ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 393 The first Honeymoon

มาต่อแล้วเว้ยย
ที่กูถามๆไปวันสองวันนี้ก็แค่อยากให้พวกมึงมีส่วนร่วมมาคุยกันแหละ ไอ้ต้นเล่าอยู่คนเดียวแงเหงาอ่ะ เห็นป่ะว่าพอมีถามมีตอบเม้นต์กันกระจาย คึกคักกว่าเดิมตั้งเยอะ

วันนี้อยากรู้อีกแล้ว เห็นตอนก่อนๆมีคนบอกว่าชอบเรื่องกูเพราะกูตลก (แต่กูว่ามึงชอบตอนหื่นๆกันมากกว่านะ) ก็เลยอยากถามว่ามีมุขไหนที่กูปล่อยไปแล้วพวกมึงจำได้บ้าง ถามยากไปป่าววะ ตอบกูหน่อยเหอะน้าาา เดี๋ยวกูเหงา

 


*******************************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 393 The first Honeymoon

"พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกต้น พี่กับลิ้งเลิกกันมาเกือบเดือนแล้ว" เฮ้ยยยยยย พี่คิมกับไอ้ลิ้งเลิกกัน เป็นไปได้ไงวะ กูนึกว่าตกร่องปล่องชิ้นกันเรียบร้อยขนาดนี้แล้วจะมาเลิกกันได้ไง "เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ไอ้ลิ้งมันนอกใจเหรอ" กูถาม หน้าเจื่อนทันตาเลยกู แม่งกะว่าพี่คิมรักษาไอ้ซันเสร็จกูจะจับเย็ดสักดอกเป็นค่าหมอค่ายา กูเลยเหี่ยวโด่ไม่ขึ้นเลย

"อ่อ พี่เป็นคนขอเลิกกับลิ้งเองแหละ" พี่ซันตอบ หน้าตาแกดูเศร้าลงกว่าเดิม กูหันไปมองหน้าไอ้ต้าที่มันยังยืนอึ้งอยู่เหมือนกัน กูเห็นไอ้ฟ้ากำลังดูแลไอ้ซันอยู่ เลยจับมือพี่คิมมานั่งเก้าอี้ในห้อง "ทำไมล่ะพี่" กูถามอีก แม่งไอ้ห่าต้น มึงไม่ดูเลยว่าคนตอบเค้าพร้อมจะตอบไหม ถามนั่นถามนี่อยู่ได้

"ช่วงหลังๆทั้งพี่และลิ้งไม่มีเวลาให้กันเลย มันก็เลยห่างๆไป พอเจอกันมันก็ไม่เหมือนเดิม มีทะเลาะมีเถียงกัน พี่เลยขอเลิกเพื่อความสบายใจ" พี่คิมพูดเสียงเบา กูโอบไหล่พี่คิมไว้ "แล้วพี่คิมโอเคเหรอ" กูถามตรงๆ เพราะสภาพพี่แกไม่โอเคเอามากๆ พี่คิมหลับตาเหมือนจะรวบรวมความคิด "ตอนแรกพี่ว่ามันก็น่าจะโอเค แต่พอถึงตอนนี้ พี่ว่าไม่" พี่คิมตอบตามตรง กูกลืนน้ำลายฝืดคอ หันไปมองไอ้ต้า มันนั่งยองตรงหน้าพี่คิมแล้วจ้องหน้าพี่คิมไว้

"พี่ยังรักลิ้งอยู่นะต้น แต่เราไม่มีเวลาให้กันเลย พี่ก็มีเรื่องงานที่บางทีก็มีเรื่องฉุกเฉินเข้ามา ลิ้งเองก็มีเรียนมีซ้อมบาส" พี่คิมพูด ตาแกแดงเหมือนกำลังจะร้องให้ ไอ้ต้าจับมือพี่คิมบีบเบาๆ ส่วนกูโอบไหล่แกแน่น "แล้วลิ้งมันว่ายังไงบ้างพี่" กูยังไม่เลิกเสือกเรื่องชาวบ้าน คราวนี้พี่คิมน้ำตาไหลแล้ว "ลิ้งเค้าก็เสียใจ แต่เค้าก็ยอมรับการตัดสินใจของพี่" โหยย อะไรวะ แสดงว่าไอ้ลิ้งมันก็รักพี่คิมเหมือนกัน เพียงแค่เพราะไม่มีเวลาให้กันแค่นี้ทำให้ต้องเลิกกันเลยเหรอ

"พี่เองก็ต้องทำใจนะ คนทำงานอย่างพี่ไม่ค่อยมีเวลาให้ใครอยู่แล้ว" พี่คิมพูดเหมือนน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ใครๆก็อยากเป็นหมอ เพราะคิดว่าได้เงินดี หาเงินได้ง่าย แค่เปิดคลินิกก็รวยแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ทำอาชีพนี้แทบไม่มีเวลาให้ใคร อย่าว่าแต่ให้คนอื่นเลย แค่ให้ตัวเองยังไม่มี

"ทำไมพี่คิมกับลิ้งไม่พยายามอดทนล่ะ พี่คิมก็รักลิ้ง ลิ้งก็รักพี่คิมไม่ใช่เหรอ" กูยังไม่เข้าใจ กะอีแค่เวลาไม่มีทำให้คนที่รักกันไม่อาจจะใช้ชีวิตร่วมกัน "ต้นคิดว่าพี่ยังอดทนไม่พอเหรอ ถ้าเป็นต้น แล้วต้นเจอกับต้าได้แค่เดือนละครั้ง ต้นจะทนได้ไหม" เหี้ย เหมือนกูโดนตบหน้าเลยว่ะ ถ้ากูไม่เจอไอ้ต้าแค่วันเดียวกูก็แทบดิ้นตายแล้ว นี่เจอกันได้เดือนละครั้งเองเหรอ

กูจ้องหน้าพี่คิม เรื่องเก่าที่กูเกือบลืมมากระแทกใจกูอย่างจัง กูเกือบลืมไปแล้วเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เองที่กูกังวลใจเรื่องกูจะไม่มีเวลาให้ไอ้ต้า ้พราะการที่กูติดทีมชาติ กูก็ต้องมีซ้อม มีเก็บตัว มีแข่งขัน ซึ่งนั่นอาจจะทำให้กูไม่ได้เจอไอ้ต้าเป็นเดือน หรือมากกว่าเดือนเลยด้วยซ้ำ "พี่คิม ต้นขอโทษ" กูบอกพี่คิมพลางดึงตัวแกที่กำลังร้องไห้มาซบตรงไหล่ ไอ้ต้าขยับขึ้นมาจับไหล่พี่คิมลูบเบาๆไว้อีกคน ไอ้ต้าไม่พูดอะไรเลย มันได้แต่มองหน้าพี่คิมกับกูสลับกัน

พี่คิมปล่อยให้ตัวเองอ่อนแออยู่ข้างกูพักใหญ่ ก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มให้กูกับไอ้ต้า "พี่ไม่เป็นไรแล้ว พี่ไปทำงานก่อนนะ" พี่คิมพูด พยายามฝืนยิ้มออกมา กูจับมือพี่คิมบีบเอาไว้แล้วยิ้มให้แกเพื่อให้กำลังใจอีกครั้ง พี่คิมพยักหน้ารับก่อนหยิบกระเป๋าเดินลงจากบ้านโดยมีกูกับไอ้ต้าตามไปส่ง

"พี่เคยคิดนะต้น ว่าถ้ามีโอกาส พี่อยากจะพยายามอดทนให้มากกว่านี้" พี่คิมพูด ตายังแดงเรื่อ กูพูดไม่ออก ไม่รู้จะบอกอะไรอีก ในหัวตอนนี้มีภาพกูกับไอ้ต้า แทนที่ภาพพี่คิมกับไอ้ลิ้งแล้ว ไอ้ต้ามันยกมือไหว้พี่คิมก่อนจับมือให้กำลังใจแกอีกครั้ง "พี่คิม พี่ยังมีโอกาสนะครับ เชื่อผม" ไอ้ต้าพูดให้กำลังใจพี่คิม พี่คิมยิ้มบางๆก่อนเปิดประตูเข้ารถไป

"พี่ต้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเหรอ" กูหันไปถามไอ้ต้า รถพี่คิมเคลื่อนออกไปพ้นซอยในหมู่บ้านแล้ว "ไม่รู้เลย พี่ก็ไม่ได้คุยกับลิ้งมันเป็นเดือนแล้ว" ไอ้ต้าตอบ กูมองรถพี่คิมเลี้ยวหายไปแล้วหันหลังกลับ ไอ้ต้ามันก็จับมือกูดึงไว้ "ห้ามเอาเรื่องนี้ไปเปรียบเทียบกับเรื่องของเรานะ" ไอ้ต้าพูด น้ำเสียงจริงจัง เหมือนมันจะอ่านใจกูออก กูเม้มปากแน่นพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ไอ้ต้าเป็นกังวล

"ไม่หรอก" กูตอบเสียงสั่น พยายามไล่ความคิดงี่เง่าของตัวเองออกไป สัปดาห์หน้าแล้วที่กูจะต้องไปเก็บตัวเพื่อเตรียมแข่งบาสของสโมสร เป็นครั้งที่สองที่กูจะต้องห่างจากไอ้ต้าไปหลายวัน หลังจากที่กูไปญี่ปุ่นคราวนั้น ถ้าถามกูว่าเชื่อมั่นในความรักระหว่างกูกับไอ้ต้าไหม กูตอบได้เลยว่ากูเชื่อและมั่นใจมาก แต่อีกใจกูก็รู้สึกเจ็บแปลบเพราะกูเองก็เชื่อมั่นในความรักของพี่คิมกับไอ้ลิ้งไม่ต่างกัน

"พี่ต้าคิดว่าพี่คิมกับไอ้ลิ้งจะมีโอกาสกลับมาคบกันเหมือนเดิมไหม" กูถามไอ้ต้าตามตรง ตอนที่เราเดินกลับขึ้นบ้าน ไอ้ต้าหยุดมองดูกู ไม่น่าแปลกใจหรอกที่กูถามแบบนี้ คำพูดไอ้ต้าที่บอกพี่คิมว่ายังมีโอกาสมันสะกิดใจผม "พี่เชื่อในความรักนะต้น พี่เชื่อความรักมันสามารถเอาชนะอุปสรรคทุกอย่างได้" ไอ้ต้าพูด กูยิ้มให้มัน แต่ในใจก็ยังคิดถึงคำพูดพี่คิมที่บอกกูว่า "ต้นยังคิดว่าพี่ยังอดทนไม่พอเหรอ"

กูกลับไปบนห้องอีกครั้ง ไอ้ซันนอนหลับไปแล้ว กูนั่งมองไอ้ซันแล้วพูดอะไรไม่ออก ในช่วงสองสัปดาห์นี้มีเรื่องผ่านเข้ามาให้กูคิดเยอะแยะเหลือเกิน กูไม่รู้หรอกว่าที่เรื่องต่างๆมันดูยุ่งเหยิงไปหมดเนี่ย เพราะกูเอาเรื่องเหล่านี้มาใส่ใจใส่หัวมากเกินไป หรือกูแส่หาเรื่องเอง แต่ตอนนี้กูรู้สึกว่ากูเหนื่อย กูอยากพักสมอง อยากอยู่เฉยๆบ้าง

"ไปเที่ยวกันไหมพี่ต้า" กูถามไอ้ต้าตอนที่มันกำลังส่งผ้าเช็ดตัวให้กู "เที่ยวที่ไหน" ไอ้ต้าเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ "ไม่รู้อ่ะ ไปเที่ยวที่ไหนก็ได้กันสองคน ต้นอยากพัก" กูบอกไอ้ต้าตามตรง ไอ้ต้าเดินมานั่งข้างๆ "แล้วไม่เรียนเหรอ" ไอ้ต้าถามยิ้มๆ กูส่ายหน้า "แล้วซ้อมบาสล่ะ เดี๋ยวพี่ป้องก็อัดเอาหรอก" ไอ้ต้าถามต่อ กูก้มหน้านิ่ง "เดี๋ยวโทรไปลา" กูตอบ ไอ้ต้านั่งกับพื้น จ้องหน้ากู ไอ้ต้าจับมือกูบีบก่อนลุกขึ้นยืนแล้วโอบหัวกูเข้าที่อกมัน

"พี่อยากพาต้นไปนะ แต่ต้นเองก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ" ไอ้ต้าพยายามดึงผมให้กลับมาเป็นคนเดิม "เอางี้มั้ย เสาร์อาทิตย์นี้พี่ว่าง เราไปเที่ยวกัน" ไอ้ต้าพูด ก่อนนั่งลงมายิ้มให้กู จริงอย่างที่มันว่า กูมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เรื่องบาสถ้ากูขาดซ้อมบ่อยๆ กูก็อาจจะโดนตัดทุน หรือแม้กระทั่งเรื่องเรียนก็เช่นกัน "เสาร์อาทิตย์ก็ได้" กูตอบเบาๆ เอาวะ อดทนกับมันอีกหน่อย เดี๋ยวกูคงสมองโล่งเอง

"งั้นเดี๋ยวต้นกับไอ้ฟ้าไปเรียนก่อนนะ" กูพยายามยิ้มให้ไอ้ต้าก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ "อ่อ พี่ต้าไม่ต้องไปส่งนะวันนี้ เดี๋ยวต้นไปกับไอ้ฟ้า น่าจะปลอดภัย หน้าตาไอ้ฟ้ามันเหี้ยกว่าโจรเยอะ" กูพยายามพูดให้ขำ ไอ้ต้าหัวเราะเบาๆ ส่วนไอ้ฟ้าเรียกชื่อเก่ากู "ไอ้เหี้ย"

กูอาบน้ำไปก็เริ่มสมองปลอดโปร่งขึ้นอีกครั้ง วันนี้ไอ้ต้าไม่มีเรียน กูเลยให้มันช่วยดูแลไอ้ซันแทนที่จะรับไปส่งกู ก่อนออกจากบ้านกูบอกไอ้ต้าว่าถ้าไอ้ซันดีขึ้นตอนเย็นให้ไอ้ต้าพาไอ้ซันไปส่งที่หอไอ้ฟ้า แล้วจะได้รับกูกลับมาด้วย แต่ถ้ามันยังไม่หายดีกูกับไอ้ฟ้าก็จะกลับมาด้วยกัน ไอ้ต้าตกลงตามนี้

ไอ้ต้าลงมาส่งกูกับไอ้ฟ้า กูเห็นมันมองด้วยสายตาเป็นห่วงว่ากูจะคิดมาก กูเลยยิ้มหวานให้มันไปทีนึงก่อนส่งจูบฝากรัก มันเลยหัวเราะออกมาได้ ไอ้ห่า กูก็ลืม เกิดไอ้ซันหายป่วยเร็วนี่จะโดนไอ้หมอต้าฉีดยาอีกเข็มจนอาการทรุดไปอีกหรือเปล่าวะเนี่ย แต่ปล่อยแม่งเหอะ กูไม่คิดเหี้ยอะไรอีกแล้ว

ระหว่างทางไอ้ฟ้ามันก็ถามเรื่องพี่คิมว่าเป็นใคร กูรู้จักได้ไง กูก็เล่าให้มันฟัง มันก็คอยแซวกูจนกูลืมเรื่องที่กูนอยเมื่อเช้า พอตอนเที่ยงกูก็โทรเข้าไปถามอาการไอ้ซัน ไอ้ต้าบอกว่าดีขึ้นเยอะ กินข้าวต้มที่ไอ้ต้าซื้อมาให้ได้ กูเลยฝากให้ไอ้ต้าช่วยดูแลหน่อย สงสารมันที่มารับกรรมเพราะพวกกูควยใหญ่

พอเย็นกูก็ไปซ้อมบาสตามปรกติ ก่อนซ้อมไอ้ต้าโทรมาบอกว่าเดี่ยวมันจะมาส่งไอ้ซันเพราะอาการดีขึ้นเยอะ หายไข้แล้ว แค่อ่อนเพลียเล็กน้อย ไอ้ต้ามันเลยจะมาส่งไอ้ซันที่หอก่อนแวะมารับกู พอสักทุ่มนึงไอ้ต้าก็โผล่มา แต่กูยังไม่เลิก ไอ้ต้าเลยนั่งรออยู่ที่อัฐจรรย์ในยิม

"เออ พี่ทัก ไอ้โทนมันเล่าเรื่องไอ้ลิ้งให้ฟังบ้างเปล่า" กูเพิ่งนึกออกว่าไอ้ทักเป็นผัวไอ้โทน ไอ้โทนก็เป็นเพื่อนไอ้ลิ้งนี่หว่า เนี่ยแหละนะความที่กูคิดมาก ทำให้กูลืม "ก็ไม่นะ" ไอ้ทักตอบ พลางโยนลูกส่งให้ผมกระโดดขึ้นทำแต้ม "ทำไมวะ มีอะไร" ไอ้ทักถาม กูนิ่งคิดไปพักนึง "อ่อ ไม่มีอะไรอ่ะ แค่ไม่เจอมันนาน" กูตอบไอ้ทัก ไม่อยากพูดมากเรื่องพี่คิมกับไอ้ลิ้ง

กูซ้อมต่ออีกพักพี่ป้องก็เป่านกหวีดให้เลิกซ้อม กูไปรวมแถว พี่ป้องมีพูดคุยอีกเล็กน้อยก่อนปล่อย กูเลยเดินไปบอกไอ้ต้าว่ากูจะเข้าไปเก็บของในล็อกเกอร์ก่อน เดี๋ยวออกมา พอเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ก็เจอไอ้ทัก "เออ เมื่อกี้ที่มึงถามกูเรื่องไอ้ลิ้งอ่ะ ไม่มีอะไรแน่เหรอ" ไอ้ทักเหมือนจะคาใจ "ทำไมวะ" กูยังไม่บอกแต่ถามกลับ "เปล่าหรอก กูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไอ้โทนมันก็บ่นๆเรื่องไอ้ลิ้งว่าไม่รู้มันไปกินดีหมีมาจากไหน พักหลังๆมันเหวี่ยงๆหาเรื่องคนอื่นเค้าไปทั่ว" ไอ้ทักบอกพลางถอดถุงเท้า

กูไม่พูดอะไรต่อ หยิบกระเป๋าเป้ในล็อกเกอร์ก่อนเปลี่ยนเป้นรองเท้าแตะแล้วเดินออกมาหาไอ้ต้า ไอ้ทักแวะทักทายไอ้ต้าแปบนึงก่อนแยกไป "พี่ต้า" กูเรียกไอ้ต้า มันเงยหน้ามามองกู พอเห็นมันก็รู้ว่ากูมีอะไรในใจ "ต้นสงสารพี่คิมกับไอ้ลิ้ง" กูบอกไอ้ต้าตามตรง ไอ้ติ้าเดินยิ้มมาโอบไหล่กู เนื้อตัวกูมีแต่เหงื่อแต่ไอ้ต้าไม่รังเกียจ

"พี่ก็คิดมาทั้งวันเหมือนกันว่าจะทำยังไงที่จะช่วยให้สองคนนี้เค้ากลับมารักกันได้เหมือนเดิม" ไอ้ต้าพูดตรงกับที่กูคิดทุกอย่าง ถ้าถามไอ้ต้นอ่ะ กูบอกได้เลยกูไม่เข้าใจหรอกว่าคนที่รักกันแล้วเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันเนี่ย เค้าจะทนใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่รักกันเลยก็ว่าไปอย่าง มันก็แค่ใครคนใดคนนึงตัดใจ ความยากของเรื่องนี้มันไม่ได้อยู่ที่ทำให้คนสองคนรักกัน แต่ต้องทำให้คนที่รักกันยอมกลับมาใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง

"แล้วคิดออกไหม" กูถามไอ้ต้า ไอ้ต้าส่ายหัวช้าๆ "พี่คิดไม่ออก" ไอ้ต้าตอบเหมือนจนด้วยแต้มเช่นกัน กูพยักหน้าให้มันก่อนเดินออกจากโรงยิมไปช้าๆ

กูพยายามตั้งคำถามในใจหาวิธีที่จะจัดการเรื่องนี้จนเวลาผ่านไปถึงวันศุกร์ กูก็เลิกคิด ปล่อยเรื่องนี้ทิ้งไว้แค่นั้นก่อน พรุ่งนี้วันเสาร์ ไอ้ต้าจะพากูไปเที่ยวตามสัญญา หลังจากทีมันกับกูช่วยกันหาที่เที่ยวกันจนสุดท้ายมาลงเอยที่เกาะเสม็ด อะแฮ่ม ไม่ต้องห่วงว่าไปเสม็ดแล้วจะเสร็จทุกรายนะ กูกับไอ้ต้าเนี่ย ไปเสม็ด เสร็จกันตั้งแต่ กทม.แล้ว แถมการไปเที่ยวครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่กูกับไอ้ต้าไปเที่ยวกันแบบสองต่อสองจริงๆโดยไม่มีคนอื่นไปด้วยอ่ะสิ แม่งฮันนีมูนซัดๆ พอเช้าวันเสาร์ กูปล่อยเรื่องทุกอย่างทิ้งไว้ที่กรุงเทพ ก่อนขึ้นรถทัวร์ไปเสม็ดกับไอ้ต้า คำถามที่กูเตรียมถามมันก่อนขึ้นรถแล้วก็คือ

"ไปเสม็ด มึงจะเสร็จกูกี่ที"

 *****************************************************************
ตอนนี้เครียดหน่อยนะ กูถึงชวนพวกมึงถามเรื่องมุขกูไง ตอบๆมาหน่อยละกัน