ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 386 หมอกพรางตา

กลับมาละเด้ออออออ

*******************************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 386 หมอกพรางตา

"ฝนมันบอกว่าเพื่อนมันโดนผู้ชายเหี้ยๆเย็ดจนท้องแล้วทิ้ง จนเพื่อนมันต้องหนีไปคลอดลูกที่เมืองนอก" เหี้ยแล้ว เครียดเลยสิกู ไหนฝนมันบอกว่าไม่มีอะไรไง ไตตั้นไม่ใช่ลูกจอย แล้วทำไมมันบอกไอ้ฟ้าแบบนี้ ถึงมันจะไม่ได้พูดว่าเพื่อนมันคนนั้นคือจอย แต่เรื่องทั้งหมดแม่งทำให้กูอดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าเป็นจอยนั่นแหละที่โดนกูเย็ดจนท้องแล้วหนีไปคลอดไตตั้นที่เมืองนอก

"ฝนบอกหรือเปล่าว่าเพื่อนมันชื่ออะไร" กูถามเสียงแหบพร่า เหมือนโดนกำปั้นชกหน้ามาจนชาไปทั้งหน้า ไอ้ฟ้าส่ายหน้า "มันไม่บอกหรอก แต่จริงๆนะวะต้น คนที่เค้าเย็ดกันมันก็เป็นความพอใจกันไม่ใช่เหรอวะ ถ้าเพื่อนมันโดนข่มขืนก็ว่าไปอย่าง" ไอ้ฟ้าพูดแบบไม่สนใจ ส่วนกูอ่ะเกือบเข่าอ่อนแล้ว

"กูกลับก่อนนะ" กูรีบบอกไอ้ฟ้าก่อนจะแสดงอาการผิดปรกติให้มันเห็น ใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลยวุ้ย กูจะทำยังไงดีวะเนี่ย ถ้าเพื่อนคนนั้นของฝนเป็นจอยจริงๆแล้วกูควรจะทำยังไง กูจะรู้ได้ไงว่าไตตั้นเป็นลูกใคร ลูกกูหรือเปล่า เงื่อนไขเวลาทุกอย่างมันบ่งชี้มาที่กู มันต่างจากเรื่องไอ้ต้าที่น้องเต้เกิดหลังจากที่ไอ้ต้าเลิกกับดาวไปนานแล้ว แต่ของกูมันใช่ มันลงตัวทุกอย่าง

"พี่ต้นเป็นไรอ่ะ" ไอ้ซันที่ยืนรออยู่นอกห้องถามทันทีที่เห็นกูเดินผ่านไปโดยไม่คุยกับมัน กูเงยหน้ามองไอ้ซันแต่ก็พูดอะไรไม่ออก ถ้าไตตั้นเป็นลูกกูจริงกูควรจะอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรงั้นเหรอ กูคิดถึงไอ้ต้าขึ้นมาทันที ความผิดที่กูทำครั้งนั้นอาจส่งผลมาจนทำให้ชีวิตกูพังทลายไปตรงหน้า นาทีนั้นกูสงสารไตตั้นขึ้นมาจับใจ กูสงสารจอยที่ต้องแบกรับภาระไว้คนเดียว โดยที่คนเหี้ยๆแบบกูไม่เคยรับผิดชอบอะไร และกูสงสารไอ้ต้า คนที่กูรักมากที่สุด กูอาจจะทำให้มันต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

กูเดินไร้สติลงจนถึงชั้นล่าง กูอยากมีที่ระบาย อยากคุยกับใครสักคนเรื่องนี้ แต่กูไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับไอ้ต้า กูรู้ว่าไอ้ต้าเป็นคนที่ทำให้กูสบายใจได้แม้เรื่องมันจะร้ายแรงแค่ไหน แต่กูรู้สึกผิด ผิดจนไม่กล้าแม้จะมองหน้ามัน "ฮัลโหล" กูกดโทรศัพท์หาอีกคน คนที่กูคิดว่าน่าจะช่วยให้กูสบายใจขึ้นโดยที่กูไม่รู้สึกผิดไปกว่าเดิม "มีอะไรวะต้น ทำไมเงียบ" เสียงไอ้อาร์ตส่งเสียงมาตามสาย ดึกแล้ว แต่ไอ้อาร์ตยังไม่นอน

"อาร์ต กูถามมึงหน่อยสิ เรื่องจอย" ข่าวที่กูรู้สุดท้ายเรื่องจอยคือจอยไปเรียนต่อเมืองนอกก็มาจากไอ้อาร์ต เก๋แฟนเก่าไอ้อาร์ตเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับจอย ถ้ามีอะไรไอ้อร์ตมันก็น่าจะพอรู้บ้าง เพราะมันก็สนิทกับจอยพอสมควร "มึงมีอะไรวะต้น มึงถามเรื่องนี้ทำไม" ไอ้อาร์ตส่งเสียงถามกลับมา ผมถอนหายใจยาวพยายามตั้งสติให้ตัวเอง

"มึงรู้หรือเปล่าว่าทำไมจอยมันไปเมืองนอก" กูเลี่ยงที่จะถามตรงๆว่าหลังจากวันที่เกิดเรื่องจอยท้องหรือเปล่า ไอ้อาร์ตถามกูกลับ "ทำไมมึงถามเรื่องนี้" ความครุมเครือของคำถามไอ้อาร์ตทำให้กูอดคิดไม่ได้จริงๆว่าไอ้อาร์ตรู้เรื่องงนี้ "บอกกูมาเถอะ กูอยากรู้" กูบอกไอ้อาร์ต "กูไม่รู้หรอกนะต้น เท่าที่กูรู้หลังจากวันที่มึงมีอะไรกับจอย จอยมันก็กลับเชียงราย แล้วไม่นานมันก็มาบอกเพื่อนๆว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก

กูพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ช่วงนั้น กูก็รู้เรื่องไม่ต่างจากไอ้อาร์ตเล่า แต่ตอนนี้ความคิดนึงแวบขึ้นมาในหัว ทำไมจอยที่เรียนมหาลัยยังไม่จบปริญญาตรีเลย ถึงตัดสินใจย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศกระทันหัน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนทำให้อยู่เรียนที่นี่ต่อไม่ได้ เค้าลางบางอย่างบ่งบอกว่าเรื่องที่กูกังวลตอนนี้จะเป็นเรื่องจริง

"ต้น มีอะไร มึงเล่าให้กูฟังสิ" ไอ้อาร์ตพูดน้ำเสียงจริงจัง คนที่กูไว้ใจ มีไอ้ต้า ไอ้อาร์ต ไอ้ฟ้า แต่ไอ้ฟ้ามันไม่รู้เรื่องจอย การที่กูจะเล่าให้คนที่ไม่รู้มารู้เรื่องที่กูทำให้จอยต้องเสียหายมันคงไม่ใช่เรื่องดี ส่วนไอ้ต้า กูคงไม่กล้าปรึกษาเรื่องที่จะทำให้มันว้าวุ่นใจจนเครียดแบบที่กูเคยเป็น ถึงแม่มันจะเป็นคนที่กูรักที่สุดก็ตาม

ผมตัดสินใจเล่าเรื่องที่ฝนบอกผม กับเรื่องที่ฝนบอกไอ้ฟ้าให้ไอ้อาร์ตฟัง ไอ้อาร์ตตั้งใจฟัง พอเล่าจบมันก็เงียบไปพักนึง เหมือนมันกำลังพยายามรวบรวมความคิดเช่นกัน "ต้น มึงฟังกูนะ ตอนนี้มึงกำลังกังวลกับสิ่งที่มึงไม่รู้ หรือเป็นสิ่งที่มึงรู้แค่บางส่วน เลยทำให้มึงเอามาคิดจนเครียด" ไอ้อาร์ตบอก ผมพยายามตั้งใจฟัง "มึงทำใจให้สบายก่อน แล้วเดี๋ยวกูจะพยายามสืบให้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง" ไอ้อาร์ตพูด มันก็คงทำได้ดีที่สุดแค่นี้จริงๆ

"แต่ต้น มึงควรจะบอกพี่ต้าเรื่องนี้นะ" ไอ้อาร์ตพูดอีก หน้าไอ้ต้าลอยมาในความคิด กูควรจะบอกไอ้ต้ายังไง ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกกูจริง กูกับไอ้ต้าจะทำยังไง กูจะคบกับไอ้ต้าเป็นแฟนกันต่อไปโดยไม่สนใจใยดีเด็กคนนั้นเลยเหรอ กูรู้ว่าการไม่มีแม่ไม่มีพ่อรู้สึกยังไง มันก็คงไม่ต่างกัน แล้วถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกกูจริง กูจะใจดำให้เด็กคนนั้นเรียนรู้ว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้าพ่ออย่างนั้นเหรอ

"กูคิดอะไรไม่ออก นั่งบนเบาะมอเตอร์ไซค์เงียบๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ความผิดพลาดแค่ครั้งเดียวในชีวิตอาจส่งผลให้ชีวิตกูเปลี่ยนไปตลอดกาล "ต้น มึงโอเคมั้ย" ไอ้อาร์ตถาม กูพยายามกลั้นน้ำตา แต่คิดถึงหน้าไอ้ต้าที่ต้องผิดหวังกับกูอีกครั้ง น้ำตากูมันก็ไหลไม่หยุด "มึงอยากให้กูไปหามั้ย" ไอ้อาร์ตถามมา "ไม่ต้องหรอก กูโอเค" กูพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สะอื้นแล้วตอบมัน "ใจเย็นๆนะต้น ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าเค้าเป็นลูกมึงจริง ค่อยมาคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ตอนนี้มึงคิดไปก็เครียดเปล่าๆ" ไอ้อาร์ตยังปลอบกู

"สิ่งที่มึงควรทำตอนนี้คือบอกเรื่องนี้ให้พี่ต้าได้รู้ กูเชื่อว่าพี่ต้าเค้าไม่โกรธมึง และจะมีทางออกดีๆให้มึงด้วย" ไอ้อาร์ตพูด มันเป็นความจริงทุกอย่าง ถึงแม้เรื่องนี้จะทำให้ไอ้ต้ามันเศร้าใจแค่ไหน แต่มันไม่มีทางที่จะโกรธกู และมันก็เป็นเรื่องจริงที่ทุกครั้งไอ้ต้าจะมีทางออกให้กูเสมอ

กูรีบเช็ดน้ำตาแล้วบอกลาไอ้อาร์ต ก่อนพยายามทำใจให้สบายแล้วขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน แต่ยิ่งใกล้ถึงบ้าน กูกลับยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนขึ้นไปบนห้อง ไอ้ต้าไม่อยู่ในห้อง ไอ้อ๊อตนอนหลับไปแล้ว ไอ้ต้าคงกำลังอาบน้ำอยู่ กูเลยนั่งรอมันที่เตียง พยายามหาคำพูดเริ่มต้นที่จะบอกเรื่องนี้กับไอ้ต้าให้มันได้รู้เผื่อจะมีทางออกให้กู แต่พอมันออกจากห้องน้ำมา กูก็น้ำตาไหลพรากจนไอ้ต้าต้องวิ่งเข้ามาหา

"ต้นเป็นอะไร" ไอ้ต้าร้องน้ำเสียงตกใจ พอกูเห็นไอ้ต้ากูก็คุมอารมณ์ไม่อยู่ กอดมันแน่นแล้วสะอื้นแบบไม่อายใคร "ใครทำอะไร ต้นร้องไห้ทำไม" น้ำเสียงไอ้ต้ามีความเป็นห่วงอยู่เต็มเปี่ยม มันกอดกูไว้แนบออก ให้กูเอาหน้าซุกที่อกมันแล้วร้องไห้แบบคนไม่มีสติ ไอ้ต้าเอามือลูบหัวกูช้าๆ "เกิดอะไรขึ้นครับ บอกพี่สิ" น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนที่ผมได้ยินทุกครั้งเวลารู้สึกแย่ แต่นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด

ผมพูดอะไรไม่ออก หอบหายใจร้องไห้อยู่ที่อกไอ้ต้า มันก็ลูบหัวผมไม่หยุด จนผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงผมก็เริ่มสงบ ไอ้ต้าจับไหล่ผมไว้แล้วจ้องหน้า ไม่มีสายตาของความโกรธหรือจับผิด มีแต่สายตาของความเป็นห่วง ทั้งแบบพี่ชายห่วงน้องชาย และคนรักที่ห่วงและเป็นกังวลที่สุด

"พี่ต้า" กูพยายามพูดกับไอ้ต้าอย่างยากลำบาก เหมือนมีก้อนสะอึกติดอยู่จนพูดอะไรไม่ได้ ไอ้ต้าจับมือผมบีบแน่น "มีอะไรครับ บอกพี่สิ" ไอ้ต้ายังจ้องมองอย่างตั้งใจว่าผมจะพูดอะไร "เรื่องจอย" กูพูดได้แค่นั้น ไอ้ต้าทำหน้าแปลกใจ ก่อนโอบไหล่ผมไปกอด "จอยทำไม มีอะไรเหรอ" น้ำเสียงอบอุ่นของมันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจตามไปด้วย

"ฝนบอกว่าจอยท้อง แล้วหนีไปคลอดที่เมืองนอกและต้นสงสัยว่าจะเป็นลูกต้น" กูพยายามรวบรวมกำลังใจและพูดออกมาจนได้ ไอ้ต้าไม่มีท่าทางแปลกใจ มันกลับโอบไหล่ผมไว่แน่น มือข้างนึงก็ลูบหัวผมไปด้วย "ต้นมั่นใจหรือเปล่าครับว่าเป็นอย่างนั้น" ไอ้ต้าถาม ไม่มีคำด่า ไม่มีน้ำเสียงผิดหวัง มีแต่คำถาม ถามเพื่อจะช่วยกูแก้ปัญหา ไม่ใช่ถามเพื่อหาทางตำหนิกู

"ต้นไม่รู้" ผมตอบได้แค่นั้น น้ำตามันก็ไหลออกมาอีก ไอ้ต้ายิ้มบางๆให้แล้วกอดผมแน่น "ต้นอย่าเสียใจสิ จะเสียใจทำไม" ไอ้ต้าพูด "ต้นยังไม่รู้เลยนะว่าลูกของจอยใช่ลูกของต้นหรือเปล่า" ไอ้ต้าให้สติผมเป็นอย่างแรก จริงอย่างที่ไอ้ต้ากับไอ้อาร์ตบอก เรื่องจริงเป็นยังไงยังไม่มีใครรู้ มีแค่คำบอกเล่าจากฝนที่กูเอามาคิดเองเออเองทั้งนั้น

"อีกอย่างนะ การที่มีคนเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากกว่าจะมาเสียใจนะ" คำพูดของไอ้ต้าทำให้กูอึ้ง จริงสิ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างที่ไอ้ต้าว่าจริงๆ แค่เพราะกูห่วงตัวเอง ห่วงคนที่กูรักแค่นั้น จึงทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องที่กูคิดว่ามีปัญหาไป กูหยุดสะอื้นแล้ว

"พี่ต้าไม่โกรธต้นเหรอ" กูถามไอ้ต้า ยังไม่กล้าสู้หน้ามัน ไอ้ต้าจับมือกูไว้ แล้วเอามืออีกข้างมาจับที่คางกูเพื่อให้เงยหน้ามองมัน "ไม่โกรธหรอก ถ้าลูกของจอยเป็นลูกของต้นจริง พี่ก็มีหลานเพิ่มอีกคน พ่อกับพี่โตก็ต้องยินดี ต้นเชื่อพี่สิ" ไอ้ต้าพูด สายตาบ่งบอกว่ามีแต่ความจริงใจ "แล้วเรื่องของเรา" กูพูดเสียงสั่นเครือ ไอ้ต้ายิ้มบางๆ "พี่เชื่อมั่นในความรักที่ต้นมีให้พี่ และพี่ก็เชื่อว่าจอยเค้าก็มีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ทำให้เราต้องแยกจากกัน" ไอ้ต้าพูดเสียงมั่นใจ

"แต่เด็กก็จะไม่มีพ่อ" เสียงผมพูดขาดห้วง ทำไมลูกกำพร้าพ่อแม่อย่างผมจะไม่เข้าใจความรู้สึกว่าคนที่ต้องคิดถึงพ่อแม่ตัวเองจากความทรงจำเท่านั้นจะรู้สึกยังไง โอกาสของผมอาจจะดีกว่าไตตั้นด้วยซ้ำเพราะผมยังพอจำรูปร่างหน้าตาของพ่อกับแม่ จำคำพูดของแม่ได้ แต่กับไตตั้นแล้ว เค้ายังเล็กเกินไป และเค้ายังไม่มีโอกาสแม้แต่เห็นหน้าพ่อที่ทิ้งเค้าไปแม้แต่ครั้งเดียว

"มีสิ ก็ต้นไงเป็นพ่อเค้า" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ กูมองหน้าไอ้ต้า พยายามจะจ้องไปให้เห็นถึงความคิด แววตาจริงใจที่ผมเห็นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน "เด็กอาจจะโชคร้ายที่เกิดมาแล้วพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเค้าจะไม่ได้รับความรักจากพ่อเค้านิ" ไอ้ต้าพูดเสียงชัดเจน "ถึงเค้าจะอยู่กับแม่เท่านั้น แต่เค้ายังมีสิทธิ์ได้รับความรักจากพ่อเค้าเหมือนกันนะ และที่ผ่านมาต้นก็พิสูจน์แล้วว่า ความรักของต้นมันมีอยู่จริง" ไอ้ต้าพูดชัดเจนอีกครั้ง หมอกควันในใจกูสลายไปช้าๆ จริงอย่าที่ไอ้ต้ามันพูด ถึงผมจะไม่ได้เป็นพ่อที่ดี ไม่ได้เป็นพ่อที่เลี้ยงดูแลลูกด้วยตัวเอง แต่ผมก็มีสิทธิ์ที่จะให้ความรักแก่เค้าเหมือนพ่อกับแม่ที่อยู่ด้วยกันปรกติ

"แต่ตอนนี้ต้นต้องอย่าคิดมาก พี่เชื่อว่าพอทุกอย่างคลี่คลาย เรื่องนี้จะทำให้ต้นมีความสุขมากที่สุด" ไอ้ต้าพูดอีกครั้ง ตอนนี้น้ำตากูแห้งสนิทแล้ว สิ่งที่ไอ้ต้าพูดคือความจริงทุกอย่าง เด็กคนนี้ไม่ใช่ปัญหาเลย แต่เป็นสิ่งที่น่ายินดี แค่เพราะเค้าเกิดมาในช่วงเวลาที่พ่อกับแม่เค้าไม่พร้อม แต่เราไม่มีสิทธิ์ไปทำลายชีวิตเค้า ในเมื่อเค้าเกิดมาแล้ว เราควรดูแลให้เค้าได้รับความรักให้มากที่สุด ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่เค้าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม

กูกอดไอ้ต้าแน่นขึ้น จริงอย่าที่ไอ้อาร์ตบอก ไอ้ต้าคือทุกอย่างในชีวิตของผม ถึงแม้ในช่วงเวลาที่ผมอาจจะทำให้มันเสียใจ กลับเป็นมันนี่แหละที่ทำให้ผมพ้นจากบ่วงปัญหานั้นไปได้ มันยิ่งทำให้ผมมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดว่าเลือกคนที่เดินร่วมทางกันตลอดชีวิตไม่ผิด ถึงแม่วันข้างหน้าจะมีปัญหามากกว่านี้ ผมก็เชื่อมั่นว่าคนที่เดินข้างผมในวันนี้จะไม่ทิ้งผม ถ้าผมล้ม เค้าจะเป็นคนฉุดผมขึ้นมา แล้วเราก็จะก้าวไปด้วยกันต่อแบบนี้ตลอดไป

คืนนั้นผมหลับลงอีกครั้งในอ้อมกอดของไอ้ต้า ความเสียใจที่เคยมีหายไปหมดจด อ้อมกอดอบอุ่นทำให้ผมไม่รู้สึกอ้างวางแม้แต่ต้องเกิดมาในโลกนี้โดยไม่มีพ่อแล้ะแม่ ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าถ้าไตตั้นเป็นลูกของผมจริง เค้าก็จะได้รับความรักจากผมไปไม่น้อยกว่าแม่ของเค้า และถึงแม้เค้าจะไม่ใช่ลูกของผม ผมก็ยังสามารถรักเค้าได้ไม่ต่างกัน

"ต้น" เสียงกระซิบที่คุ้นเคยกระตุ้นให้ผมรู้สึกตัว เช้าแล้ว แสงแดดยามเช้าส่องแสงมาจากหน้าต่าง ผมลืมตามาช้าๆ ไอ้ต้านั่งยิ้มอยู่ข้างเตียง มือข้างนึงลูบหน้ากูเบาๆ กูหันไปมองรอบห้อง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เหมือนฝันไป กูขยับตัวลุกนั่ง กูยังอยู่ในชุดเดิม ชุดที่ใส่กลับมาจากหอไอ้ฟ้า เมื่อคืนกูร้องไห้แล้วหลับไปในอ้อมกอดไอ้ต้าจนเช้า

"พี่มีข่าวร้ายจะบอก" ไอ้ต้าพูดกับกูน้ำเสียงจริงจัง กูหันขวับไปมองหน้ามันอีกครั้งแบบตกใจ ไอ้ต้าจ้องหน้ากูอยู่จนหัวใจกูแทบหยุดเต้น แวบแรกในความคิดคือใครเป็นอะไรหรือเปล่า ไอ้ต้ามันกำลังจะบอกข่าวร้าย กูจับมือมันกำแน่นจ้องหน้าไอ้ต้าที่อมยิ้มน้อยๆ อ้าว ไหนบอกว่าเป็นข่าวร้าย

"เสียใจด้วยนะ เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกมึง"
 *****************************************************************