมแกล้งมองเสไปทางอื่น "แล้วก็คืนนี้กูขอนอนห้องมึงนะ" ผมบอกไอ้บี้ ไอ้บี้หันหน้ามาทำหน้าตาฉงน

"อ่อ อีกอย่าง ไอ้ถุงยางที่กูซื้อมา กูให้มึงใช้ได้นะ แต่อย่าใช้ของกูคืนเดียวหมดล่ะ เก็บไว้ใช้วันหลังบ้างก็ได้"

**************************************************


เย้สสสส สำเร็จแล้วว้อยยยยยยยยย
***************************************************

ตอนนี้ลงแบบไม่ยาวมากนัก กลัวมีคนลงแดงตายไปก่อน อิอิ เดี๋ยวคืนนี้ๆมาลงให้อีกตอนครับ

ปล. วันนี้วันเกิดใครหว่า ขอให้ควยใหญ่กระโปกโตแล้วกัน ถ้าไม่อยากใหญ่เอง ก็ขอให้ได้เจอคนที่ควยใหญ่ๆ มารักแล้วกันครับ อิอิ