ซี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
*******************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 246 อั้ยละอ่อนเจี้ยวโตอินเจียงใหม่ 3
"พาเพื่อนจากกรุงเทพมากินไส้หนุ่มๆ เอ้ย ไส้หนุ่มน้ำพริกอั่ว เอ้ย ไส้อั่วน้ำพริกหนุ่มน่ะ" แหมไอ้อาร์ต ถ้ามึงจิ้มด้วยแคมหมู เอ้ย แคบหมูด้วยนี่มันคงสุดยอดพิลึกล่ะ แต่กูฮาว่ะ แม่งอายจนหน้าแดงที่พูดผิด เพื่อนๆไอ้บี้หัวเราะกันใหญ่ ส่วนไอ้บี้อ่ะแม่งมองกูหัวจรดตีนทีเดียว
"เอ่อ นี่ต้น เพื่อนเราจากกรุงเทพ" ไอ้อาร์ตแนะนำ ผมยังไม่ยอมปล่อยมือที่โอบคอไอ้อาร์ต "หวัดดี" ผมพูด ไอ้บี้มันหวัดดีตอบ แต่ตาจ้างมาถึงมือที่กูโอบคอไอ้อาร์ตแน่น ไอ้อาร์ตแนะนำเพื่อนๆของมันทีละคน ตาไอ้บี้ยังคงจ้องมอง
"แล้วมึงไปไหนกันต่อ" ไอ้บี้ถามไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตมองหน้ากูก่อนตอบ "อ่อ เดี๋ยวเดินดูของแถวนี้หน่อยเดี๋ยวก็กลับแล้ว" แหม ไอ้บี้ท่าทางมันจะสนใจไอ้อาร์ตอยู่ไม่น้อยนะ ตานี่จ้องแทบทะลุเลย "แล้วบี้ล่ะ ไปไหนกันมา" ไอ้อาร์ตถาม ไอ้บี้มันตอบแล้วมันก็พูดกับไอ้อาร์ตต่อ
"กูไปด้วยได้เปล่าวะอาร์ต" อ้าวเฮ้ย แล้วเพื่อนมึงล่ะ ไอ้บี้ไม่รอให้ถาม "เฮ้ย เดี๋ยวกูไปเดินดูของกับไอ้อาร์ตหน่อย พวกมึงกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวกูตามไป" แน่ะไอ้เวร มีสั่งเพื่อนเสร็จสรรพ สงสัยงานจะเข้าไอ้อาร์ตแล้วละมั้ง ไอ้อาร์ตหันมาหาผม ผมยักคิ้วให้มันนิดนึงเป็นอันรู้กันว่ากูโอเคที่จะให้ไอ้บี้มันไปด้วย
ไอ้บี้โบกมือลาเพื่อนแล้วเดินประกบไอ้อาร์ตอีกข้าง ผมยังไม่ปล่อยมือที่โอบคอไอ้อาร์ตแน่น ไอ้อาร์ตมันเริ่มกังวล มันแกะมือผมใหญ่จนผมต้องกระซิบบอกมันให้อยู่เฉยๆ แต่ไอ้อาร์ตดูจะเป็นกังวลกว่าที่คิด มันดึงแกะมือผมไม่หยุด ปากก็บอกเสียงต่ำๆ "ปล่อยกูก่อนเหอะ" อ้าวไอ้นี่ ตกลงกันไว้แล้วนี่หว่า แค่ผิดวันเท่านั้นเอง
ไอ้อาร์ตเห็นผมไม่ยอมปล่อย มันก็เลยจำใจเดินไปโดยมีผมกอดคอไปตลอดทาง ผมแกล้งทำตัวสนิทสนมกับไอ้อาร์ตเป็นพิเศษ กอดรัดฟัดเหวี่ยงไอ้อาร์ตเต็มที่แบบไม่กลัวสายตาใคร ไอ้อาร์ตหน้าแดง มันคงทั้งอายทั้งกลัวว่าไอ้บี้จะเห็น โธ่ กูเห็นไอ้บี้มันแอบมองตั้งหลายรอบแล้ว
ไอ้อาร์ตมันคงทนไม่ไหว "ไอ้ต้น กูไปห้องน้ำก่อนนะ" ไอ้อาร์ตบอกก่อนสลัดตัวหลุดจากแขนผม "เฮ้ย กูไปด้วยดิ" ผมร้องพลางจะเดินตาม แต่ไอ้อาร์ตโบกมือ "ไม่ต้อง มึงอยู่เป็นเพื่อนไอ้บี้มันก่อนเดี๋ยวกูมา" ไอ้อาร์ตสั่งหน้าแดงๆ ผมเลยจำใจอยู่กับไอ้บี้ที่ทำท่าเป็นเลือกของอยู่ ทั้งที่ตาแอบมองอยู่ตลอดเวลา
"ต้นสนิทกับอาร์ตมากเลยเหรอ" ไอ้บี้ถามผมลอยๆ สายตายังคงมองของอยู่ เหมือนไม่ได้สนใจสิ่งที่ตัวเองพูด "อ่อ่ สนิทมากดิ ตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว" ผมพูดยิ้มๆ ในใจเริ่มเบิกบานเพราะเห็นไอ้บี้มันออกอาการอย่างเห็นได้ชัด ถ้ามึงรู้ความจริงว่าตูดไอ้อาร์ตโดนกูเจอาะเป็นคนแรกนี่มึงจะคิดยังไงวะ
"แล้วบี้ล่ะ เห็นอาร์ตเคยบอกว่าสนิทกับบี้นี่" ผมถามกลับ ไอ้บี้เงยหน้ามอง "เหรอ มันบอกอย่างนั้นเหรอ" ผมยักไหล่ทำแบบไม่สนใจเท่าไหร่ "เออ ก็สนิทนะ" ไอ้บี้ตอบสั้นๆ ผมแกล้งหยิบของเล็กๆขึ้นมาดู "เฮ้ยบี้ ไอ้อาร์ตมันจะชอบไอ้นี่ไหมวะ" เห็นป่ะ ไอ้เรื่องใส่ไฟสุมไฟให้ชาวบ้านเนี่ยไอ้ต้นถนัดนัก
"ไม่รู้ดิ ต้นสนิทกับมันก็น่าจะรู้" ไอ้บี้พูดห้วนๆอีก แหงแซะ มันมีใจให้กันแน่ๆ ไอ้อาร์ตยังไม่กลับมา ไอ้บี้ทำเป็นเลือกของ สักพักไอ้บี้ก็เงยหน้าถามผม "แล้วต้นพักที่ไหน พักกับอาร์ตหรือเปล่า" แหงแซะ ก็เมียกูนี่หว่า กูก็ต้องนอนกับเมียดิ ถึงจะไม่ใช่เมียสุดที่รักที่นั่งปั่นงานอยู่กทม.ก็เหอะ
"อ่อ ใช่ๆ" ผมตอบทำหน้าตายิ้มๆ ไอ้บี้เงยหน้ามาเจอหน้าผมพอดี "อือ ผมกลับก่อนนะ ฝากบอกอาร์ตด้วยนะ" อยู่ดีๆ ไอ้บี้ก็บอกออกมา ผมชะงักจะอ้าปากเรียกมันไว้ก่อนแต่มันก็เดินไปแล้ว สักพักไอ้อาร์ตก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
"ต้น บี้ไปไหนล่ะ" ไอ้อาร์ตหันมองซ้ายขวาแต่ไม่เห็นไอ้บี้แล้ว "มันหึงมึงกลับไปแล้วมั้ง" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้อาร์ตเลิกคิ้ว "จริงอ่ะ มันแสดงออกว่าหึงกูเหรอ" ผมยิ้มชอบใจ ขนาดไอ้อาร์ตมันอยากรู้จนถามออกมา มันยังอายหน้าแดง "หึงเปล่าไม่รู้ แต่กูว่ามีเชื้อแหงๆ" ผมบอกยิ้มๆ
ไอ้อาร์ตมองหน้าผม เหมือนไอ้อาร์ตมันจะรอให้ผมพูดอะไรมากขึ้นอีก ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินดูของไปเรื่อย สักพักก็ชวนไอ้อาร์ตกลับหอ ไอ้อาร์ตเดินเงียบๆตามผมไปตลอดทาง ผมเห็นมันเงียบผิดปรกติก็เลยถาม "เป็นอะไรเปล่าวะอาร์ต" ผมถามไอ้อาร์ตมันตรงๆ ไอ้อาร์ตส่ายหน้าเล็กๆ
"เปล่าหรอก กูแค่คิดอะไรนิดหน่อย" ไอ้อาร์ตตอบ แต่สีหน้ามันไม่ได้บอกเลยว่านิดหน่อยน่ะ "ทำไมวะ กลัวไอ้บี้มันไม่รับรักมึงเหรอ" ผมถามตรงๆ ไอ้อาร์ตก้มหน้า "กูกลัววะต้น" ไอ้อาร์ตตอบอีก ผมหยุดเดินจับไหล่มัน "ทำไมต้องกลัว ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย"
ไอ้อาร์ตก้มหน้า "ไม่รู้ดิ กูกลัวว่าถ้ามันไม่ได้เป็นแบบที่กูคิด กูกลัวกูรับมันไม่ไหวว่ะ มันจะเจ็บไหมวะ" ไอ้อาร์ตมองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ ผมเองก็ไม่เคยเจ็บแต่กูก็มั่นใจว่า ถ้าเกิดกูต้องเจ็บเพราะเรื่องแบบนี้กูคงทนไหว ยกเว้นถ้าเป็นไอ้ต้าทำกูเจ็บ กูคงตายแน่ๆ
"ไอ้อาร์ต กูให้มึงเลือกแล้วกัน ระหว่างไอ้บี้มันรู้ว่ามึงคิดยังไงกับมัน หรือมงอยากเก็บความรู้สึกนี่ไว้กับตัว จนมึงใกล้จะตายแล้วมารำพึงกับตัวเองว่า วันนั้นทำไมไม่พูดออกไป" ผมบอก ไอ้อาร์ตมองหน้าผม "กูอยากให้มันรู้ แต่กูไม่ชอบเจ็บนี่หว่า กว่ากูจะทำใจรับเรื่องมึงได้ กูก็เจ็บไม่น้อยแล้วนะ" ไอ้อาร์ตพูดเบาๆ แต่เล่นเอาผมสะอึก
จริงของไอ้อาร์ตมัน มันเคยบอกว่าที่มันรักผมแต่ไม่ขอเป็นแฟนก็เพราะมันกลัวจะเจ็บ แต่การทำให้ใจตัวเองคิดตรงข้ามกับความเป็นจริงมันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก กับไอ้บี้มันคงเป็นครั้งที่สองที่ไอ้อาร์ตมันคงรู้สึกดีๆด้วยจริงๆ แล้วมันคงไม่อยากต้องเจ็บหัวใจอีกครั้ง
"ไอ้อาร์ต ถ้ามึงเจ็บ กูกับพี่ต้าจะอยู่ข้างๆมึง กูสัญญา" ผมบอกสิ่งที่คิดว่าตัวผมกับไอ้ต้าจะทำได้ดีที่สุดให้ไอ้อาร์ตฟัง สีหน้าไอ้อาร์ตดูดีขึ้นมานิดนึง "กูเชื่อใจมึงนะต้น ขอบใจมากเพื่อน" เสียงไอ้อาร์ตบ่งบอกถึงความมั่นใจ ผมยิ้มให้มันก่อนดึงตัวมันมาตบไหล่
ผมกับไอ้อาร์ตออกเดินต่อ จนถึงหอไอ้อาร์ตมัน ผมนึกขึ้นได้ว่าไอ้อาร์ตมันบอกไว้ว่าไอ้บี้อยู่หอเดียวกับมัน ผมเลยถาม "ห้องไอ้บี้อยู่ไหน" ไอ้บี้บอกมา ผมคิดนิดนึงก็นึกออก "เฮ้ย ห้องไอ้บี้มันอยู่ใต้ห้องมึงเลยนี่หว่า" ไอ้อาร์ตพยักหน้ารับ แหมไอ้นี่ เตรียมตัวขึ้นขี่แม้กระทั่งห้องเลยนะ อยู่ตรงกันแต่คนละชั้นแค่นั้นเอง
ผมเดินขึ้นบันไดเห็นไอ้อาร์ตมองไปทางห้องไอ้บี้ที่เปิดไฟอยู่ ผมทำเป็นไม่สนใจเดินลากมือไอ้อาร์ตขึ้นไปบนห้องมัน จากนั้นผมก็เปิดประตูออกไปยืนรับลมตรงระเบียง "สูบบุหรี่ไหมวะอาร์ต" ผมร้องถามแกล้งทำเสียงดัง สายตามองต่ำเห็นควันลอยมาจากระเบียงห้องไอ้บี้มัน ไอ้บี้มันสูบบุหรี่อยู่แหงๆ
"ไม่เอา มึงก็รู้ว่ากูไม่สูบ" ไอ้อาร์ตส่งเสียงตอบ ผมกวักมือเรียกมัน "มึงมานี่เหอะ มาคุยกับกูที่นี่ ลมเย็นๆ " ผมพูดเสียงดังอีก กะว่าให้ไอ้คนที่นั่งสูบบุหรี่ตรงระเบียงห้องข้างล่างได้ยิน ไอ้อาร์ตเดินมาหยุดตรงขอบระเบียงแล้วมองลงต่ำ ก่อนจะหันมากระซิบ
"ไอ้ต้น ไอ้บี้มันอยู่ตรงระเบียงนะ" ไอ้อาร์ตร้องเตือน ผมหัวเราะในคอ "ไอ้อาร์ต มึงรู้ไหมว่ากูคิดถึงมึงอ่ะ" ผมพูดเสียงดัง ไอ้บี้มันคงได้ยินแน่ๆ ไอ้อาร์ตเอามือตีที่แขนผมเหมือนจะปราม แต่ห้ามกูไม่อยู่หรอก ขนาดไอ้ต้าฟาดกูด้วยควยยังห้ามกูไม่ได้เลย
"อะไรวะแค่นี้อาย จะต้องให้กูบอกไหมว่ากูคิดยังไงกับมึง" ผมพูดเสียงดังอีก ไอ้อาร์ตเอามือตีแขนผมอีก "มึงพูดอะไรเนี่ย เมาหรือเปล่า" ไอ้อาร์ตสวนกลับ ผมหัวเราะชอบใจ "เมาอะไร ถ้ากูเมากูจะมายืนอยู่แบบนี้เหรอ ป่านนี้กูข่มขืนมึงไปแล้ว" ไอ้อาร์ตหน้าซีดทันทีที่ผมพูดจบ ผมหัวเราะในใจ ผิดกับไอ้อาร์ตที่หน้าถอดสี
"กูถามจริงเหอะ เมื่อไหร่มึงจะยอมกูสักทีวะ อย่าบอกนะว่ามึงมีคนที่มึงชอบอยู่แล้ว เลยไม่ยอมชอบกูสักที" ผมถามเสียงดัง พูดเน้นๆช้าๆ ให้ทุกคำดังกังวาล ไอ้อาร์ตเงยหน้ามองทำหน้าเครียด ปากขมุบขมิบ "ไอ้ต้นพอเหอะ" ไอ้อาร์ตพูดเสียงสั่น ผมแอบเหลือมองไปตรงระเบียงห้องข้างล่าง เห็นแขนไอ้บี้ที่วางพาดขอบระเบียงอยู่
"ว่าไงวะ ตกลงมึงชอบใครอยู่ บอกกูได้ไหม" ผมถามอีก ไอ้อาร์ตก้มหน้าแล้วเงยหน้ามองผมเหมือนจะร้องไห้ ผมเห็นท่าไม่ดียกมือจับไหล่ แล้วพูดกับมันเบาๆ "ไอ้อาร์ต อดทนอีกนิดนะ" ผมกระซิบบอก ไอ้อารืตเม้มปากพยักหน้า ในเวลานี้ไอ้อาร์ตมันคงอยากมุดแผ่นดินหนีไปแล้ว
"เออ ไม่บอกก็ไม่บอก" ผมแกล้งทำเสียงไม่พอใจ สักพักแขนไอ้บี้หายไปจากขอบระเบียง ผมดึงไอ้อาร์ตไปกอดแน่น "อาร์ต มึงอดทนหน่อยนะ ตอนนี้กูต้องทำกับมึงแบบนี้ ไว้รอให้มันสำเร็จก่อนเหอะแล้วมึงจะรู้ว่ากูไม่ได้อยากใจร้ายกับมึงเลย" ผมบอกไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตพยักหน้าแล้วซบลงที่อกผม
"ไอ้ต้น ถ้าไอ้บี้มันไม่รักกู มึงกับพี่ต้าอย่าทิ้งกูนะ"
**************************************************
***************************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะค้าบบบบ