ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 370 อย่าบอกให้เราเลิกกัน

ต่อๆ
*******************************************************************

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 370 อย่าบอกให้เราเลิกกัน

"เมื่อสองวันก่อน เดือนมันมาคุยกับพี่ มันขอให้พี่เลิกกับต้น ต้นจะได้ไปเป็นแฟนมัน" ไอ้ต้าพูดเสร็จก็จับมือกูแน่น ส่วนกูหน้าชาเหมือนโดนใครชกหน้าเต็มๆ "ไอ้เดือนมันพูดว่าอะไรนะ" กูถามเสียงดัง ตัวเริ่มสั่นเทิ้มเพราะความโกรธที่ประทุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไอ้ต้าจ้องหน้ากู แล้วกอดกูแน่น

"ต้นใจเย็นๆก่อน" ไอ้ต้าบอก มือที่โอบรอบตัวกูแน่นขึ้นอีก "พี่ต้าพูดอีกที ไอ้เดือนมันพูดอะไร" กูถามเสียงดัง ทั้งๆที่กูได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู หน้าตากูตอนนี้คงจะแดกคนได้ทั้งตัว ไอ้ต้าไม่ยอมปล่อย "ต้นใจเย็นๆ ก่อน เดือนมันคงอยากเป็นแฟนต้นมันเลยพูดอะไรไม่คิดกับพี่" เหมือนไอ้ต้าจะพยายามคลี่คลายสถานการณ์

"ทำไมพี่ต้าไม่บอกต้น" กูตะโกนใส่หน้าไอ้ต้าที่มันไม่ได้มีความผิดอะไรเลย ไอ้ต้าลูบหลังกูเบาๆ มือยังไม่คลายอ้อมกอด "ถ้าบอกแล้วต้นจะเป็นยังไง ต้นก็จะโกรธแบบตอนนี้ใช่ไหมล่ะ" ไอ้ต้าพยายามปลอบกูที่ตอนนี้ตัวสั่นไม่หยุด พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนไอ้ต้า

"กูจะไปฆ่ามัน" กูร้องครางออกมา ไอ้ต้ากระชับวงแขนแน่นขึ้นอีก มือข้างนึงจัยหลังคอกูให้แนบกับไหล่มัน ไอ้เหี้ยเดือน ไอ้สัด มึงคิดว่ามึงเป็นใครมึงถึงมาทำร้ายไอ้ต้าแบบนี้ ขนาดไอ้อาร์ตที่เป็นเพื่อนรักกู แล้วก็เป็นเมียกูเหมือนกับมึงยังไม่เคยร้องขออะไรเหี้ยๆ แบบนี้เลย แล้วนี่มึงกล้ามาขอกับไอ้ต้า คนที่กูรักมากที่สุดให้เลิกกับกูเนี่ย มึงจะเหี้ยขนาดไหน

"ต้น" ไอ้ต้นร้องเรียกชื่อกูตลอดเวลา เหมือนจะพยายามให้กูได้สติ ตัวกูยังสั่นไม่หาย ปวดหัวจี้ดเหมือนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ "มึงปล่อยกู กูจะไปฆ่ามัน" กูร้องบอก พยายามดิ้น แต่ไอ้ต้าก็เอาท่อนแขนแข็งแรงนั้นกอดรัดกูไว้แน่น "ต้นปล่อยมันไปเถอะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ได้เลิกกันนิ อย่าไปทำอะไรมันเลย" ไอ้ต้าพยายามปลอบ

"แต่มันทำพี่ต้าเสียใจ" กูไม่ยอมแพ้ ไอ้ต้าเห็นว่ากูมีสติกลับมาบ้างเลยคลายมือลง แต่ยังไม่ยอมปล่อย "พี่ไม่เสียใจหรอก พี่เข้าใจดี" ไอ้ต้าพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กูเงยหน้าเม้มปากแน่นแล้วจ้องหน้ามัน "ต้นฟังพี่นะ ถึงใครจะมาพูดอะไร แต่พี่รู้ว่าต้นรู้สึกยังไง ดังนั้นไม่มีใครทำให้พี่รู้สึกแย่ได้หรอก" ไอ้ต้าบอก น้ำเสียงจริงใจเต็มที่

กูจ้องหน้าไอ้ต้า สายตาอ่อนโยนของมันทำให้กูรู้ว่ากูเลือกคนไม่ผิด ไอ้ต้าเอามือลูบหลังกูเบาๆ "พี่ต้าน่าจะบอกต้น ถ้าต้นรู้จะได้ชกมันสักหมัด" กูโอดครวญ ใจเย็นลงมาหน่อยนึง ไอ้ต้ายิ้มให้ เอามือลูบหัวกู "แล้วเมื่อกี้ทำไมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมไปคุยเล่นกับไอ้เดือน" กูถามแบบคาใจ ไอ้ต้ายังยิ้ม "ก็ถ้าบอก ต้นก็โกรธ แล้วเวลาต้นโกรธ มันก็เป็นเรื่องใหญ่" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ กูจ้องหน้ามันไม่วางตา "อีกอย่าง ถ้าเมื่อกี้พี่ไม่คุยกับไอ้เดือน ทำเป็นโกรธมัน ต้นก็ต้องรู้ว่ามีอะไรผิดปรกติ แล้วต้นก็ต้องคาดคั้นกับพี่จนได้ สุดท้ายต้นก็คงโกรธเหมือนเดิม" ไอ้ต้าพูดช้าๆ ตอนนี้ตัวกูหายสั่นแล้ว แต่ไฟแค้นในตัวกูที่ถูกจุดติดขึ้นมายังไม่ดับลงง่ายๆ

"ต้นขอโทษนะ" กูร้องบอกไอ้ต้าที่ยังยิ้มอย่างอ่อนโยน ไอ้ต้าหัวเราะเบาๆ "จะมาขอโทษพี่ทำไม ต้นไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" ไอ้ต้าบอกพลางขยี้หัวกู แต่ตอนนี้น้ำตากูไหลออกมาแล้ว "ร้องไห้ทำไมครับ อย่าร้องสิ" ไอ้ต้าปลอบ กูบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ากูร้องไห้ทำไม น้ำตามันไหลออกมาเอง แต่กูรู้สึกผิดมากจริงๆที่กูเอาไอ้เดือนเข้ามาในชีวิต จนวันนี้มันมาร้องขออะไรเหี้ยๆแบบนี้

"ต้นผิดเอง ที่ไปยุ่งกับมัน" ตอนนี้อย่าว่าแต่หน้ามันเลย แค่ชื่อไอ้เดือนกูยังขยะแขยงที่จะพูดถึง "ต้นไปยุ่งกับมัน แล้วปล่อยให้มันมาทำร้ายพี่ต้า" กูพูดต่อ น้ำตายังไหลริน ไอ้ต้ากอดกูอีกครั้ง "ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ความผิดต้นหรอก" ไอ้ต้าปลอบอีก แต่กูยังไม่รู้สึกว่าความผิดพลาดที่กูทำจะหายไปได้ในทันที

"พี่ต้า ต้นบอกเลยนะ โลกนี้ไม่มีใครแยกต้นจากพี่ต้าได้ ไม่มีใครทำให้เราเลิกกันได้" กูพูดเสียงดัง ไอ้ต้ายิ้มอีกครั้ง ก่อนจูบกูเบาๆที่หน้าผาก "พี่เชื่อต้นนะ" ไอ้ต้าพูดไปยิ้มไป ใจกูสงบลงไปบ้างแล้ว แต่ไฟแค้นยังมีอยู่ ไอ้เหี้ยเดือน มึงกล้าทำแบบนี้ กูจะทำให้มึงต้องจำชื่อกูไปตลอดชีวิต

"พี่เชื่อใจต้น พี่เลยไม่เสียใจกับสิ่งที่เดือนมันทำไง แล้วพี่ก็รักต้นจนพี่รู้ว่าไม่มีทางที่จะเสียต้นไปได้" ไอ้ต้าพูดขึ้นอีกครั้ง เหมือนเป็นน้ำเย็นๆที่สาดให้ใจรุ่มร้อนของกูดับลงสนิท กูกอดไอ้ต้าแน่นอีกครั้ง ก่อนหอมแก้มมัน ฟ้าเริ่มสางแล้ว ความมืดมิดกำลังจะผ่านไป กูยิ้มให้ไอ้ต้าเพื่อเป็นการยืนยันว่า กูกลับมามีสติเหมือนเดิมแล้ว

"กลับบ้านนะ" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ ก่อนสตาร์ทรถ กูขึ้นไปนั่งคร่อมซ้อนมัน แล้วโอบเอวมันแน่นก่อนเอาหน้าซุกเข้าต้นคอขาวๆของไอ้ต้า ลมเย็นๆยามเช้าช่วยพัดพาขี้เถ้าของอารมณ์โกรธที่คุขึ้นเมื่อกี้ไปจนหมดสิ้น ถ้าไม่มีไอ้ต้า กูก็คงไม่มีสติกลับมาเร็วได้แบบนี้ และกูคงทำอะไรร้ายแรงไปแล้ว กูกอดไอ้ต้าแน่นขึ้น ในใจมีความรู้สึกเดียวคือไม่อยากสูญเสียมันไป มือข้างนึงมันปล่อยแฮนด์รถมาจับมือกูไว้ เหมือนจะยืนยันว่ามันก็จะไม่จากไปไหน

ไอ้ต้าขับรถพากูกลับมาถึงบ้าน คืนนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น กูอาบน้ำกับไอ้ต้า แต่มันดูเหนื่อยเกินกว่าที่จะเงี่ยน เลยไม่ได้ทำอะไรกัน ถึงกูจะเงี่ยนมาทั้งคืนแล้วก็เหอะ เช้าวันนั้นกูนอนกอดไอ้ต้าที่หลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน มันคงเหนื่อยมาก และกูก็เพิ่มรู้ด้วยว่ามันยังไม่ได้นอนทั้งคืน แต่กูยังนอนไม่หลับ เอาหัวหนุนอกแน่นๆของมันแล้วจ้องหน้ามัน ในหัวมีเรื่องมากมายมากเกินกว่าที่กูจะสลัดทิ้งออกไปได้

ไอ้ต้านอนหายใจยาวๆบ่งบอกว่าหลับสนิท มันคงเหนื่อยมากที่มีน้องและแฟนแบบกู กูเองก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่าสิ่งที่กูทำมันจะทำร้ายจิตใจไอ้ต้ามันบ้างหรือเปล่า เพราะทุกครั้งกูก็เห็นมันสนุกและดูมีความสุขไม่ว่ากูจะทำอะไร หรือไปมีอะไรก็ตาม แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยที่กูมีกับคนอื่น มันมาทำร้ายคนที่กูรัก

"ติ๊ดๆๆ" กูยังจ้องมองไอ้ต้าอยู่ตอนที่เมสเสสเข้ามาในมือถือ ตอนแรกกูนึกว่าเป็นมือถือกูเอง แต่มันเป็นของไอ้ต้า กูเหลือบตามอง ไอ้ต้ายังหลับสนิทอยู่ กูเลยถือวิสาสะหยิบมือถือมันมากดอ่าน

"ไม่แฟร์นี่หว่า แน่จริงพี่ต้าอย่าหึงสิ แบบนี้ผมจะพิสูจน์ได้ไงว่าพี่ต้นเค้ารักผม" กูอ่านข้อความนั้นใจเต้นไม่เป็นส่ำอีกครั้ง ไอ้เดือนส่งเมสเสสมาหาไอ้ต้า โอเค มึงยังไม่จบใช่ไหม มึงไม่จบกูก็ไมจบ กูกดอ่านข้อความย้อนหลังดูว่าไอ้เดือนมันคุยอะไรกับไอ้ต้าไว้บ้าง

เรื่องมันเริ่มมาจากที่ไอ้เดือนมันอยากได้กูเป็นแฟน แบบที่ไอ้ต้าบอก ไม่รู้ว่ามันคุยกันยังไงก่อนหน้านี้ แต่เมสเสสแรกที่ไอ้เดือนส่งหาไอ้ต้าคือ "พี่ต้นเค้าไม่รักพี่ต้าหรอก ถ้ารักพี่ต้าแล้วจะมาเย็ดกับผมทำไม" แค่นี้กูก็โกรธจนตัวสั่นอีกครั้ง ตาจ้องไปที่ข้อความบนมือถือที่กูแทบจะบีบให้แหลกคามือ

"อย่าพยายามเลย ไม่สำเร็จหรอก" ไอ้ต้าตอบข้อความไอ้เดือนไปแค่นั้น ข้อความถัดมา ถ้าไม่เชื่อ ผมจะพิสูจน์ให้ดูว่าพี่ต้นเค้ารักผม" ไอ้เดือนยังไม่ละความพยายาม กูเริ่มปะติดปะต่อข้อความกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นคืนนี้ "ถ้าพี่ต้นเค้าหึงผม แสดงว่าเค้ารักผม ถ้าเค้ารักผม พี่ต้าต้องหลีกทางให้นะ" ภาพในหัวชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ไอ้ต้าไม่ได้ตอบอะไรกับไปอีก มีอีกข้อความส่งมาจากไอ้ฟ้า

"พี่ต้า ไอ้ต้นมันนัดไอ้เดือนมาที่ห้องผม พี่รีบมาด่วนเลย" ไอ้ฟ้าไม่รู้ว่ามันรู้เห็นอะไรหรือเปล่า แต่มันยอมทำตามที่ไอ้ต้าสั่งไว้ ข้อความรองสุดท้ายเป็นของไอ้เดือนที่ส่งมาหลังจากข้อความไอ้ฟ้าเล็กน้อย "พี่มาดูให้เห็นกับตาสิที่ห้องพี่ฟ้า ผมจะพิสูจน์ให้ดูว่าพี่ต้นรักผม" กูจ้องจอมือถือค้างไว้จนจอมันดับไปเอง ภาพในหัวกูชัดเจนขึ้นมาทันที

ไอ้กายก็คงเป็นแค่หมากตัวนึงที่ไอ้เดือนมันเอามาใช้เล่นคืนนี้ ไอ้เดือนมันคงจะเอาไอ้กายมาทำสวีทให้กูดูแล้วกะว่ากูจะแสดงอาการหึงหวงมันให้ไอ้ต้าได้เห็น ไอ้ต้าเองถึงจะไม่ได้รับข้อความจากไอ้ฟ้า มันก็ต้องได้จากไอ้เดือนอยู่ดี แต่กูเชื่อว่าไอ้ต้ามันไม่ได้มาเพื่อพิสูจน์ว่ากูรักไอ้เดือนมันจริงไหม แต่มันมาเพื่อปกป้องกูจากไอ้เหี้ยนั่นมากกว่า คืนนี้ไอ้เดือนอาจทำสำเร็จ ถ้าไอ้ต้าไม่ออกอาการหึงกู ส่วนไอ้กายเองนั้นจะเป็นชายแท้จริงหรือเปล่าไม่สำคัญ เพราะมันคงไม่รู้ตัวมาก่อนว่าถูกเอามาเป็นเหยื่อ

กูกดลบเมสเสสที่ไอ้เดือนส่งมาสุดท้ายทิ้งแล้ววางโทรศัพท์ไอ้ต้าลงก่อนขยับกอดมันแน่น ไอ้ต้าขยับตัวเล็กน้อย "นอนไม่หลับเหรอต้น" ไอ้ต้าถามผมเสียงเบา ผมเงยหน้ามองมันเห็นรอยยิ้มบางๆ ก็เลยจุ๊บเบาๆที่หน้าอกมัน ไอ้ต้าขยับตัวมานอนตะแคงจ้องหน้ากู ฟ้าข้างนอกสว่างเต็มที่แล้ว กูจ้องมองตาอ่อนโยนนั้นเหมือนจะดูให้ทะลุถึงใจมันว่าเหนื่อยแค่ไหนที่มีกูเป็นคู่ชีวิต

"ต้นอย่าคิดอะไรมากเลย นอนให้หลับเถอะนะ" ไอ้ต้าพยายามบอก ทั้งที่มันดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ต้าพูดไปเอามือลูบหัวกูไป "หรือเงี่ยนจนนอนไม่หลับ" ไอ้ต้าพูดติดขำ กูยิ้มให้มันสบายใจ "เปล่าอ่ะ แค่คิดอะไรเพลินๆ" กูตอบ มือแตะที่เอวไอ้ต้าลูบเบาๆ "พี่ต้าหลับต่อเหอะ ไม่ต้องห่วงต้นหรอก" กูพูด หัวยังหนุนแขนไอ้ต้าอยู่ ไอ้ต้ายิ้มเล็กน้อยก่อนหลับตาลงอีกครั้ง ไม่นานมันก็หายใจยาวๆ บ่งบอกว่าหลับสนิท

กูยังคงจ้องหน้าไอ้ต้าที่นอนอมยิ้มนิดๆ กูอดใจไม่ไหวยื่นหน้าไปจูบปากไอ้ต้าเบาๆ มันไม่รู้ตัวหรอก พอถอนปากก็ออกมานอนจ้องหน้ามันต่อ คนบางคนใช้เวลาตามหาสิ่งที่มีค่ามากที่สุดโดยเดินทางทั้งชีวิตเสาะหาเพื่อจะให้ได้มา แต่ลืมมองคนทีอยู่ตรงหน้า คนที่ไม่เคยจากไปไหน คนที่อยู่กับเราแม้วันที่เราไม่เหลืออะไรนั่นแหละคือคนที่เราควรจะรักษาและทนุถนอมเค้าไว้ให้ดีที่สุด

"ผมรักคุณคนเดียวชั่วชีวิต"

*****************************************************************

ปล.เรื่องยังไม่จบนะ ยังอีกยาววว แค่ขอแอบหวานนิดนึง 555555
ปล.2 ตอนนี้สั้นหน่อย ดึกๆมาต่อคับผม