คู่ฉาบบี้นรก ตอนที่ 1

มาแว้วววววว เรื่องที่กูรอคอย อิอิ เรื่องนี้ไอ้ต้นไม่ได้เป็นตัวนำอีกต่อไป เพราะเป็นเรื่องแต่งล้วนๆ ส่วนจะไปพ้องกับใครก็ช่างหัวแม่ง กูแต่งเอามันเท่านั้น

*******************************************************




คู่ฉาบบี้นรก ตอนที่ 1

บ้านโคกอีเหี่ยว ตะเข็บแนวชายแดน

แสงตะวันยามบ่ายคล้อยกำลังจะลับลง ลมจากชายทุ่งพัดเข้ามาจนผ้าที่ตากไว้ปลิวไสว เม้ม สาวน้อยวัยกำดัด(จริต) เดินฝ่าลานกว้างมาช้าๆ ในมือถือตะกร้าใบเขื่องมาด้วย ในใจสาวน้อยยามนี้ใครจะรู้ว่าเหงาเพียงใด ลมที่พัดกรูพัดจนผมยาวสลวยปลิวสยาย แต่มันไม่ได้ช่วยพัดพาความคิดถึงในหัวใจของเธอให้จากไปเลยแม้แต่น้อย

เม้มทอดสายตาข้ามแผ่นผ้าที่ตากไว้ไปในป่ากล้วย ชีวิตบ้านนอกของเธอคงไม่มีสัสันเพียงพอที่จะดึงรั้ง ต้า ชายที่เธอรักสุดหัวใจไว้ได้ เมื่อปีกลายต้ากับเธอเคยนั่งกินข้าวร่วมกันทุกวัน แม้ว่าจะยังไม่เคยเสียตัวให้ชายใด แต่ต้าก็เป็นคนที่เธอคาดหวังไว้ว่าจะยกขาให้ยามคับขัน

สาวน้อยทอดถอนหายใจ ละสายตาจากป่ากล้วย ป่าใจร้าย กล้วยใจดำ เธอคิดในใจ ตั้งแต่ปีก่อนที่ต้าเดินหายเข้าไปในป่ากล้วยแล้วไม่กลับมาอีกเลย เธอเม้มปากด้วยความน้อยใจ ป่ากล้วยมันมีอะไรดีนะ พี่ต้าถึงทิ้งเธอหายเข้าไป ไม่รู้ติดใจนางตานี หรือว่าติดใจกล้วยในป่ากันแน่ ปล่อยให้เธอเฝ้าฟาร์มหอยหลังบ้านอยู่คนเดียว

"อีเม้ม เก็บผ้าเสร็จรึยัง ฝนจะลงแล้ว" เสียงผู้เฒ่าปอบร้องลั่นมาจากในบ้าน เม้มสะดุ้งเฮือกรีบสาวว่าว เอ้ย สาวผ้าบนราวลงตะกร้าอย่างรีบเร่ง ลุงปอบอาจจะเป็นคนปากร้าย แต่ในใจเค็ม เอ้ยกว้างยิ่งกว่ามหาสมุทร ลุงปอบไม่ใช่พ่อแท้ๆหรือญาติของเม้มเลย แต่รับเลี้ยงเม้มไว้เผื่อจะฝากผีฝากไข้และฝากควยในยามที่พ่อเฒ่ามีกำลัง

"เสร็จแล้วจ๊ะลุง" เม้มรีบตอบ มือข้างนึงจับตะกร้ากระเตงเข้าเอว ส่วนมืออีกข้างถกผ้าถุงขึ้นเพื่อจะรีบเดินกลับบ้าน แต่พอเห็นสายตาผู้เฒ่าที่โลมเลียมาจากในบ้าน เธอก็ต้องรีบปล่อยชายผ้าถุงลงต่ำ น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเม้มมีความผิดปรกติ ถึงเธอจะไม่เคยผ่านชายใดมาก่อนก็จริง แต่แตดเธอมันกลับห้อยย้อยลงต่ำเหมือนกันมีใครถ่วงมันไว้ด้วยลุกตุ้มหนักที่มองไม่เห็น

"ปล่อยผ้าทำไมอีหนู ลุงกำลังของจะขึ้นเชียว" ลุงปอบจอมบ้ากามพูดอย่างเสียดาย สาวน้อยเม้มปากอย่างอดกลั้น แค่ต้องรักษาตัวให้พี่ต้าก็ลำบากยิ่งสำหรับเธอแล้ว เธอยังต้องมาเจอกับตาเฒ่าบ้ากามที่อยู่ร่วมชายคาบ้านอีกด้วย

เม้มวางตะกร้าผ้าลงบนแคร่ใต้ถุนบ้าน ใจลอยคิดถึงพี่ต้า พี่ต้าจ๋า ทูนหัวของเม้ม ไม่รู้ไปติดอยู่ในป่ากล้วยที่ไหนแล้ว ทำไมไม่สงสารเม้มบ้างเลย เธอรำพึงรำพันกับตัวเอง นึกถึงคำที่พี่ต้าพูดไว้ก่อนไป "พี่ออกไปหากล้วย ไม่ต้องเป็นห่วง เก็บหอยรอไว้ได้เลย"

เม้มทุบขาตัวเองอย่างน้อยใจ พี่ต้าคนรักก็มาทิ้งกันไปได้ลงคอ ซ้ำร้ายพ่อเบิ้ม (ดารารับเชิญพิเศษ) ที่เธอรักนักหนา ก็กลับมาตายหลังจากพี่ต้าจากไปไม่นาน (หมดบทลุงแล้ว พักผ่อนต่อในโลงได้) ทำให้เธอต้องมาอาศัยที่บ้านพ่อปอบ พ่อของพี่ต้า

เม้มเอามือเกาแตดตัวเองเล่นอย่างว้าวุ่น คิดถึงพี่ต้าจับใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าลุงปอบแกแอบมองอยู่จากรูไม้กระดาน "อีหนูเอ้ยย ไม่ได้เย็ดกับลูก มาเย้ดกับพ่อนี่มา" ลุงปอบรำพึงกับตัวเองอย่างหยาบคาย สาวน้อยไม่ได้รับรู้แม้แต่น้อยว่าคืนนี้นี่แหละ ที่ตาเฒ่าปอบจะจับเม้มทำเมีย

"เม้มเอ้ยย เสร็จแล้วก็มานวดให้ลุงหน่อย ลุงปวดขา" ตาเฒ่าบ้ากามเริ่มมารยา เม้มขานรับอย่างว่าง่ายแล้วเดินขึ้นบันไดบ้านโดยมือสองข้างกุมแตดที่ห้อยย้อยไว้อย่างมิดชิด ไม่งั้นเธออาจจะเหยียบปลายแตดสะดุดตกบันไดได้

"ลุงจ๋า ไม่กินข้าวก่อนเหรอจ๊ะ" เม้มถามลุงปอบที่มองตาเป็นมัน "โฮ่ย กินทำไมข้าว ชีวิตกูกินมาแต่กล้วยมาทั้งชีวิตจนขี้เหลืองเป็นทอง กูเบื่อแล้วล่ะ" ลุงปอบตอบ เม้มมองลุงอย่างหวาดกลัว "ลุงเบื่อแล้วจะกินอะไรล่ะ ก็บ้านเรามีแต่กล้วยกับหอย ลุงกินหอยก็ท้องเสียทุกที" เม้มบอกอย่างรำคาญ

ลุงปอบมองเม้มตาเป็นมัน "แล้วเอ็งล่ะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ กินแต่กล้วยเล็บมือนางในสวน" ลุงปอบบอกเบาๆ "โธ่ลุง ก็ลุงปลูกแต่กล้วยเล็บมือนาง แล้วจะให้เม้มไปหากล้วยใบใหญ่ๆที่ไหน" เม้มบอกอย่างไม่สบอารมณ์ เธอไม่ชอบเลยเวลาลุงปอบมองเธอด้วยสายตาหื่นแตกแบบนี้

"ลองกินกล้วยเหี่ยวๆของลุงไหม" ลุงปอบผู้ช่ำชองเพลงกามถามพลางเปิดผ้าขาวม้า โชว์กล้วยเหี่ยวๆที่เลยเวลากินไปนานโข "ยี้ กล้วยลุงทั้งดำทั้งเหี่ยว ใครจะไปกินลง" เม้มร้องอย่างสะอิดสะเอียน กล้วยที่เธอคิดไว้ไม่เห็นจะเหมือนกล้วยเน่าๆของลุงปอบผู้นี้เลย

"มานะอีหนู รอไอ้ต้าอยู่ก็รอเก้อ มันบอกลุงไว้แล้วว่ามันเบื่อจับหอยเต็มที มันจะไปทำงานในสวนกล้วยหอมธนกรในกรุงเทพโน่น" ลุงปอบเผยความลับของต้า ลูกชายคนเดียว "อะไรนะจ๊ะ พี่ต้าไปทำงานที่สวนกล้วยธนกรเหรอ" เม้มร้องอย่างดีใจ เธอไม่เคยรู้ข้อมูลเหล่านี้มาก่อนเลย เธอเคืองผู้เฒ่าเล็กน้อย แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่รู้ว่าพี่ต้า คนรักของเธออยู่ที่ใด

"เออ นั่นแหละ ป่านนี้ไอ้ต้ามันคงได้เมียเป็นเจ้าของสวนกล้วยแล้วมั้ง เอ็งจะรอมันทำไม" ลุงปอบพูดประชด เม้มสลดสีหน้าลงเล็กน้อย "ไม่จริงหรอก พี่ต้าไม่ใช่คนแบบนั้น" เม้มยืนยันหนักแน่น ทั้งที่ใจเธอก็ไม่มั่นใจเอาเสียเลย

เม้มเดินหนีจากลุงปอบเข้ามาที่ห้องของตัวเอง แล้วเร่งเก็บกระเป๋า สวนกล้วยหอมธนกร สวนกล้วยชื่อดังที่ใครๆก็รู้จักเพราะมีกล้วยขนาดยักษ์พันธ์หายาก ลูกนึงๆยาวแปดนิ้วกว่าเปนสินค้าขึ้นชื่อของสวนกล้วยแห่งนั้น ถึงเธอไม่เคยมากรุงเทพเลยเธอก็คิดว่าไม่ยากหรอกที่จะมาหาพี่ต้าที่นี่

เม้มเก็บของเรียบร้อยแล้วถือกระเป๋าเดินออกจากห้อง "อีเม้ม มึงจะไปไหน" เสียงลุงปอบตะโกนลั่น แต่เม้มไม่สนใจ "หนูจะไปตามหาพี่ต้า" เม้มบอกก่อนเดินลงจากบ้าน ด้วยความรีบร้อน มือนึงถือกระเป๋า มืออีกข้างจับผ้าถุง ทำให้เธอไม่ทันระวังแตดตัวเองที่ห้อยต่ำ พอเผลอเตะไปโดนเธอก็สะท้านไปทั้งร่าง จนเข่าอ่อนทรุดลงตกจากบันได

เสียงดังโครมทำเอาผู้เฒ่าถึงกับสะดุ้ง เดินกระย่องกระแย่งไปดู เห็นอีเม้มรีบเก็บแตดม้วนเข้าชายพก "มึงกลับมาเดี๋ยวนี้" ลุงปอบเรียกคนรักของลูกชาย แต่เม้มไม่สนใจ พี่ต้าจ๋า เม้มกำลังจะไปหาแล้วนะ เก็บกล้วยให้เม้มด้วย

เม้มเดินลากสังขารมาตามท้องร่องในสวน ความเจ็บปวดที่เธอตกบันไดเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของเธอลดลงเลย สองข้างทางเริ่มมืดลงช้าๆ แต่เธอรู้ว่ายิ่งเธอขยับเท้าเร็วเท่าไหร่ เธอก็จะเจอชายที่เธอบูชาเร็วมากเท่านั้น

*************************************

มูลนิธิบี้หญิง กรุงเทพมหานครฯ

น้อยเก็บของจากโต๊ะทำงาน เป็นอีกวันแล้วที่เธอทำงานล่วงเวลาด้วยความเต็มใจ เพื่อนร่วมงานเธอกลับไปหมดแล้ว แต่เธอก็สมัครใจที่จะอยู่ทำงานในมูลนิธินี้ต่อจนค่ำทุกวัน ความสุขกับการได้ช่วยเหลือเพื่อนหญิงทำให้เธอเลือกทำงานที่นี่ ถึงแม้จะเงินเดือนน้อยแต่เธอก็ทำเพราะเป็นความสุขทางใจ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังครืดคราด น้อยมองดูเบอร์ที่โทรเข้าแล้วถอนหายใจ เสือแฟนหนุ่มขี้หึงของเธอโทรมาอีกแล้ว เธอคบกับเสือในฐานะแฟนได้ปีกว่า แรกๆเธอก็ออกจะพอใจที่เสือดูแลเธอเป็นอย่างดี ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แต่บางครั้งเธอก็อยากโดนเสือเสียบบ้างเหมือนกัน แต่เสือก้จงใจหลีกเลี่ยงมาตลอด ทั้งที่บางครั้งเสือก็เริ่มก่อน แต่แล้วก็จบลงดื้อๆ

"หวัดดีค่ะพี่เสือ" น้อยตอบรับอย่างเบื่อๆ "เลิกงานหรือยังครับ พี่จะมารับไปทานข้าว" เสือตอบน้ำเสียงกระตือรือล้น "กินข้าวอย่างเดียวเองเหรอ แล้วไม่เย้ดน้อยบ้างล่ะ" น้อยหยอด เสียงเสืออึ้งไปพักนึง "เอ่อ อันนั้นไว้ทีหลัง ว่าแต่เดี๋ยวพี่ไปรับนะ" เสือตอบอย่างร้อนรน น้อยวางสาย ในใจหวังว่าจะให้เสือร้อนรนอยากทำอะไรเธอมากกว่าจับมือถือแขนจริงๆ

น้อยยืนรออยู่หน้าออฟฟิส หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่หลายคนเลิกงานแล้วเดินผ่านมูลนิธิแห่งนี้ พอเห็นโลโก้ของมูลนิธิที่เป็นรูปหอยถูกปลายนิ้วกดที่กึ่งกลางก็ต้องมองเข้ามาทุกครั้ง น้อยเคยนั่งขำกับโลโก้นี้มาหลายครั้งจนเหมือนทุกวันนี้เป็นเรื่องปรกติไปแล้ว ที่เธอแปลกใจมีเพียงแค่โลโก้นี้ทำไมถึงทำไม่เหมือนของจริง ทำไมในโลโก้ถึงมีรูปแตด แล้วทำไมหีเธอถึงไม่มี

น้อยไม่เคยรู้เลยว่าหีของเธอผิดปรกติ การไม่มีแตดไม่เคยทำให้น้อยอับอาย เพราะเะอไม่เคยรู้ว่าในหีคนทั่วไปเขาต้องมีแตดประดับไว้ตรงกึ่งกลาง ก็ในเมื่อไม่เคยมีคนเห็นหีของเธอ แล้วเธอก็ไม่เคยเห็นหีของใครด้วย แล้วเธอจะรู้ได้อย่างไรว่าหีเธอนั้นผิดปรกติ

น้อยยืนมองหนุ่มๆที่เดินผ่านไปมาแล้วถอนใจ ทำไมนะ หน้าตาที่สะสวยของเธอถึงไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่เดินมาเป็นคู่ๆ สนใจเลยแม้แต่น้อย ทุกคนที่มองเข้ามาเหมือนจะมองไม่เห็นเธอ คงมีแต่พี่เสือคนเดียวละมั้งที่เห็นว่าเธอเป็นสิ่งมีชีวิตในที่แห่งนี้

พี่เสือขับรถปราดเข้ามาจอดหน้ามูลนิธิ น้อยเดินเข้าไปช้าๆ ตำแหน่งผู้จัดการฝ่าบควบคุมคุณภาพของสวนกล้วยธนกร ทำให้พี่เสือมีรถประจำตำแหน่ง ถึงมันจะมีรูปกล้วยเป็นโลโก้โชว์หราอยู่ที่ข้างรถก็เหอะ "ความใหญ่เกินมาตรฐาน ความชำนาญระดับโลก" ข้อความโฆษณาสรรพคุณของสวนกล้วยธนกรติดแผ่ไปถึงประตูหลังรถ เหมือนจะย้ำว่าบั้นท้ายมันชำนาญระดับโลกจริงๆ

น้อยเปิดประตูขึ้นรถไปอย่างไม่เคอะเขิน ถึงแม้สายตาหลายคู่จะจับจ้องความแปลกของโลดก้กล้วยยักษ์ที่มาจอดอยู่ภายใต้โลโก้หอยถูกบี้ของมูลนิธิเธอ แต่ผู้ชายพวกนี้จะรู้อะไร มันก็เป็นแค่โลโก้ๆปลอมๆ เท่านั้นแหละ กล้วยกับหอยมันไม่เข้ากัน อย่างน้อยก็กล้วยพี่เสือกับหอยเธอนั่นแหละที่ไม่เคยเข้ากันได้เลย

"พี่เสือ น้อยเหนื่อย อยากกลับบ้าน" น้อยตัดบท เสือมองหน้าน้อยอย่างกังวล "ไม่สบายหรือเปล่า" น้อยส่ายหน้า "เปล่าแค่เหนื่อย ถ้าพี่เสือหิวเดี๋ยวค่อยสั่งอะไรมากินที่บ้านน้อยแล้วกัน" น้อยพูดเสร็จแล้วหลับตา

"อ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้อยเลยแล้วกัน พี่ไม่ค่อยหิวหรอก พอดีก่อนออกมา คุณต้นกับคุณต้าเจ้าของสวนกล้วยธนกร เขาเอากล้วยมาให้พี่กินรองท้องไปแล้วล่ะ"

********************************************

ตอนต่อไปมาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มาแน่ๆ อิอิ

ปล. เรื่องนี้ลงที่นี่ที่เดียวนะครับ ถ้าจะเมนต์ก็เมนต์ที่นี่นะ ฮ่าๆๆ