**********************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 171 รู้จักไอ้ต้า น้อยไปหรือเปล่า
ผมมองผลงานเขียนควยตัวเองแล้วอมยิ้ม อยากจะปลุไอ้ต้ามาดูแต่ไม่อยากกวนใจ เลยล้มตัวลงนอนกอดไอ้ต้าไว้เหมือนเดิม สักพักเสียงมือถือไอ้อาร์ทก็ดังขึ้น ผมอ่ะไม่ทันได้หลับหรอก แต่พอมือถือมันดังเลยตื่นกันหมดทั้งไอ้อาร์ตแล้วก็ไอ้ต้า
ไอ้อาร์ตรับโทรศัพท์แล้วหันมาหาผม "ไอ้ต้น พ่อกูตามแล้ว ไปส่งกูหน่อยสิ" ไอ้อาร์ตพูด ผมพยักหน้า "มึงจะอาบน้ำก่อนไหม หรือจะไปเลย" ผมถาม ไอ้อาร์ตบอก "ไปเลย พ่อกูด่าแล้วเนี่ย" ไอ้อาร์ตพูดแล้วก็วิ่งไปล้างหน้าล้างตา ผมหันไปหาไอ้ต้า มันนอนนิ่ง "พี่ต้าๆ ดูดิ" ผมกระซิบบอกแล้วแอ่นควยให้มันดู
ไอ้ต้าไม่พูดอะไร พลิกตัวหันหลังให้ ผมก็เอ๋อเล็กๆ เฮ้ยย ยังไม่หายโกรธกูอีกเหรอวะ ไหงงอนนานงี้อ่ะ ไอ้อาร์ตกลับเข้ามาแล้ว "ต้น มึงไหวป่าววะ" ไอ้อาร์ตถาม ผมก็งงๆ ไหวยังไงวะ มันเลยเอามือชี้หน้า "มึงไปดูหน้ามึงก่อนไป" หน้ากูมีอะไรวะ
ผมส่องกระจกดูหน้าตัวเองแล้วก็ตกใจ เหี้ยเอ้ย หน้ากูที่โดนต่อยมาตอนนี้บวมช้ำ โดยเฉพาะตรงใต้ตามันเป็นสีม่วงคล้ำ ตาขวาบวม ผมอ่ะไม่รู้หรอกว่ามันบวม หรือแต่ว่ามันเจ็บนิดหน่อย กูดูหน้าไอ้ขี้เหร่ที่ไหนวะเนี่ย มันขี้เหร่กว่ากูนิดเดียวเอง
"เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกันอาร์ต" ไอ้ต้าหันไปหาไอ้อาร์ต ไม่ได้มองผมแม้แต่น้อย ไอ้อาร์ตพยักหน้าไอ้ต้าหยิบผ้าเช็ดตัวไป มันคงไปล้างหน้าล้างตาก่อน ผมไม่ยอม "ไปด้วยดิ" ไอ้ต้าทำเป้นไม่สนใจ พอมันออกจากห้อง ไอ้อาร์ตก็เดินเข้ามา "พี่ต้าโกรธมึงแหงๆ เมื่อวานอ่ะถามเรื่องกูถูกมึงเย้ดด้วย" อ้าวไอ้สาดดด "แล้วมึงบอกไปว่าไง" ผมถาม ไอ้อาร์ตเกาหัว "กูก็บอกว่าโดน มึงใส่ถุงด้วย แล้วทำไมต้องโกรธวะ" ผมนั่งลงบนเตียง "มันจับได้ดิว่ากูไม่ใส่" ไอ้อาร์ตอ้าปากค้าง ไอ้ต้าเปิดประตูกลับเข้ามาพอดี
"ไปเหอะอาร์ต เดี๋ยวแดดร้อน" ไอ้ต้าพูดกับไอ้อาร์ต ผมก็พาซื่อเดินตามมันออกไปด้วย ไอ้อารืตมันให้ไปส่งแค่ปากซอย ก็เลยเอามอเตอร์ไซลค์ไป ไอ้ต้าเข็นรถมาใส่หมวกกันน้อกเรียบร้อย ไอ้อาร์ตก็ซ้อน แล้วผมก็ยกขาจะคร่อม แต่.. "บรื้นนนนนนน" ไปโน่นแล้วไอ้ต้าบิดเร่งเครื่องพาไอ้อาร์ตซ้อนไป ไอ้ต้นยกขาค้าง อ้าวเฮ้ยยย กูไปด้วยไงอ่ะ
ผมเดินกลับเข้าบ้านอย่างเซ็ง มันแกล้งกูหรือว่ามันโกรธจริงวะ สงสัยต้องหาวิธีง้อกันหน่อยแล้ว แล้วจะง้อไงอ่ะ ทำไม่ค่อยจะเป็นซะด้วย ผมเดินกลับขึ้นห้อง ทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ พี่โตพาพ่อไปธุระ พ่อบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ผมเดินทั่วห้องคิดไปเรื่อยว่าถ้าไอ้ต้ามันโกรธจริง แล้วผมจะง้อมันยังไงดี
ผมนึกถึงหนังถึงละคร ถ้าผู้หญิงงอน ก็ส่งดอกไม้ แต่มันสะเร่อและโคตรเชย ยิ่งกับไอ้ต้าแล้ว มันไม่เอาหรอก ผู้ชายงอนนี่ง้อไงวะ ผมนั่งคิดนอนคิด เกือบตีลังกาคิดแล้ว หน้ากูตอนนี้ก็ไม่หล่ออีก ไอ้ต้ามันเลยไม่ค่อยอยากมองหน้าเท่าไหร่
"มันงอนกูเพราะกูไม่ใส่ถุง" ผมรำพึงกับตัวเอง ไหนๆก็ไหนแล้ว กูก็ใส่ถุงให้มันดูเลยละกัน เผื่อมันจะยิ้มจะหัวเราะขึ้นมาบ้าง เหอๆ ความคิดประหลาดเกิดกับกูอีกละ กูวิ่งลงไปในครัว หยิบถุงก๊อบแก๊บเก่าๆ ที่ใช้ใส่ของมาจากห้างต่างๆ หลายใบ แล้วก็แก้ผ้าตัวล่อนจ้อน จัดการตัดถุงตรงตูดจากนั้นก็ใส่ทีละชิ้น
แฟชั่นใหม่ของกูก็คือ เสื้อสีขาวยี่ห้อเทสโก้โลตัส กางเกงสีเขียวยี่ห้อบิ๊กซีข้างนึงสีเหลืองยี่ห้อ หมวกทำจากโรบินสัน ดูตัวเองในกระจกแล้วกูยังขำเลย เสียงมอเตอร์ไซลค์วิ่งเข้ามาในบ้านแล้ว ผมรีบกระโดดขึ้นเตียง เหลืออีกถุงนึงยังไม่ได้ใส่คือถุงควย รอไอ้ต้ามาใส่ให้ อิอิ
ผมเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้ ในใจตอนนี้เต้นตึกๆ กะว่าไอ้ต้าเห็นต้องหัวเราะก๊ากแน่นอน สักพักไอ้ต้าก็เปิดประตุห้อง ผมก็เปิดผ้าห่มกระดดดขึ้นไปยืนบนเตียง "ตะแด่...." ผมร้อง ไอ้ต้าหันมา แต่หันแล้วทำไมยังนิ่งอยู่วะ ไม่ขำอ่ะ กูกะว่ามึงขำตายเลยนะเนี่ย
"มึงโกรธที่กูไม่ใส่ถุงไม่ใช่เหรอ กูใส่ให้แล้วไงดูดิ" ผมจับตัวไอ้ต้าที่เดินหนี ไอ้ต้าไม่พูดอะไรสักคำปล่อยให้ผมลากไปไหนก็ไป "มึงโรธอะไรกูเนี่ย" ผมถามไอ้ต้าทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ไอ้ต้ามองทีวีไม่ได้สนใจผมเลย ขนาดผมไปนั่งบังทีวีไว้มันก็ไม่สนใจ
"ต้นบอกแล้วไง ว่าถ้าโกรธกันยังไงก็ขอให้พูด ไม่ใช่เงียบแบบนี้" ผมจับตัวไอ้ต้าเขย่า แขนที่เข้าเฝือกไว้แกว่งตามแรง ไอ้ต้ายังคงนิ่งเงียบ ผมยืนมองหน้ามันมันก็ไม่สนใจ ล้มตัวลงนอนตะแคงหลับตา
"พี่ต้า..." ผมเรียกชื่อมัน ไอ้ต้าหลับตานิ่ง ผมจับตัวมันเขย่าอีก ความรู้สึกอึดอัดเพิ่มขึ้นทีละน้อย ไม่ชอบเลยที่เวลาโกรธกันแล้วอีกคนไม่พูด ผมอดโมโหไม่ได้ที่เหตุการณ์มันกลายเป็นแบบนี้ โกรธตัวเองที่ไม่รักษาสัญญา โกรธไอ้ต้าที่ใจแข็ง โกรธไอ้อาร์ต โกรธพ่อ โกรธแม่ โกรธไปหมด โดยที่กูเองอ่ะแหละที่ผิด
ผมกระชากถุงที่ใส่อยู่ออกจากตัวจนหมด "มา.. กูให้มึงเย็ดแล้วหายโกรธกูนะ" ผมบอกไอ้ต้า ไอ้ต้านิ่งไม่สนใจแม้แต่น้อย ผมหันหลังให้แล้วแอบหันหัวมามอง ไอ้ต้าไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาดู "แม่งเว้ยยย เป็นเหี้ยอะไรเนี่ยย" กูเริ่มโวยวายแล้ว กระโดดขึ้นคร่อมจับตัวไอ้ต้าเขย่า ไอ้ต้าหลับตาปล่อยให้ผมทำตามใจชอบ
"มึงเป็นอะไร บอกกูมาดิ" ผมจับคอเสื้อไอ้ต้าเขย่าตะโกนโวยวาย ไอ้ต้าทำเป็นนอนตายไม่ขยับแม้ผมจะนั่งทับตัวมันไว้ "พี่ต้า..." ผมพยายามข่มใจไม่ให้อารมณ์เข้าครอบงำ เรียกชื่อไอ้ต้าแผ่วเบา "พี่ต้า..." ผมเรียกซ้ำ ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม ผมเลยล้มตัวลงนอนด้านหลังไอ้ต้าแล้วกอดไอ้ต้าไว้
ผมชะโงกมองหน้าไอ้ต้าเผื่อว่ามันจะใจอ่อน ไอ้ต้ายังเหมือนเดิม เอาไงดีวะเนี่ย ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว เลยซุกหน้าเข้าที่หลังไอ้ต้ามันแล้วน้ำตาผมก็ไหลอีกครั้ง ผมพยายามกลั้นน้ำตาแต่มันคงยากเกินกว่าที่ผมจะทำได้ ไม่สิผมไม่ได้ทำเลยตะหาก ผมปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปกับความหลัง ไอ้ต้ามันอยู่ตรงหน้าก็จริง แต่ในสภาพเหมือนไร้ชีวิตอย่างนี้ผมไม่เอา
ความที่ผมเป็นน้องเล็กของบ้าน ก็เลยถูกที่บ้านตามใจมาตลอด ถึงจะไม่ใช่เด็กสปอล์ยที่ถูกตามใจจนเสียคน (รึเปล่า) แต่ก็ไม่เคยมีใครว่าหรือขัดใจผมเลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ไอ้ต้ามันขัดใจผม หรือพูดตรงๆก็คือโกรธ ตอนที่เราต่อยกันคราวก่อน ก็เป็นเรื่องที่ผมงี่เง่าเอง
"พี่ต้า" ผมร้องเรียกอีกครั้ง เสื้อยืดตรงแผ่นหลังไอ้ต้าเปียกไปด้วยน้ำตาผม ไอ้ต้าไม่ขยับ ผมเม้มปากแน่น "พี่ต้า พูดกับต้นดิ" ผมพูดไปร้องไห้ไป ผมเพิ่งเห็นเมื่อกี้ว่าไอ้ต้ามันก็น้ำตาไหลอยู่เหมือนกัน "พี่ต้าครับ ต้นขอโทษ พูดกับต้นเหอะ" ผมจับตัวไอ้ต้าเขย่าปากก็พูดไม่หยุด
"พี่ต้าไม่รักต้นแล้วเหรอ ทำไมไม่พูดกับต้นอ่ะ" ผมเริ่มโวยวายอีกรอบ รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปมันทำร้ายจิตใจคนฟังขนาดไหน แต่ผมก็ยังทวงความรักอย่างหน้าด้านๆ ไม่เคยมีนาทีไหนที่ไอ้ต้ามันไม่รักผม ข้อนี้ผมมั่นใจ แม้ตอนนี้ที่มันดกรธ ก็เพราะว่ารักผมนี่แหละ
"ต้นขอโทษนะ ต้นไม่ทำอีกแล้ว" ผมพูดไปร้องไป มือเอื้อมไปปาดน้ำตาไอ้ต้าที่เอ่อท้นมาจากดวงตาที่ปิดสนิท ผมรู้ว่ามันไม่ได้รับ มันได้ยินผมทุกอย่าง แต่มันยังไม่ยอมให้อภัยผมสักที ผมร้องเรียกชื่อไอ้ต้าจนแทบไม่มีเสียง สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ กอดไอ้ต้าแน่นแล้วซุกหน้าเข้าที่หลังมัน แล้วร้องไห้เงียบๆ
ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาไอ้ต้าก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เศษถุงพลาสติกเต้มห้องเมื่อกี้ถูกเก็บทิ้งไปหมดแล้ว ผมรีบลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกมาตามหาไอ้ต้าแต่ไม่เจอ ผมเริ่มวิตกกังวลว่าไอ้ต้ามันหายไปไหน ความเจ็บนี้มันกรีดลึกกว่าเดิมเพราะครั้งนึงผมก็เคยทำให้ไอ้ต้าต้องพบกับความรู้สึกนี้เช่นกัน
ผมเดินออกมาดูนอกบ้านอย่างหมดอาลัย รถมอเตอร์ไซลค์ยังอยู่ ถ้าไอ้ต้าออกจากบ้านไปจริงมันก็คงเอามอเตอร์ไซลค์ไปด้วย แต่ก็ไม่แน่ เพราะในหมู่บ้านมีที่ให้เดินไปใกล้ๆได้ตั้งหลายที่ บางทีมันก็อาจจะกำลังเดินไปซื้อขนมร้านแถวนี้ก็ได้
ผมล้างหน้าล้างตาแล้วก็ปิดบ้านแล้วเดินไปหาไอ้ต้าตามจุดที่คิดว่ามันจะไป ที่ร้านมินิมาร์ทใกล้บ้านไม่มีวี่แววของไอ้ต้าแม้แต่น้อย ผมเปลี่ยนใจไปดูที่สโมสรของหมู่บ้าน มันอาจจะไปนั่งเล่นตรงสวนแถวนั้นก็ได้ ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามถนน แดดร้อนเปรี้ยงส่องหัวก็ไม่เท่าความร้อนใจที่ปะทุท่วมท้น
ผมไม่กล้าตะโกนเรียกชื่อไอ้ต้า จึงได้แต่มองหามันตามที่สายตามองเห็น ไม่มีไอ้ต้าแม้แต่เงา ผมวิ่งไปถึงสโมสร ที่นั่นว่างเปล่า มีแต่เจ้าหน้าที่ของสโมสรทำงานกันอยู่ บางคนเห็นหน้าผมที่ตอนนี้ทั้งบวมเพราะโดนต่อย ตาก็ปูดเพราะร้องไห้มาอย่างหนัก แม่งเห็นหน้ากูแล้วเอามือปิดปากตกใจ
ผมวิ่งย้อนกลับมาดูที่บ้าน บ้านยังปิดสนิท ไอ้ต้ามันมีกุญแจ ถ้ามาแล้วมันก็ต้องเปิดเข้าไปแล้ว แต่นี่แม่กุญแจยังคล้องอยู่ที่เดิม ผมกดโทรศัพท์หาไอ้อาร์ต "อาร์ต ตอนไอ้ต้าไปส่งมึง พูดอะไรมั่งเปล่า" ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ทันที "อ้าว ไมวะ " ไอ้อาร์ตถาม ผมก็เลยบอกว่าผมหาไอ้ต้าไม่เจอ "ไอ้ต้น แล้วมึงโทรหาพี่เขายัง" อ้าวเออ กูลืม ผมตัดสายไอ้อาร์ตแล้วต่อสายไอ้ต้า เสียงโอเปอเรเตอร์ดังมาว่าติดต่อไม่ได้ ทำเอาผมร้อนใจหนักไปกว่าเดิม
ผมเริ่มไล่โทรหาเพื่อนที่รู้จักไอ้ต้า อย่างไอ้ทัก พี่แมค ไม่มีใครบอกว่าไอ้ต้าโทรมาหาเลย ทำเอาผมเป็นกังวลกว่าเดิม ผมวิ่งออกจากหน้าบ้านไปตามถนนอีกครั้ง เหนือ่ยแทบขาดใจดีที่กูเล่นบาสไม่งั้นกูคงเป็นลมแดดตายไปแล้ว
ผมลองวิ่งไปทางด้านท้ายหมู่บ้านบ้าง ตรงนั้นจะมีร้านเช่าหนังอยู่ ผมกับไอ้ต้าเคยไปเช่าด้วยกันบ่อยๆ ความเป็นห่วงเลยทำให้กูลืมไปเลยว่าน่าจะเอามอเตอร์ไซล์คไป พอนึกได้กูก็วิ่งมาไกลแล้ว วิ่งกลับไม่คุ้มว่ะ ผมวิ่งต่อหายใจ น้ำลายเหนียวฝืดคอหายใจแทบไม่ทัน
พอไปถึงร้าน ผมก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง ไอ้ต้าไม่อยู่อีกแล้ว มันไปไหนของมันวะเนี่ย ผมมองไปรอบๆอย่างร้อนใจ สายตาเริ่มพล่ามัวเพราะเลือดสูบฉีดไปเลี้ยงสมองไม่ทัน ผมเอามือชันขาตัวเองแล้วหายใจลึก ก่อนกดโทรศัพท์หาไอ้ต้าอีกครั้ง คราวนี้ติดแล้ว แต่ไม่มีคนรับ
ผมเดินไปกดเบอร์ไอ้ต้าไปหลายรอบ จนไม่ได้มองว่าไกลๆตรงหน้ามีคนที่ผมตามหาเดินถือถุงใบเล็กมาจากปากทางหน้าหมู่บ้าน ผมกดไปกี่ครั้งไอ้ต้าก็ไม่รับเลยเงยหน้ามองทาง นั่นไง ไอ้ต้าจริงๆด้วย "พี่ต้าาาา" ผมตะดกนลั่นถนนวิ่งสุดฝีตีนไปหาไอ้ต้าที่ยังอยู่ห่างเกือบสองร้อยเมตร
ผมวิ่งไปยิ้มไปจนเข้าใกล้ ก็เห็นว่าไอ้ต้ามันทำหน้างงๆ ว่าผมเป็นอะไรถึงได้วิ่งเป็นหมาหอบแบบนี้ "มึงไปไหนมา กูเป็นห่วง" ผมจับมือไอ้ต้าเขย่า "กูนึกว่ามึงหนีกูไปแล้ว" ผมพูดแล้วกอดไอ้ต้ากลางถนน ไอ้ต้าหันมองรอบตัว ดีที่เป็นถนนในหมู่บ้านแล้วเลยไม่มีใคร
"โทรไปทำไมไม่รับ" ผมถามไอ้ต้าไม่ปล่อยให้มันพูด มองไปก็เลยเห็นว่าไอ้ต้ามันใส่กางเกงบาสผม ตัวที่ไม่มีกระเป๋าด้วย ตัวมันก็มีแต่เสื้อยืด ในมือก็มีแต่ถุงกับกระเป๋าตังค์ ก็เลยถึงบางอ้อว่ามันไม่ได้เอาโทรศัพท์มา ผมยิ้มแหยๆ กอดไอ้ต้าอีกครั้งอย่างดีใจ ไอ้ต้ามันดันผมออกแล้วส่งถุงให้
"อ่ะยามึง ซื้อมาแต่ยาทาแก้ฟกช้ำนะ ไม่รู้ว่ามึงเป็นบ้าด้วย เลยไม่ได้ซื้อยาแก้บ้ามาให้"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ช่วยเม้นต์กันหน่อยนะค้าบบบบ