ชริ.....
*******************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 244 อั้ยเจี้ยวโตอินเชียงใหม่ 1
"พรุ่งนี้หรือว่าเมื่อไหร่ หรือว่าวันใด เธอยังคงเหมือนเดิม แค่มองไปไกล ไกล เห็นเธอ ก็อุ่นใจ" ผมกลั้นใจร้องเพลงจนจบ ทำไมต้องกลั้นใจอ่ะเหรอ ก็เพราะกูร้องเพลงไปแล้วพาลจะร้องไห้อ่ะเส่ แม่งเอ้ยกูไม่น่ามาทำซึ้งอะไรแบบนี้เลย
ไอ้ต้ากอดผมแน่น เหมือนที่เคยบอกว่าความหนาวในใจมันหายไปแล้ว ความหนาวที่กายก็ทำอะไรกูไม่ได้ ผมเอนพิงไอ้ต้าแล้วนั่งดูพระจันทร์ด้วยกันอยู่นาน ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดผมจนต้องเผลอเอียงแก้มให้ ไอ้ต้าประทับริมฝีปากแผ่วเบาก่อนเอาหน้าแนบผมไว้เนิ่นนาน
เราสองคนกลับมานอนอีกครั้งก็ดึกโข ไออุ่นของความรักโอบกอดตัวผมไว้จนเช้า พอตื่นมาอีกครั้งก็เห็นไอ้ต้ามันกำลังนอนจ้องหน้าผมอยู่ "มองอะไร" ผมพูดเขินๆ ตอนตื่นนอนกูดูไม่ดีเท่าไหร่หรอก หัวก็ฟู หน้าก็เยิน ตาก็ปรือ ปากก็หมา แล้วพี่แกจะมาจ้องกูอยู่ได้
"พี่ชอบดูต้นนอน น่ารักดี" ไอ้บ้า เห็นมาทั้งชีวิตแล้วยังไม่เบื่ออีกเหรอ มาพูดให้กูเขินซะงั้น ผมนอนให้ไอ้ต้าจ้องต่อสักพักก่อนท้องจะร้องเพราะหิวข้าว แหะๆ วัยกำลังกิน กำลังนอน กำลังเย็ดเว้ย มันก็เลยหิวบ่อยเป็นธรรมดา
ช่วงเวลาที่ไอ้ต้าอยู่กับผมที่ญี่ปุ่น เป็นอีกหนึ่งช่วงเวลาที่ดีที่สุดในความทรงจำที่ผมมี แต่ไอ้ต้ามันก็ไม่ได้อยู่กับผมจนถึงวันกลับหรอกครับ มันอยู่แค่ประมาณสองอาทิตย์ก็ต้องกลับพร้อมพี่โอ๊ตพี่โอห์ม แต่แค่นี้ก็ทำให้ไอ้ต้นมีแรงใจเหลือเฟืออยู่ต่อได้จนครบเดือน ไหนจะมีเคนตะกับคาชูที่คอยเป็นเพื่อนให้หายเหงา ถึงแม้วันสุดท้ายที่อ้ต้าจะอยู่ที่โตเกียวด้วยกันกูจะแอบน้ำตาไหลก็ตาม แต่เดี๋ยวก็เจอกันใหม่แล้ว
แขนผมหายเป็นปรกติแล้วผมก็กลับมาซ้อมได้อีกครั้ง พี่ป้องดูจะพออกพอใจกับฟอร์มผมที่คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว หลังจากซ้อมทุกวันผมก็มีเคนตะกับคาชูเป็นเพื่อน ดึกๆก็ออนเอ็มคุยกับไอ้ต้า ดึกกว่านั้นอีกหน่อยก็นัดคาชูกับเคนตะมาลงสนามเล็กเพื่อไม่ให้รูฝืด เอิ่ม ไม่ใช่รูกูนะ รูเคนตะกับคาชู แต่กูใส่ถุงตลอดนะเว้ยย ก็ขอไอ้ต้ามันไว้ครั้งเดียวนี่หว่า
จนวันสุดท้ายที่ผมอยู่ที่ญี่ปุ่น มีการจัดงานเลี้ยงอำลาให้พวกเรา บรรยากาศเป้นไปอย่างอบอุ่น ผมดีใจที่ตัวเองตัดสินใจไม่ผิดที่มาที่นี่ด้วย นอกจากที่ได้เมียเป็นชาวต่างชาติเพิ่มขึ้นอีกสองคน ผมก็ได้เพื่อนเพิ่มอีกเยอะ
วันที่เคนตะกับคาชูไปส่งผมที่สนามบิน เคนตะมันร้องไห้ด้วย มันบอกว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่มันเคยมี ผมอ่ะดีใจที่สุดที่ทำให้เคนตะมันมีความสุขได้ ถึงแม้เราจะต่างชาติต่างภาษา แต่ความสุขมันสามารถแบ่งปันกันได้นี่หว่า
เคนตะกับคาชูรับปากว่าจะมาเที่ยวเมืองไทยให้ได้ ผมร่ำลาเพื่อนใหม่สองคนกลับเมืองไทย ใจนึงก็เสียดายที่ได้รู้จักคนดีๆแต่มีเวลาด้วยกันไม่นานเท่าไหร่ แต่อีกใจมันลอยนำไปอยู่เมืองไทยตั้งแต่ตอนไอ้ต้าพามันกลับไปแล้ว คิดถึงมันจัง
ผมกลับถึงไทยต้นเดือนเมษายนพอดี ไอ้ต้ามารอรับที่สนามบินพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย ไอ้ต้นเจอเข้าเลยต้องกระโดดกอดตัวลอย "คิดถึงพี่ไหม" ไอ้ต้าถามคำถามที่มันรู้คำตอบอยู่แล้ว แม่งเอ้ย จะมายืนยันความคิดถึงกันในสนามบินเลยไหมวะ กูพร้อมนะเว้ยยย อุ่นเครื่องในมาตั้งแต่ญี่ปุ่นแล้ว
"คิดถึงสิ มากด้วย" ผมตอบยิ้มๆ ไอ้ต้ารับกระเป๋าไปถือให้ ก่อนเราจะกลับมาที่บ้านด้วยกัน ใจจริงอยากจะฟัดมันตรงนั้นเลย แต่ใจเย็นก่อนก็ได้วะ มีเวลาอีกตั้งเยอะ พอถึงบ้าน ผมก็มัวเอาของฝากพ่อ ฝากพี่โตและพี่สะใภ้มาแจก ไอ้ต้ามันก็เหล่ตามองอยู่เหมือนจะรอดูว่าของฝากของมันคืออะไร
"แล้วของพี่ล่ะ" ไอ้ต้าร้องทวงเพราะไม่เห็นผมส่งของให้มัน "ของพี่ต้าอย่ข้างบน ไปเอาเอง" ผมบอก ไอ้ต้าเลิกคิ้วแบบมีเลศนัย "เหรอ ถ้าไม่ดีจริงมึงเจอดีแน่" อร้ายยย กลัวจังเลยอะไรดีๆเนี่ย กลัวไม่เจอเว้ยยย ฮ่าๆๆๆ
ผมนั่งคุยเล่าเรื่องที่ไปญี่ปุ่นให้ที่บ้านฟัง ไอ้ต้าแอบกระซิบบอกตั้งแต่ตอนไปรับผมแล้วว่ามันไม่ได้บอกพ่อว่าไปญี่ปุ่นมา บอกว่าจะไปค่ายอาสา ผมก็เลยต้องช่วยเก็บความลับเต็มที่ เกิดพ่อรู้ว่าไอ้ต้าไปญี่ปุ่นนี่ความแตกแหงๆ
พอกินข้าวกันเสร็จ ผมกับไอ้ต้าก็กลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง ไอ้ต้าเดินประชิดตัว "ของฝากพี่ล่ะ" โอ๊ะโหยวว น้องเจ็ทแรคอยู่นะพี่ ไม่ปล่อยให้กูพักบ้างเลยเหรอ "เอ อยู่หนายหว่าาาา" ผมร้องเบาๆ ทำเป็นเดินหาของ แต่ไอ้ต้ารวบตัวไว้แน่น "เดี๋ยวเถอะ กวนนักนะเรา" ไอ้ต้าพูดแล้วขโมยหอมผมฟอดใหญ่
"อะไรอ่ะ ไม่ได้กวนซะหน่อยย" ผมร้อง ไอ้ต้ากอดผมแน่นขึ้น ผมรีบตัดบท "เดี๋ยวดิ ไปหาของก่อน" ผมอ้างไปงั้นแหละ จริงๆของฝากมันก็อยู่ในถุงข้างเตียงนี่แหละ "ไม่เอา ไม่อยากได้อะไร นอกจากมึง" อร้ายยย งั้นมึงก็เขยิบไปหน่อยดิ กูจะได้ยกขาสะดวก
ผมเอื้อมมือหยิบของฝากในกระเป๋า ไม่รู้ไอ้ต้ามันจะถูกใจหรือเปล่า ผมส่งกล่องของฝากให้ไอ้ต้า ไอ้ต้าเลิกคิ้วแปลกใจไม่นึกว่าผมจะมีของฝากมันจริงๆ แต่กูอยากให้มันนี่หว่า ไอ้ต้าเปิดกล่องดูแล้วก็อมยิ้ม "ซื้อให้พี่เหรอ" ผมรีบยิ้มพยักหน้า ไอ้ต้าก้มหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ "ขอบคุณนะ" แต่นี้หัวใจไอ้ต้นก็บานแข่งกันกับดอกไม้แล้ว
ไอ้ต้าพลิกซ้ายพลิกขวาดูนาฬิกาในมืออย่างพอใจ "ชอบไหม" ผมถามยิ้มๆ แค่เห็นแววตาก็รู้แล้วว่าไอ้ต้ามันชอบ "ชอบสิ ชอบมากเลย" ไอ้ต้าตอบ หัวใจกูเลยบานขึ้นไปอีกสองขีด ไอ้ต้าเอานาฬิกาวางทาบแขนตัวเอง ถึงราคาค่างวดมันจะไม่แพงมากเท่าไหร่ แต่ไอ้ต้ามันก็ดูจะชอบใจมากๆ
ไอ้ต้าลองเอานาฬิกาใส่ข้อมือมัน โหย พอดีเป๊ะเลย เอาใส่ควยก็คงพอดีเหมือนกัน ไอ้ต้าชื่นชมอยู่พักนึงก็ถอดออกแล้วจับแขนผม "ไหนต้นลองใส่สิ" ผมก็ยื่นแขนให้มันงงๆ ไอ้ต้ามันเอานาฬิกาใส่แขนผมแล้วก็อมยิ้มชอบใจ "พอดีเลยอ่ะ เหมาะกับต้นจัง" ผมหันไปมองไอ้ต้างงๆ หรือว่ามันไม่อยากได้วะ
"พี่ให้ต้นนะ" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ ผมหน้าเหวอใจแป๊ว "ทำไมอ่ะ พี่ต้าไม่ชอบเหรอ" ผมรีบถาม ไอ้ต้ารีบส่ายหน้า "เปล่าครับ ชอบสิ ชอบมากด้วย แต่พี่อยากให้ต้นเป็นคนใส่" ไอ้ต้าบอก ผมใจชื้นขึ้นมาอีกหน่อย แต่มันมาให้กูทำไมวะเนี่ย
"ไม่เอา ต้นซื้อให้พี่ต้านะ" ผมโวยกลับ ไอ้ต้ายิ้มอย่างเอ็นดู "พี่รู้ แล้วพี่ก็ดีใจและชอบมันมากด้วย" ไอ้ต้าพูดแล้วหยุดอีกนิด "แต่พี่อยากให้มันกับคนที่พี่รักที่สุด" อ้าาาา แบบนี้กูก็ไม่ต้องทำอะไรให้มึงบ้างเลยอ่ะดิ "ต้นซื้อให้เพราะอยากให้พี่ต้าใส่นะ" ผมโวย เสียงเริ่มออกแนวน้อยใจ ไอ้ต้าโอบกอดผมแน่น
"แต่พี่ให้ต้นเพราะพี่รักต้นนะ" รู้แล้วว่ารัก แต่ให้กูทำอะไรให้บ้างสิ "ไม่รู้แหละ ถ้าพี่ต้ารักต้น ก็ต้องใส่" ผมยืนยัน มือแกะนาฬิกาออก "อ่ะ ยอมก็ยอม" ไอ้ต้าทำหน้าจนใจ ไม่ต้องดีนักก็ได้ แค่นี้กูก็รักจนหัวปักหัวปำแล้ว
สุดท้ายไอ้ต้าก็ยอมรับของฝากของผมจนได้ ส่วนของที่ติดมาด้วยโดยไม่ต้องมาฝาก โดนไอ้ต้ากระซวกตั้งแต่ค่ำยันดึก ตอนเช้ากูตื่นแทบไม่ไหว เหมือนตูดกูมันจะใช้การไม่ได้อีกแล้ว แม่งเอ้ย เย็ดคืนก็ไม่ได้ แต่เอาวะ เห็นไอ้ต้ามันยิ้มพอใจทุกครั้งที่น้ำแตก ไอ้ต้นก็นอนขาถ่าง เอ้ย ตาหลับแล้ว ไอ้ต้ามันหาข้าวหาปลาให้ผมกินเรียบร้อย มันก็ออกไปมหาลัย บอกว่ามีนัดคุยเรื่องงานกับอาจารย์ ผมก็ไม่อยากซักอะไรมากเลยปล่อยมันไป
ผมยังมีภารกิจอีกอย่างที่ต้องทำ จากการไปรับปากไอ้อาร์ตไว้ว่าจะไปช่วยมันหาผัว เอ้ย เออ ถูกแล้ว หาผัวอ่ะแหละ พอผมมีแรงพอจะลุกไหว ก็เลยกดโทรศัพท์หาไอ้อาร์ตรายงานตัวว่ากูกลับมาแล้ว และพร้อมจะไปช่วยมันแล้ว ไอ้อาร์ตมันดีใจมาก กูเองก็มั่นใจมาก เพราะกูก็จับคู่สำเร็จมาหลายคู่แล้วนี่หว่า ไอ้อาร์ตกับไอ้บี้เรอะ ไม่น่าจะยาก
ไอ้ต้ากลับมาตอนบ่ายจัด หน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ "เป็นอะไรพี่ต้า ทำหน้าเซ็งๆ" ผมร้องถาม ไอ้ต้าทรุดลงนั่งข้างๆตัวผม "อือ กูมีปัญหาวิชานึงวะ อาจารย์บอกกูส่งงานไม่ครบ" ไอ้ต้าตอบเสียงเครียด ผมรีบจับมือมัน "ก็ทำไปส่งใหม่สิ ทันหรือเปล่า ให้ต้นช่วยก็ได้" ผมรีบเสนอ
ไอ้ต้ามองหน้าผม สีหน้าคลายกังวลลงเล็กน้อย "อือม์ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่ทำใหม่ก็ได้ เขาให้ส่งอาทิตย์หน้า ก็น่าจะทัน" ไอ้ต้าตอบ ผมหน้าเสียเล็กน้อย แต่ไอ้ต้าจับสังเกตได้ "มีอะไรหรือเปล่าต้น" ไอ้ต้าถาม ผมเลยบอกไปตามตรง "ไอ้อาร์ตอ่ะ ต้นเผลอไปรับปากมันแล้วว่าจะไปหามันวันศุกร์นี้" ผมบอก ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าไอ้ต้าจะติดปัญหา
"แล้วทำไมอ่ะ ไม่เห็นเป็นไรนี่ ไปศุกร์นี้ก็ได้" ไอ้ต้ามันแกล้งลืมหรือเปล่าวะว่างานมันไม่เสร็จ แล้วกูก็บอกมันไปเมื่อกี้ว่ากูจะช่วยมันทำ "งานพี่ต้าทำทันไม่อ่ะ" ผมถามเบาๆ ดูท่าทางไอ้ต้าจะเข้าใจ "ไม่เป็นไรต้น พี่ทำทัน ต้นไปหาอาร์ตก่อนนะเดี๋ยวพี่ตามไป" ง่ะ แบบนี้ก็ไม่สนุกสิ
"ไม่ต้องห่วงพี่หรอกคร้าบบบ" ไอ้ต้าทำเสียงเล็กเสียงน้อย ผมจ้องหน้ามัน "แต่ต้นอยากช่วยพี่ต้านี่" ผมบอกไปตามตรง ไอ้ต้าหัวเราะเบาๆ "เหอะน่า งานพี่ทำคนเดียวไวกว่า ถ้าต้นช่วยพี่ก็ต้องมาสอนมาอธิบายต้นอีก มันจะเสียเวลาเปล่าๆ ต้นไปก่อนแล้วพี่ปั่นงานแป๊บเดียว รับรองว่าวันจันทร์จะไปส่งงานแต่เช้า แล้วรีบไปหาต้นที่เชียงใหม่วันนั้นเลย" ไอ้ต้าบอกยิ้มๆ เอามือขยี้หัวผมไปด้วย
ผมยอมรับตามที่ไอ้ต้าบอก จริงของมัน ถ้ากูช่วย มันก็ต้องสอนกูก่อน เสียเวลาเปล่าๆ ไอ้ต้ามันก็ยืนยันมั่นเหมาะแล้วนี่ ถ้ากูกวนใจเดี๋ยวมันหงุดหงิดกูก็แย่ดิ "งั้นพี่ต้าทำเลยดีกว่า เผื่อเสร็จเร็ว วันนี้วันพุธเอง" ผมบอกไอ้ต้า จริงๆกูก็อยากเลื่อนวันไป แต่กูผลัดไอ้อาร์ตมาหลายทีแล้วสงสารมันเหมือนกัน
"อยากให้พี่ทำเร็วๆเหรอ" ไอ้ต้าหันมายิ้มด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ เอาแล้วไง งานเข้าแล้วมั้งกู "ม่ายรู้ จะเร็วจะช้าก็ขึ้นอยู่กับพี่แหละ" ผมบอกเขินๆ ไอ้ต้าหัวเราะชอบใจก่อนจับตัวผมให้นอนราบไปกับพื้น แล้วก็..... รู้กันอยู่แล้วนี่
นอกจากเวลาเย็ดแล้ว ไอ้ต้าใช้เวลาที่เหลือปั่นงานของมัน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่ คืนวันพฤหัสไอ้ต้าทำงานทั้งคืนจนฟุบหลับไปกับโต๊ะ ผมต้องช่วยพยุงมันมาที่เตียง ก็ทำใจแล้วว่ายังไงกูต้องไปคนเดียวแหงๆ
ไอ้ต้าทำท่าเสียดายเหมือนกันที่ไปพร้อมผมไม่ได้ แต่แค่สองวันเอง เดี๋ยวมันก็ตามไปแล้ว ไอ้ต้าไปส่งผมที่ท่ารถ ผมก็ได้แต่กำชับให้มันทำงาน แต่ต้องพักผ่อนด้วย ไอ้ต้ามันบ้าจะตาย กลัวมันไม่หลับไม่นอนอีกเดี๋ยวจะป่วยเปล่าๆ ไอ้ต้ารับปากก่อนรถจะออก ผมโบกมือให้มันจนรถพาผมกับไอ้ต้าหายไปจากสายตา
ผมโทรหาไอ้อาร์ตอีกครั้งเพื่อบอกมันว่าขึ้นรถแล้ว แล้วก็ส่งข้อความหาไอ้ต้า "คิดถึงแล้วนะ รีบทำให้เสร็จนะครับ จะรอ" ผมกดส่ง หัวใจหวิวๆทั้งที่จากกันไม่ถึงห้านาที ผมใช้เวลาที่เหลือหลับบนรถตลอดทางจนถึงเชียงใหม่ พอถึงก็โทรหาไอ้ต้าเพื่อมันจะได้ไม่เป็นห่วง ไอ้อาร์ตมันก็โผล่มาพอดี
ผมมองไอ้อาร์ตอย่างแปลกใจ ไม่เจอมันไม่กี่เดือน มันดูดีขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ ร่างสูงโปร่งผิวละเอียดเหมือนเดิม ไอ้อาร์ตดูจะขาวขึ้น หน้าตาสดใสยิ้มจนตาหยีทันทีที่เห็นผม แต่มันก็มองหาใครอยู่ด้วย "พี่ต้าล่ะ ไม่มาเหรอ" ผมไม่ได้บอกไอ้อาร์ตว่าไอ้ต้ามันมาพร้อมกันไม่ได้ ผมรู้จักไอ้อาร์ตดีจนรู้ว่าถ้ามันรู้ว่าพี่ต้าติดงาน มันจะต้องบอกให้ผมเลื่อนวันเดินทางแน่ๆ แต่ผมก็ไม่อยากให้มันรอแล้วนี่ รู้นี่หว่าว่าหัวใจคนที่รอความรักเข้ามาเติมให้เต็มเนี่ย มันทรมานแค่ไหน
"ขอบใจนะต้น" ไอ้อาร์ตพูดยิ้มๆที่รู้ว่าผมอุตสาห์มาทั้งที่ไอ้ต้ายังมาไม่ได้ ผมได้แต่ยิ้มตอบ ไอ้อาร์ตพาผมไปที่หอมัน ไอ้อาร์ตไม่ได้อยู่หอของมหาลัยนะครับ มันออกมาพักคนเดียวข้างนอก ผมก็เริ่มงานด้วยการสอบถามความเป็นมาเป็นไปของไอ้บี้ ไอ้อาร์ตมันก็เล่าให้ฟังด้วยตาเป็นประกาย
ไอ้บี้หรือไอ้กำบี้เป็นเด็กเชียงใหม่แท้ๆ แต่ไม่ได้อยู่อำเภอเมือง เรียนจบมัธยมแล้วก็ได้ต่อโควต้าท่าทางจะเรียนเก่งไม่เบา ไม่เคยมีประวัติว่ามีแฟน ผมขอรูปไอ้ต้าดูก็เห็นว่ามันหล่อน่ารักไม่เบา ไอ้อาร์ตมันก็นะ เลือกทั้งทียังเลือกคนหน้าคล้ายกูได้อีก อิอิ รู้แล้วน่าว่าเคยแอบชอบกู
ไอ้อาร์ตท่าจะเป็นเอามาก มันบอกว่าที่มันมาอยู่หอเอกชนเพราะไอ้บี้มันอยู่ที่นี่ อ่ะๆ ร้ายใช่เล่นนะเพื่อนกู ทุกครั้งที่ไอ้อาร์ตพูดถึงไอ้บี้ ตามันจะเป็นประกายวิ้งๆตลอดเวลา แหมๆ ท่าทางจะชอบมากนะเนี่ย ผมเห็นแล้วก็อดแซวไม่ได้ "หมั่นไส้ว้อย ทำไมต้องตาเป็นประกายแบบนั้นด้วยล่ะเวลาพูดถึงไอ้บี้อ่ะ" ผมแซว ไอ้อาร์ตหน้าแดงแต่ก็สวนผมทันที
"อะไร กูก็ทำตาเหมือนมึงแหละเวลามึงมองพี่ต้า เห็นมองทีไรก็แอบยิ้มทุกที ชริ...."
**************************************************
***************************************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะค้าบบบบ