คู่ฉาบบี้นรก ตอนที่ 2

ยังจำตอนก่อนได้หรือเปล่าวะ ถ้าจำไม่ได้ก็ย้อนไปอ่านก่อนเน้ออ

*******************************************************



คู่ฉาบบี้นรก ตอนที่ 2

สวนกล้วยธนกร

"คุณสัทธา วันนี้เป็นไงบ้าง" เสียงคุณธนกรเจ้าของสวนกล้วยชื่อดังถามผู้ช่วยหนุ่ม ที่คุณธนกรเองก็ไว้วางใจให้ทำทุกอย่างในสวนกล้วยแห่งนี้ ไม่เว้นแต่หน้าที่คนรู้ใจ "ดีครับ ยอดส่งออกของเราเพิ่มขึ้นทุกวัน" สัทธาหรือต้าตอบอย่างมั่นใจ ธนกรยิ้มรับ ตั้งแต่เขารับสัทธาเข้ามาดูแลสวนกล้วยแห่งนี้ กิจการก็ดีวันดีคืน

"งั้นความฝันของผมก็ใกล้เป็นจริงแล้วสิ" ธนกรหรือต้นตอบอย่างอารมณ์ดี ความใฝ่ฝันที่จะนำสวนกล้วยแห่งนี้เข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์คงอยู่ห่างไกล หากเขาไม่ได้ต้ามาช่วยสานต่อความฝันให้เป็นจริง "แน่นอนครับ ถ้าเรายังสามารถรักษาส่วนแบ่งการตลาดได้แบบนี้ ปีหน้าเราคงโตได้มากกว่าสิบเปอร์เซ็นต์" ต้ายืนยันแข็งขัน

"แล้วคู่แข่งเราล่ะ สวนกล้วยทอมมี่น่ะ เป็นอย่างไรบ้าง" ธนกรยังหวั่นไหวกับสวนกล้วยอันเป็นตำนาน เมื่อปีก่อนเขาเกือบเพลี่ยงพล้ำให้สวนกล้วยที่ช่ำชองแห่งนั้นไปแล้วครั้งหนึ่ง "เท่าที่ผมสืบทราบ กิจการของกล้วยทอมมี่ปีนี้ส่อแววว่าจะขาดทุน ต้นกล้วยเก่าเริ่มเก็บเกี่ยวไม่ได้" ธนกรแจ้งให้ทราบถึงสิ่งที่ได้เรียนรู้มา

"แต่คุณอย่าประมาทนะ ตั้งแต่สวนกล้วยทอมมี่ร่วมทุนกับบริษัทเจ้เม้ง ท่าทางจะแข็งแกร่งขึ้นอีกเยอะนะ"ธนกรพูดอย่างเป็นห่วง สัทธามองหน้าเจ้านายที่เขาทั้งรักทั้งบูชา "ผมเชื่อว่าคุณต้นทำได้ ผมจะคอยอยู่ช่วยคุณต้นเอง" สัทธายืนยันหนักแน่น ช่างแตกต่างจากคำยืนยันที่สัทธาหรือต้าคนเดียวกันนี้ที่ยืนยันกับเม้ม ที่แอบรักเขาอยู่ที่บ้านนอกเสียจริงๆ

"ได้เวลาทดสอบตัวอย่างแล้ว คุณต้นพร้อมหรือยังครับ" สัทธาพูดเบาๆส่งสายตาโลมเลียไปยังนายรัก ธนกรถึงกับสะเทิ้นอาย เดินไปเปิดประตูห้องนอน แล้วตรงดิ่งไปที่เตียง อีกครั้งแล้วสินะที่สัทธาจะส่งตัวอย่างกล้วยพันธฺใหม่มาให้ลองชิม ถึงมันจะไม่ยาวเท่ากล้วยหอมลือชื่อพันธ์แปดนิ้วกว่าของสวนกล้วยแห่งนี้ แต่ด้วยขนาดอวบใหญ่กว่าเดิมเกือบสองเท่า ธนกรมั่นใจเหลือเกินว่ากล้วยพันธ์ใหม่ที่สัทธานำมาเสนอจะเปิดตลาดได้ยิ่งใหญ่อีกครั้ง

********************************************************
บ้านโคกอีเหี่ยว ตะเข็บชายแดน

เม้มเดินสะพายกระเป๋าตรงรี่ ใจของเธอลอยไปหาต้าคนรักแล้ว ในหัวตอนนี้ของเม้มมีเพียงคำว่า สวนกล้วยธนกร พี่ต้าจ๋า พี่อยู่ที่นั่นใช่ไหม รอเม้มก่อน เม้มกำลังจะไปหา

เม้มเหน็บผ้าถุงที่รัดแตดเธอแน่นตรงชายพกแล้วก้าวขาเร็วขึ้น สองข้างทางมืดลงอย่างรวดเร็ว การหลบออกจากบ้านพ่อเฒ่าปอบนั้นเป็นความคิดของเม้มมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าพี่ต้าของเธอหายไปไหน ทำให้เธอจำเป็นต้องอยู่ที่นี่

เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง เม้มหันไปดูก็เห็นแต่ความว่างเปล่า ในใจเธอเริ่มหวั่นไหวว่าพ่อเฒ่าปอบอาจจะส่งคนมาติดตามเธอเป็นแน่ เม้มเร่งฝีเท้าอีกนิด เสียงคนเดิมตามหลังเธอเร่งขึ้น พอเธอหยุดมอง มันก็เงียบไปอีกครั้ง พร้อมกับความมืดที่เข้าปกคลุม

"ใครน่ะ" เม้มตะโกนถาม ใบกล้วยข้างทางไหวระริกเหมือนมีคนแอบอยู่ตรงนั้น "ลุงปอบ" เธอลองเสี่ยงเรียกดู ไม่มีเสียงตอบกลับ "ลุงปอบหรือเปล่า" เม้มส่งเสียงถามอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงอันใดตอบกลับมา สาวน้อยหายใจแรง หรือว่าผีป่าจะเล่นงานเธอเข้าแล้ว ไม่ได้การ เม้มรีบเอามือปิดหัวตัวเอง เพราะกลัวโดนผีจับหัว

เม้มหันหลังกลับอีกครั้งเพื่อจะเดินต่อ แต่แล้วเธอก็เห็นว่ามีชายฉกรรจ์ยืนขวางทางเธอไว้ "ใครน่ะ" เม้มร้องเสียงดัง ตาจับจ้องไปยังชายที่อาศัยเงามืดของดงกล้วยเป็นที่กำบัง "ชั้นถามว่าแกเป็นใคร" เม้มส่งเสียงอีก ชายหนุ่มออกมาจากเงากล้วย

"ไอ้อิม แกเองเหรอ" เม้มส่งเสียงร้องอย่างตกใจ ไอ้อิมคนที่แอบรักเม้มอีกคนมาปรากฏตัวตรงหน้าหล่อนแบบไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน นานแล้วที่แกไม่เห็นไอ้อิมมันมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ ตั้งแต่ได้ข่าวว่ามันข่มขืนควายหมู่บ้านใกล้เคียงจนตั้งท้อง ทำให้อิมมันหลบหัวซุกหัวซุนไปนาน แต่วันนี้มันกลับมายืนตรงหน้าเธออีกครั้ง

"ใช่ กูเอง" ไอ้อิมร้องตอบ เม้มรีบมองหาที่หลบ แต่เธอคงไปไหนได้ไม่ไกล ในเมื่อมีแตดห้อยเป็นภาระแบบนี้ "มึงจะไปไหนอีเม้ม" เสีนยงไอ้อิมร้องถาม เม้มถอยหลังกรูดเพราะความกลัว "แกมายุ่งอะไรด้วย" เม้มพยายามตอบโต้ ไอ้อิมเขยิบมาช้าๆ

"ไปหาไอ้ต้าล่ะสิ" เสียงไอ้อิมตะคอก เม้มพยายามแข็งใจตอบ "ไม่เกี่ยวกับแก ชั้นจะทำอะไรมันก็เรื่องของชั้น" เม้มพยายามคุมเกม ไอ้อิมเขยิบเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นลมหายใจหื่นๆของมัน "แกออกไปนะ ไม่งั้นชั้นจะร้อง" เม้มขู่ แต่ไอ้อิมไม่ได้มีอาการกลัวเลยแม้แต่น้อย

"จะร้องทำไมล่ะคนสวย กลัวคนไม่เห็นเวลามึงถูกควยกูเย็ดเหรอ" สิ้นเสียงไอ้อิม เม้มก็โดนไอ้อิมชกเข้าที่ท้อง ก่อนลากตัวเข้าป่ากล้วยไป

********************************************
บ้านน้อย แขวงบางนกแสก

"พี่เสือไม่เข้าไปนั่งเล่นในบ้านหน่อยเหรอคะ" เสียงน้อยถามชายหนุ่มคนรักที่เพิ่งขับรถมาจอดหน้าบ้าน เสือมองดูเวลา "ดึกแล้วนะ พี่ไม่อยากรบกวน" เสียงเสือตอบแผ่วเบา น้อยล่ะเกลียดจริงๆไอ้ความเป็นสุภาพบุรุษเนี่ย ทำไมนะ ผู้ชายแต่ละคนที่เธอรู้จัก จะช่วยเย็ดเธอให้หายเงี่ยนง่านแบบที่เธอไม่ต้องร้องขอบ้างได้ไหม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พ่อแม่น้อยนอนหมดแล้ว ทำอะไรเสียงดังก็คงไม่ได้ยิน" น้อยบอก พลางปรายสายตายั่วราคะให้หนุ่มเสือเต็มที่ เสือมองเข้าไปในตัวบ้าน บ้านทั้งหลังเงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ "เอ่อ ก็ได้ครับ" แฟนหนุ่มของน้อยตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก

น้อยเดินนำเสือเข้าบ้าน "พี่เสือไปรอที่ห้องนอนน้อยก่อนนะ" น้อยรีบบอก เสือทำท่าเก้ๆกังอยู่ที่หน้าประตู "จะดีเหรอจ๊ะ เดี๋ยวพ่อแม่น้อยมาเห็น" เสือตอบอย่างระวังตัว แต่น้อยไม่สนใจ ถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่ออก เสือมองตามกลืนน้ำลายเอื้อก ไม่ใช่เพราะความอวบอัดที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบางที่น้อยใส่หรอกที่เสือต้องการ

"ชุดสวย อยากใส่จัง" เสือพูดกับตัวเองเบาๆ น้อยค่อยๆรูดซิปกระโปรงตัวเองลงช้าๆ แล้วปล่อยให้มันไหลตกลงพื้น เสื้อเดินตามไปหยิบกระโปรงของน้อย "ดีไซน์เยี่ยม เราจะใส่ได้ไหมนะ" น้อยชะม้ายตาอย่างพึงใจ ที่เห็นเสือตามเธอเข้ามาในห้องช้าๆ

เสื้อเดินตามเข้ามา ในมือยังวางกระโปรงทาบกับหน้าขาตัวเอง พอเห็นกระจกในห้องเสือก็ตรงรี่เข้าไปส่งกระจกเพื่อชื่นชมความงานตัวเอง "นี่ถ้าชั้นใส่ชุดนี้ไปทำงาน คุณต้นก็คุณต้นเหอะ เสียคุณต้าให้ชั้นแน่ๆ" เสือพึมพำ

เสื้อเชิ๊ตสีขาวถูกโยนมาหน้ากระจกอย่างจงใจ เสือหยืบเสื้อมาวางทาบที่หน้าอกตัวเอง ก่อนพึมพำ "เริ่ดซะไม่มี ชะนีที่ไหนก็สู้เสือยาก" ยังไม่ทันที่เสือจะชื่นชมความงามของตวเองเสร็จดี ไฟในห้องก็ดับพรึ่บพร้อมกับประตูห้องที่ปิดล็อกแน่นหนา เสือร้องออกมาอย่างตกใจ แต่สายไปเสียแล้ว

**********************************************

มูลนิธิบี้หญิง กรุงเทพมหานครฯ

รูน่า จัง เดินกลับเข้ามาในมูลนิธิของเธออีกครั้ง เธอออกไปสมัครผู้ว่ากทม.ตั้งแต่ตอนบ่าย ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะตรงกลับบ้านเลย แต่เพราะว่าเธอลืมเอกสารสำคัญไว้ทำให้เธอต้องย้อนกลับมาที่มูลนิธิอีกครั้ง

"ดูสิยัยน้อย กลับบ้านแล้วก็ลืมปิดออฟฟิสอีกแล้ว" รูน่าบ่นเสียงดังทันทีที่เธอเห็นประตูออฟฟิสไม่ได้ล้อก น้อยเป็นเลขาของเธอ ส่วนใหญ่จะกลับบ้านหลังสุดเพราะต้องรอแฟนหนุ่มมารับ ทำให้เธอต้องฝากฝังให้น้อยเป็นคนปิดออฟิสให้ แต่ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่น้อยคงลืม

รูน่าเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานที่อยู่ด้านใน โดยไม่ได้สังเกตเห็นถึงสิ่งของด้านนอกที่ถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย เธอเดินฝ่าความมืดเข้าไปในใจคิดถึงอย่างเดียวคือแฟ้มลับที่เธอเก็บข้อมูลทุจริตของผู้ว่าคนก่อนไว้เพื่อใช้โจมตีในการหาเสียงครั้งนี้

รูน่าได้ยินเสียงกรอบแกรบในห้องทำงานของเธอ แต่เธอกลับคิดว่าเป็นเสียงหนูหรือแมลงสาบที่เธอเลี้ยงไว้เป็นอาหารเสริมยามบ่ายจึงไม่ได้ใส่ใจ เธอเอื้อมมือไปผลักสวิทช์ไฟเปิด หลอดไฟฟลูออเรสเซนส์กระพริบอยู่สองครั้งก่อนเปิดติดขึ้นมา พอรูน่าเห็นชายหนุ่มไว้หนวดสะพายกล้องส่องทางไกลกำลังก้มหน้าก้มตารือลิ้นชักโต๊ะเธออยู่ เธอก็กรีดร้องเสียงดัง

"ไอ้ชูวิก แกมาที่นี่ทำไม"

*****************************************

มีใครจะติดคุกกับกูบ้างไหม เหอๆๆๆๆๆ