ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 362-3 ใช้หนี้โว้ยยย

มาแล้วโว้ยยยย ติดหนี้พวกมึงมานานแล้ว ต่อเลยนะเว้ยย

****************************************************************
ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ 362-3 ใช้หนี้โว้ยยย

"เอางี้ มึงไม่ต้องคิดห่าอะไรมาก แดกเหล้ากัน กูรับรองว่าตื่นมามึงจะหายเศร้าเป็นปลิดทิ้ง" กูคุยข่มกะโชว์ศักยภาพเต็มที่ ไอ้พวกคิดมากอย่างเนี้ยเจอควยกูเข้าไปรับรองหายคิดกันเป็นปลิดทิ้งแน่ๆ แต่ไอ้ห่าตุลมันดูเหมือนคนคิดมากกว่าที่กูเคยคิดไว้นะเว้ย หน้าตามันบ่งบอกว่ายังโกรธกูอยู่ที่กูหลอกมันมา แถมตอนที่กูรินเหล้าให้แม่งมัน มันยังจ้องหน้ากูยังกะจะแดกซะงั้น เดี๋ยวกูให้แดกควยกูแล้วกัน จะได้สมใจอยาก

บรรยากาศค่อยๆผ่อนคลายลงเรื่อย หลังจากที่เหล้าเข้าปากกันไปบ้างแล้ว เงี้ยแหละวะวัยรุ่น พอคิดอะไรไม่ออกก็แดกเหล้า มันไม่ได้ช่วยอะไรมากก็จริง แต่สักชั่วโมงสองชัาวโมงที่ทำให้เราไม่ต้องคิดเรื่องที่เป็นทุกข์อยู่มันก็คงดีบ้างแหละวะ เวลาผ่านไปร่วมสามชั่วโมง กูก็เริ่มอ้อแอ้แล้วเพราะใครๆก็ดูเหมือนจะอยากชนแก้วกะกู ถึงไอ้ต้าจะช่วยกูไปหลายทีก็เหอะ แม่งก็อ้อแอ้ไม่ต่างกะกูหรอก แม่งสงสัยคืนนี้จะเหลือแรงไว้เย็ดกันป่าววะเนี่ย ไม่ได้การล่ะ ไอ้ต้นต้องรีบเปิดเกม

กูเริ่มเลื้อยหาไอ้ต้า เอาแขนสองข้างโอบมันไว้ กูู้อยู่แล้วล่ะว่าถ้าคู่กูกับไอ้ต้าเริ่มเปิดก่อนเมื่อไหร่ คู่อื่นๆอ่ะตามมาไม่ยาก เผลอๆไอ้ตุลกันไอ้เดือนอาจจะสปาร์คกันก็ตอนนี้แหละ ไอ้ต้าเห็นกูเริ่มเลื้อย มันก็ทำตัวเป็นเจ้าของรูที่ดี ปล่อยให้งูน้อยอย่างกูเลื้อยตามใจชอบ กูเอาหน้าซุกเข้าซอกคอไอ้ต้าแล้วพ่นลมหายใจใส่ ไอ้ต้าตอบสนองกลับด้วยการโอบตัวกูไหว้แล้วพลิกตัวกูให้มานั่งบนตักมัน จากนั้นมันกูเปิดเสื้อกูแล้วดูดหัวนมจนกูขนลุกไปทั้งตัว กูเหล่ไปมองทางไอ้ตุลมันก็กำลังตาเยิ้มจ้องกูกับไอ้ต้าอยู่ เอาวะ เริ่มเข้าทางกูแล้ว ถึงมันจะดูเมาไม่แพ้กู แต่ไอ้ความเงี่ยนเนี่ยมันคงไม่หายไปไหนหรอก

กูปล่อยให้ไอ้ต้าดูดนมไป ปากก็เริ่มครางเพราะเสียวหัวนม เคนตะกับคาชูก็เริ่มจับคู่กันแล้ว ส่วนไอ้อารืตกะไอ้พีดอ่ะนำไปแล้ว ตอนนี้มันกำลังแลกจูบกันเมามัน เหลือแต่ไอ้เดือนที่กำลังนั่งหน้าเขิน ถัดมาก็ไอ้ตุลที่ยังมองพวกกูอยู่ "ไอ้ตุล มึงมานี่มา" กูกวักมือเรียกไอ้ตุลที่นั่งมองอยู่นานแล้ว แต่ไอ้ตุลส่ายหน้า ทำหน้าเหมือนคนกำลังพะอืดพะอม แม่งสงสัยเมามากแล้วอยากอ้วกแหงๆ กูปล่อยให้ไอ้ตุลนั่งอย่างงั้นไปก่อน กวักมือเรียกไอ้เดือนมาร่วมวงแทน

ไอ้เดือนรีบผุดลุกมานั่งหน้ากูแล้วคว้าควยกูไว้ในมือทั้งที่ยังอยู่ในกางเกง ต้องบอกมั้ยว่าควยกูแข็งป่าว กูปล่อยให้ไอ้เดือนเล่นกับควยกูตามใจชอบ ส่วนกูก็คว้าควยไอ้ต้าคลึงเล่นเหมือนกัน ไอ้เดือนปลดกางเกงกูลงมาแล้ว กูเลยแอ่นควยให้ความยาวที่กูมีผงาดโชว์ต่อหน้าไอ้ตุลที่ตาโตทันทีที่เห็นควยกู แต่มันก็ยังใจแข็งไม่มานั่งร่วมวง แถมที่กูสังเกตเห็นคือมันไม่ยอมมองคู่เคนตะกับคาชูที่อยู่ข้างๆมันเลย แม่งคงเจ็บในใจน่าดู ไอ้ห่าเอ้ย ก็ไม่หัดตัดใจสักทีนี่หว่า

กูปล่อยให้ไอ้เดือนดูดควยกูตามใจชอบ ส่วนกูก็จับควยไอ้ต้าถอกเบาๆ ไอ้ตุลยังนั่งหนีบควยมองพวกกูอยู่ กูกวักมือเรียกมันอีกครั้ง แต่มันส่ายหน้าแล้วก้มหน้าลงต่ำ ไอ้ห่าเอ้ย กูชักเริ่มหงุดหงิด ไอ้เคนตะกับคาชูมันก็เริ่มพลิกกลับหัวกลับหางเล่นหกเก้ากันแล้ว ไอ้อาร์ตกะไอ้พีดก็ดูดควยกันเสียงจ๊วบจ๊าบดังลั่น ไอ้ห่าตุลแม่งไม่เงี่ยนบ้างรึไงวะเนี่ย

"ไอ้ตุล มึงมาสนุกกันกะพวกกู เหอะ" กูร้องเรียกมันอีกครั้ง ไอ้ตุลส่ายหน้า แล้วขยับตัวเหมือนจะลุกออกไป กูแอบเห็นนะเว้ยว่าเป้าแม่งตุงอยู่ แม่งใครเห็นพวกกูแล้วไม่เงี่ยนก็ไปบวชเหอะ ไอ้ห่าตุลแม่งจะท่ามากทำห่าอะไร ไอ้ตุลลุกขึ้นยืนแล้วเดินเซๆ เหมือนจะออกจากห้องไป กูร้องเรียกมัน มันก็ไม่หันกลับ กูเลยลุกขึ้นถอนควยออกจากปากไอ้เดือนที่ดูดควยกูอย่างสบายอารมณ์อยู่ แล้วกูก็เดินไปขวางหน้ามัน

"เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย" ความเมาบวกความหงุดหงิดที่อะไรไม่เป็นอย่างใจ ทำให้กูตะคอกใส่หน้าไอ้ตุลที่แดงก่ำเพราะความเมา ไอ้ตุลจ้องหน้ากู แต่มันคงไม่อยากมีเรื่อง มันเลยยอมถอยกลับไปนั่งที่เดิม แต่กูเสือกอ่านเกมไม่ออก เดินทะเร่อทะร่าควยโด่เข้าไปหามัน แถมยังเอาควยทิ่มพรวดใส่หน้าไอ้ตุลไปด้วย

"ไอ้เหี้ยต้น ไอ้สัด" ไอ้ตุลร้องด่ากูพลางเอาหน้าหลบควยกู กูไม่ยอมแพ้ โถมทั้งตัวใส่ไอ้ตุล กะว่าไซร้สักทีสองทีแม่งคงเคลิ้มเดี๋ยวได้สนุกกะควยกูแน่ๆ ที่ไหนได้ ไอ้เดือนกระชากคอกูออก แล้วผลักอกกูออกห่าง กูยังไม่รู้ตัวว่าไอ้ห่าตุลมันไม่เล่นด้วย ยังหน้าด้านจับหัวมันเข้าหาควยกูอีก ไอ้ตุลมันขืนตัวไว้ แล้วเอาหมัดแน่นๆ ก็กระแทกเข้าหน้าท้องกูอย่างจัง เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบตัวกู ก่อนที่อีกหมัดกำลังจะตรงเข้าหน้ากู กูหลบวูบแล้วสวนไปโดยสัญชาตญาณ ลืมไปว่ามือไอ้ข้างที่สวนไปน่ะ เป็นมือข้างที่เจ็บของกูซะด้วยสิ

"โอ๊ยยย" ไม่ใช่เสียงใคร เสียงกูนั่นแหละ จังหวะที่กูเหวี่ยงหมัดส่วนไปโดนหน้าไอ้ตุล ข้อมือที่เจ็บของกูเหมือนมีใครเอาอะไรมาฟาด เพราะมันชาไปทั้งมือ กูลงไปนอนดิ้นกุมมือตัวเองไว้ ไอ้ต้าเป็นคนแรกที่เข้ามาถึงกู "ต้นเป็นไรป่าว" เสียงไอ้ต้าร้องตกใจ ส่วนไอ้ตุลตอนนี้ถูกแยกตัวไปโดยเคนตะกับคาชู ไอ้ต้าโอบตัวกูไว้พยายามดูข้อมือกูที่ตอนนี้บวมแดงอย่างเห็นได้ชัด กูยังเจ็บอยู่ ร้องโอดโอยไม่ขาดปาก

"เดือน มึงเอารถออก ไปโรงพยาบาลด่วนเลย" ไอ้ต้าร้องบอกพลางพยุงตัวกูให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะจับกูใส่กางเกง ควยกูตอนนี้หดไม่สามารถอวดชาวบ้านได้แล้ว ก็แม่งเจ็บฉิบหายเลยนี่หว่า ไอ้เดือนวิ่งนำลงไปก่อน กูกับไอ้ต้าตามลงไป ไอ้อาร์ตก็จะตามไปด้วย แต่ไอ้ต้าบอกให้มันอยู่เป็นเพื่อนเคนตะกับคาชูที่นี่ ส่วนไอ้ตุลดูหน้ามันจะตกใจไม่น้อยที่มันทำให้กูเจ็บขนาดนี้

กูนั่งซบไอ้ต้าไปตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล แม่งหายเมาเป็นปลิดทิ้งเลย พอไปถึงโรงพยาบาลหมอจับกูเอ็กซเรย์ข้อมือทันที สุดท้าย เส้นเอ็นที่มันจวนเจียนจะขาดมาตั้งแต่รถคว่ำคราวนั้น ตอนนี้มันขาดสมใจแล้ว แสรดดด แล้วกูจะพิการไหมเนี่ย แค่มีสามขาอย่างทุกวันนี้ก็ลำบากพอแล้วนะเว้ยยย แล้วถ้าเอ็นกูขาดเนี่ย ตอนเยี่ยวกูจะถือควยกูด้วยมือข้างเดียวไหวเหรอวะ โห่ยยยย คำถามเต็มหัวเลยกู

หมอจับกูขึ้นเขียง ผ่าตัดข้อมือกูทันที สรุปคืนนั้นกูก็ต้องนอนโรงพยาบาล ไอ้ที่คิดว่าจะได้สนุกน่ะอดหมดเลย พ่อกับพี่โตมาเยี่ยมกูแต่เช้า พอสายๆพวกไอ้อาร์ตก็แห่ตามมา โดยมีไอ้ตุลที่เดินหน้าซีดมาด้วย กูมองหน้าไอ้ตุลเห็นมันทำท่าสำนึกผิด กูก็ไม่ติดใจ จริงๆกูก็ไม่ได้โกรธมันหรอก เพราะถึงยังไงข้อมือกูก็โดนผ่าอยู่ดี อีกอย่างกูเองก็พยายามดึงมันมาทำในสิ่งที่มันไม่อยากทำด้วย ตอนหลังได้คุยกับมัน มันก็ยอมรับแหละว่าจริงๆไมันก็มีอารมณ์เหมือนกัน แต่มันเป็นประเภทถ้าจะเย็ดกับใคร มันต้องรักคนนั้นด้วย แล้วมันก็ไม่ได้รักกู มันก็ทำใจไม่ได้ที่กูทำกับมันแบบนั้น

กูอยู่โรงพยาบาลอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้ คราวนี้ข้อมือกูห้ามใช้งานจริงจังเลย อย่างน้อยเดือนนึง เดือดร้อนไอ้ต้าที่ต้องคอยปรนนิบัตพัดวีทำหน้าที่เป็นผัวที่ดีตลอดเวลาที่กูเจ็บ เรื่องข้อมือกูเจ็บไปรู้ถึงหูพี่ป้องจนได้ แกมาหากูที่บ้านในวันนึง ก่อนจะด่ากูชุดใหญ่เรื่องที่กูทำให้ตัวเองขาดโอกาสที่จะก้าวหน้าในการเป็นนักบาส แกบ่นเสียดายความสามารถกูจนกูเริ่มจิตตก แต่สุดท้ายแกก็บอกว่าถ้ากูหายแล้วให้กลับไปลองซ้อมดู เผื่อจะกลับมาเล่นบาสได้เหมือนเดิม

สองอาทิตย์ถัดมา กูกับไอ้ต้าไปส่งเคนตะกับคาชูกลับญี่ปุ่น ส่วนเรื่องไอ้ตุลกูตัดสินใจว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวตามคำแนะนำของไอ้ต้า เคนตะกับคาชูกอดกูกับไอ้ต้าแน่นก่อนขึ้นเครื่องพร้อมๆกับคำขอบคุณที่มันบอกว่าการที่มันได้รู้จักพวกกู เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของพวกมัน พอส่งไอ้สองยุ่นกลับญี่ปุ่นไปแล้ว กูกับไอ้ต้าก็กลับมาใช้ชีวิตตามปรกติที่บ้าน กูอ่ะหายซ่าส์ไปเยอะ เพราะข้อมือเป็นอุปสรรค เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเปิดเทอม แผลกูหายสนิทดีแล้ว ข้อมือขยับได้คล่องขึ้น แต่ไม่เหมือนตอนก่อนที่เอ็นจะขาด หมอบอกให้ทำกายภาพบำบัดสักระยะเพื่อให้เส้นเอ็นคลายตัว กูเลยต้องใช้ข้อมือช่วยชักว่าวให้ไอ้ต้าก่อนจบด้วยการยกขาเช่นเคย

กูเปิดเทอมปีสามไปได้สักสองอาทิตย์ก็เริ่มกลับมาซ้อม ช่วงแรกพี่ป้องให้กูลองวอร์มเบาๆก่อน ยังไม่ให้ซ้อมกับทีม ไอ้ห่าฟ้าก็ยังมีเรื่องมาปรึกษากูไม่ขาด โดยเฉพาะเรื่องมันกับฝน ส่วนไอ้ต้าอ่ะจริงๆมันควรจะเรียนจบแล้ว อย่าลืมนะว่าไอ้ต้ามันเรียนก่อนกูปีนึง แล้วกูก็ซิ่วไปปีนึง แต่ไอ้ต้าเองมันเป็นคนเรียนสบายๆ เลยเหลือวิชาให้เก็บไว้เรียนปีห้า เป็นปู่มหาลัยได้อีก แต่มันเก็บอีกแค่ไม่กี่ตัวมันก็จบแล้ว มันเลยมีเวลามาดูแลกูมากขึ้น

ข้อมือกูอาการดีขึ้นเรื่อยๆ อาการเจ็บไม่มีแล้ว จะมีแค่ตึงหรือขัดๆบ้างเวลาขยับผิดท่า กูเริ่มซ้อมหนักๆบ้างได้แล้ว ไอ้ต้าก็มานั่งเฝ้ากูซ้อมเกือบทุกวัน จนถึงกลางเทอมกูก็กลับมาฟิตเกือบร้อยเปอร์เซนต์ พร้อมๆกับพี่ป้องบอกข่าวที่ทำให้กูตื่นเต้นเกือบนอนไม่หลับ คือเพื่อนแกที่เป็นทีมโค้ชของทีมชาติ จะมาดูพวกเรา เพราะต้องการหาคนไปเสริมในทีม พี่ป้องแกบอกกูตรงๆเลยว่าแกหวังไว้กับกูค่อนข้างมาก ยิ่งพักหลังกูคืนฟอร์มเก่งเหมือนเดิมแกก็ยิ่งมั่นใจว่ากูทำได้

ไอ้ต้าเองก็รู้ว่ากูตั้งความหวังไว้กับเรื่องนี้มากเช่นกัน เพราะเป็นความฝันของกูมานานแล้ว ข้อมือที่บาดเจ็บตอนนี้คงไม่เป็นอุปสรรคของกูแล้ว อาการเจ็บแทบไม่เกิดขึ้นอีกเลย แล้วกูยิ่งซ้อมกูก็ยิ่งมั่นใจ จนถึงคืนก่อนหน้าที่พี่เค้าจะมาดูตัว กูกับไอ้ต้ากำลังนอนอยู่บนเตียง มันก็หันมาหากู แล้วกอดกูไว้ในอ้อมแขน

"ต้นทำให้เต็มที่นะ พี่รู้ว่าต้นทำได้" ไอ้ต้าพูดยิ้มๆ กูหันไปมองหน้ามัน แล้วยกแขนขึ้นมาส่องกับแสงไฟหัวเตียง รอยแผลผ่าตัดที่ตอนนี้หายสนิทแล้วเห็นเป็นรอยยาว ไอ้ต้ายกมือขึ้นมาลูบไปที่รอยนั้นเบาๆ กูหันไปยิ้มให้มัน "ไม่ต้องห่วงพี่ต้า ต้นจะไม่ทำให้พี่ต้าผิดหวัง" กูพูดยิ้มๆ ในใจกูก็หวั่นเหมือนกันแหละ ถึงกูจะมั่นใจในความสามารถของตัวเองมากพอสมควร แต่การจะทำอะไรให้สำเร็จมันก็มักจะมีอุปสรรคอยู่เสมอแหละ กูเข้าใจจุดนั้นดี แต่ที่แน่ๆ อุปสรรคถ้าเกิดจากสิ่งที่กูควบคุมไม่ได้ ก็ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามเวรตามกรรม

"พี่เชื่อนะว่าต้นจะต้องทำได้" ไอ้ต้าพูดให้กำลังใจกูอีก สองมือที่โอบกอดกูแน่น ดีกว่ากำลังใจจากที่ไหนๆในโลก ชีวิตกูทุกวันนี้มีความสุขมากกว่าที่กูคิดไว้ แต่กูยังขาดความสำเร็จที่จะทำให้กูเกิดความภูมิใจ ถ้าในวันพรุ่งนี้กูทำได้ กูจะได้มีทั้งความสุขและความสำเร็จในชีวิต ซึ่งนั่นเท่ากับกูไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะ กูหันไปหอมแก้มไอ้ต้าเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าเข้าหน้าอกอุ่นๆของไอ้ต้ามัน เสียงหัวใจไอ้ต้าดังทุ้มๆอยู่ข้างหู

"ไม่ต้องห่วงครับ ต้นจะไม่ทำให้พี่ต้าผิดหวัง"


****************************************************************
ใกล้จบแล้วนะ